In de Retorica ging de schoolreis richting Gent (ik was meteen verkocht, moet ik zeggen, ik heb nog meer dia’s die het bewijzen: kijk maar naar mijn album “1969” op Facebook) en één van de doelwitten was de drukkerij van Het Volk, die toen nog op de Poel was gevestigd. Later zou ze verhuizen naar de Forelstraat in Heirnis (je weet wel, die wijk waar alle straten de naam van een vis dragen), maar enkele maanden na de overname door Het Nieuwsblad ging de drukkerij ook daar dicht. Nu rijden onze beroepsrenners als openingswedstrijd zelfs niet meer de “Omloop Het Volk”, maar de “Omloop Het Nieuwsblad”. En zo komt het dat ik toch met enige nostalgie op deze episode van de geschiedenis terugkijk.

Het dagblad Het Volk werd destijds gesticht als “anti-socialistisch” dagblad, net zoals het ACV een “anti-socialistische” vakbond was. Allemaal gericht tegen de “sossen” natuurlijk, die vanop de kansel verketterd werden. Maar aangezien de toenmalige CVP een standenpartij was met hoegenaamd geen aandacht voor de arbeiders, moest de ontkerstening hiervan toch op een of andere manier worden tegengegaan en dat werd dus het ACV met als orgaan Het Volk.
Tegen de tijd dat ik voor het eerst iets van Het Volk vernam, was dat echter al lang geen strijdpunt meer. Nee, wij kenden eigenlijk eerst en vooral de speciale Tour-editie, waarmee elke avond werd geleurd door jongens die amper ouder waren dan wijzelf. En die riepen dan steeds met dezelfde intonatie: “Het Vooooolk, het gazetje van de Ronde van Frankrijk”.
Eén van die verkopertjes was niemand minder dan Hugo Claus, zoals die bekent tegenover Jeroen Wielaert in diens boek “Het Vlaanderen van de Ronde” (Arbeiderspers, 2013, p.52): “Als jongetje heb ik een tijdje geld verdiend door rond te lopen met de laatste editie van Het Volk. ‘Het Volk! Het Volk!’ Zo ging dat. Een lange psalm, een soort kreet. De krant met de uitslagen en dan ’s avonds in de andere wijken van de stad had je ook van die jongetjes. Samen zeiden we bijna een gebed, als van de muezzin, van de minaret.”