In mijn agenda staat dat ik vandaag, dertig jaar geleden, “Een zachte vernieling” liet signeren door Hugo Claus. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik me daar niets van herinner. Ik herinner me wel een signeersessie van Hugo Claus, maar dat betrof dan “Belladonna”. Ook inhoudelijk vind ik op mijn blog niks terug over “Een zachte vernieling”. Ik richt me dus maar op letterenfonds.nl…

Op zondag 4 december 1994 was het veertiendaagse aperitiefgesprek van Freek Neirynck in de foyer van het NTG gewijd aan “vrouwen over Claus”.

Vele aanwezigen, waaronder ook ikzelf, dachten dat een aantal ex-lieven van de Meester, die op dat moment zelf in New York vertoefde, zouden aanwezig zijn, maar het bleken “gewone” vriendinnen te zijn, met name schrijfster Chris Yperman, actrice Blanka Heirman en Motte van de Hotsy Totsy, de weduwe van Hugo’s broer Guido dus. Deze laatste kreeg de rumoerige zaal overigens muisstil met haar keuze van een gedicht van Claus, gewijd aan de dood van zijn broer. Het was ook Motte die de traditionele cocktail mocht bereiden, deze keer een “Bloody Mary”, omdat dit de enige cocktail is die Claus, anders nochtans een stevig drinker, pleegt tot zich te nemen.
Voor de rest moesten de drie vrouwen vooral reageren op stopwoorden i.v.m. Claus. Zo leerden we dat Claus van allerlei soorten muziek houdt: in het klassieke genre vroeger vooral de liederen van Richard Strauss, maar nu is hij verhangen aan Tsjaikovski, wat hem niet belet ook van Dolly Parton en Shirley Bassey te houden. Klussen, auto’s en kinderen zijn niet onmiddellijk zijn favoriete interesse en ook dieren beroerden hem vroeger slechts weinig, tot hij zich onlangs tot een groot poezenliefhebber heeft ontwikkeld (in Frankrijk heeft hij er drie). In het theater valt hij echter gegarandeerd in slaap. Wat hem niet belet om achteraf een gedetailleerde analyse van het stuk te geven, die dan ook nog meestal blijkt te kloppen ook.
Tot slot moesten de drie dames een spelletje spelen, uiteraard weer rond weetjes over Claus. Zo leerden we dat hij in 1949 als prozaschrijver debuteerde onder het pseudoniem Anatole Ghekiere. Toen schreef hij namelijk een kortverhaal over de bezetting van het Gravensteen door de studenten. Grappig was ook de tussenkomst van de Consul van Polen die een vraag over de vertalingen van “Het Verdriet van België” moest corrigeren: deze week was immers juist de Poolse versie verschenen! Kort daarna verscheen trouwens het bericht in de krant dat Claus twee hoofdstukken van “Het Verdriet” had teruggevonden, die hij bij het binnen geven gewoon “vergeten” was. Uiteraard werd voor de volgende boekenbeurs een “complete” uitgave in het vooruitzicht gesteld! Het feest ging echter jammer genoeg niet door. Misschien kan men die stunt het jaar nadien met “Belladonna” herhalen, want de leuke zinspeling op het abdiceren voor één dag van koning Boudewijn (n.a.v. de abortuswet), waarmee Claus zo’n succes had tijdens zijn “Tournée générale” staat niet in het boek. (Foto Hugo Claus-archief)