Categorie: jongerencultuur

Vijftig jaar geleden: de putsch van Pinochet

Vijftig jaar geleden: de putsch van Pinochet

Het is vandaag precies vijftig jaar geleden dat de democratisch verkozen socialistische president van Chili, Salvador Allende, door een militaire putsch onder leiding van generaal Augusto Pinochet werd aan de dijk gezet. Daarbij kwam Salvador Allende om het leven (bovenstaande foto). Volgens de putschisten had hij zelfmoord gepleegd, maar sympathisanten van het regime hebben altijd beweerd dat hij werd vermoord. Op Wikipedia wordt nu beweerd dat op 19 juli 2011 door zijn dochter Isabel Allende Bussi (niet te verwarren met de drie jaar oudere gelijknamige schrijfster) werd bekendgemaakt dat het inderdaad om zelfmoord ging. Maar uit de rest van de tekst van Wikipedia blijkt dat de schrijver ook op voorhand al de versie van de putschisten genegen is, zodat ik mijn twijfels blijf hebben. Hoe dan ook, in die tijd stond heel progressief Vlaanderen op z’n kop en wilden wij op diverse manieren de Chileense vluchtelingen ter hulp komen. Wij van Jongerengroep De Veldstraat deden dit met een benefietavond. Maar die draaide op iets heel anders uit…

Lees verder “Vijftig jaar geleden: de putsch van Pinochet” →

215 jaar Sint-Jozef-Klein-Seminarie

215 jaar Sint-Jozef-Klein-Seminarie

Het Sint-Jozef-Klein-Seminarie uit Sint-Niklaas viert dit jaar z’n 215de verjaardag. Tot aan de Franse Revolutie (bij ons duurde die blijkbaar tot 1799) was het gebouw een klooster van de minderbroeders–recolletten, vandaar ook de toewijding van de kapel aan Sint-Antonius. Op 16 februari 1808 kocht Maurits de Broglie (*), de bisschop van Gent, van de toenmalige eigenaar Henri van der Sarre het klooster en de tuin van de paters Franciscanen te Sint-Niklaas om er het klein-seminarie van te maken. Dat is dus het college, waar ook ik mijn broek heb versleten.

Lees verder “215 jaar Sint-Jozef-Klein-Seminarie” →

45 jaar geleden: scholierenpoll 1977

45 jaar geleden: scholierenpoll 1977

Eén van onze medewerkers (*) heeft zich met voorbeeldige moed op een groep scholieren geworpen om te peilen naar hun muzikale en literaire interessen. De atheneum-leerlingen van 14 tot 18 jaar kregen twee eenvoudige vragen voorgeschoteld: “welk is je geliefde muziekgroep (of zanger)?” en “welk is je geliefde schrijver?”

Lees verder “45 jaar geleden: scholierenpoll 1977” →

Vijftig jaar jeugdclub De Spikkel in Nieuwkerken-Waas

Vijftig jaar jeugdclub De Spikkel in Nieuwkerken-Waas

Het is vandaag ook vijftig jaar geleden dat de sympathieke jeugdclub De Spikkel uit Nieuwkerken-Waas werd opgericht. Zou zij trouwens nog bestaan? Als dat zo is, dan zullen er wel een boel feestelijkheden plaatsvinden. Want daar stond de club bekend voor. Ik heb zowel de viering van het vijfjarig als het zevenjarig bestaan meegemaakt. Die viering van de zevende verjaardag kwam uitgebreid aan bod in De Voorpost, het lokale weekblad waar ik onder de naam Jan Segers aan meewerkte. Hier is het artikel dat ik er destijds aan heb gewijd…

Lees verder “Vijftig jaar jeugdclub De Spikkel in Nieuwkerken-Waas” →

Erik Westerlinck wordt zeventig…

Erik Westerlinck wordt zeventig…

Erik Westerlinck (rechts op de foto) is al mijn vriend sedert het vijfde studiejaar bij de Broeders in Temse en ondanks het feit dat de perikelen van het leven ons soms wel enige tijd van elkaar hebben vervreemd, is het contact en dus ook de vriendschap eigenlijk nooit verloren gegaan. In de 21ste eeuw werden de banden zelfs opnieuw nauwer aangehaald nadat, op vraag van Erik, de Blommenkinders nieuw leven werden ingeblazen, deze keer als quizploeg. Helaas is dit ondertussen ook alweer verleden tijd, maar Erik, die een uitstekende fietser is, gaat wel in Tenerife vaak fietsen met mijn zoon John en zo blijft de band toch bestaan.

Lees verder “Erik Westerlinck wordt zeventig…” →

Dertig jaar geleden: interview met professor Freddy Decreus

Dertig jaar geleden: interview met professor Freddy Decreus

Freddy Decreus (°1949) is alvast geen professor van de oude stempel. Voor hem geen ivoren toren. Integendeel, haast overal kom je hem tegen, maar vooral in theaters. Anderzijds is dat nu ook weer geen toeval: in het theater is er een levendige belangstelling voor de klassieke schrijvers, zijn vakgebied. Daarover op het eind meer. Maar eerst sprak ik met hem over de lerarenopleiding, want aan de Gentse Rijksuniversiteit leidt hij dat departement.

Lees verder “Dertig jaar geleden: interview met professor Freddy Decreus” →

35 jaar geleden: studiedag over hooliganisme

35 jaar geleden: studiedag over hooliganisme

35 jaar geleden schreef ik in De Rode Vaan een artikel over “hooliganisme in België” n.a.v. een studiedag van de Socialistische Federatie voor Plaatselijk Open Jongerenwerk (waarvoor ik tien jaar later als vrijwilliger zou gaan werken en op die manier o.a. bevriend geraken met Martine De Regge, Walter Ceuppens, Jean-Jacques Fastenakels en Jozef Raffo). De uitgenodigde sprekers waren hoofdcommissaris Roger De Bree van Brugge (bovenstaande foto), Luc Van den Bossche (SP-kamerlid van de Heizelcommissie) en professor Eugeen Verhellen (seminarie jeugd- en volwassenenvorming van de RUG). De studiedag begon met een filmverslag over het Heizeldrama, maar alhoewel ook Luc Van den Bossche het voornamelijk daarover had, maakte ik toch hiervan zoveel mogelijk abstractie omdat uit de discussie is gebleken dat het Heizeldrama hoegenaamd niet representatief is voor hooliganisme.

Lees verder “35 jaar geleden: studiedag over hooliganisme” →

Met deze kinderen wordt het anders

Met deze kinderen wordt het anders

Als recensent denk je vaak: nu heb ik het allemaal meegemaakt. En toch word je dan nog voor verrassingen geplaatst. De première van de “tweede kindershow van het kabaret Chris Moens” in het Zeemanshuis te Antwerpen b.v. Zo luidde de aankondiging en daarmee kon je alle kanten op natuurlijk. En dan arriveer je en blijk je terecht gekomen op een soort van repetitie voor het toekomstige communiefeest. Een kind kon zien (letterlijk!) dat deze productie, die de benaming “Gaandeweg vogelvrij” meekreeg, nog niet af was. De teksten waren onvoldoende gekend, de overgangen stuntelig, de uitspraak was dialectisch en van acteren was op uitzondering van de niet onverdienstelijke Chris Moens zelf hoegenaamd geen sprake.

Lees verder “Met deze kinderen wordt het anders” →