Morgen zal het al tien jaar geleden zijn dat de gewezen beroepsrenner Etienne Vercauteren is overleden.

Tijdens een avondcriterium werd hij door mijn vader (die toen nog politieagent was) ooit eens beboet omdat hij door het rode licht was gereden met zijn fiets. Om de grapjes vóór te zijn: Vercauteren nam geen deel aan de wedstrijd, hij was gewoon toeschouwer. Maar later zou hij bij hoog en bij laag beweren dat hij zich op dat moment in het Sportpaleis van Antwerpen bevond en dat hij dus onmogelijk die verkeersovertreding had kunnen begaan.
Het is ook in het Sportpaleis van Antwerpen dat ik min of meer “contact” heb gehad met hem. Dat moet in 1964 geweest zijn toen hij deelnam aan de zesdaagse samen met Leon Scheirs en Lode Troonbeeckx (ze hebben echter niet het einde gehaald). We zaten toen hoog in een bocht en het was opvallend dat Vercauteren steeds beneden bleef rijden. Mijn moeder riep toen tegen hem (wellicht om mijn vader te pesten omwille van de geschiedenis met dat proces-verbaal): “Durft ge hier niet van boven komen rijden misschien?” En natuurlijk passeerde Vercauteren de volgende ronden vlak voor onze neus.
Toen ik dit jaartal ben gaan opzoeken op de website van “Mémoire du Cyclisme” is mij iets opgevallen. Meer dan met Etienne Vercauteren associeer ik mijn bezoek aan de Antwerpse Zesdaagse met mijn Australische naamgenoot Ron Baensch. Maar die heeft pas in 1965 voor het eerst deelgenomen in Antwerpen (tot en met 1969). Dus moet ik op z’n minst twéémaal naar de Antwerpse Zesdaagse zijn geweest met mijn ouders. Wat een mens nog allemaal leert in zijn ouw’ dagen! (Met Ron Baensch zal ik later vooral kennismaken tijdens de jaarlijkse kermiskoers in Temse, maar dat is weer een ander verhaal.)
Voor het informatieblad van Temse schreef burgemeester Luc De Ryck (zelf een groot wielerliefhebber) een in memoriam. U kunt het hieronder lezen. De rest van de informatie heb ik opgezocht op de Wielersite en daar heb ik aan de hand van een foto kunnen vaststellen dat Etienne Vercauteren als liefhebber bij de Antwerp Bicycle Club heeft gereden. Ik vind dat zo opvallend aan bijna àlle wielersites: de nalatigheid op het vlak van de amateurcarrière van de behandelde beroepsrenner. Je kan daar vanalles vernemen, tot hun bijnaam toe, maar voor welke ploegen ze als amateur hebben gereden dat vindt men blijkbaar geen relevante informatie. Vreemd…

Op donderdag 22 januari overleed, op 73-jarige leeftijd, ex-wielrenner Etienne Vercauteren. Hij was beroepsrenner van 1961 tot 1966. Geboren in Temse, was hij er woonachtig (Eigenlo) tot zijn 16de. Het jaar daarop (1952) begon hij te koersen.
Etienne Vercauteren werd geboren in Temse op 7 augustus 1935 als jongste van de 2 kinderen van (Vincent) Alfons Vercauteren, aanvankelijk wever en kraanman, later zelfstandig fietsenmaker, en Zulma De Cauwer. Het gezin ruilde in september 1951 Eigenlo voor Nieuwkerken. Etienne was eerst beenhouwersgast, daarna wielrenner. Hij combineerde z’n wielerloopbaan met het runnen van een depannagebedrijf, dat hij na zijn profcarrière met succes verder uitbouwde.
Hij was getrouwd met Marcella Boel en vader van 2 zonen. Zijn zonen zetten de ouderlijke zaak verder. Etienne Vercauteren begon te koersen in 1952 en ontpopte zich meteen als een revelatie. Hij reed dat jaar 33 wedstrijden, won er 6 en eindigde 10 maal 2de. Een vlijmscherpe sprint was zijn visitekaartje. In zijn 2de seizoen als nieuweling zegevierde hij 21 keer. 19 jaar oud (1954), werd hij liefhebber en bevestigde hij zijn reputatie. In 1955 werd hij soldaat en kwam er van koersen niets in huis. In 1956 hernam hij zijn beloftevolle plaats in het peloton, ondanks een sleutelbeenbreuk. Bij de liefhebbers totaliseerde hij 31 overwinningen, met als uitschieter 16 zeges in 1958.
Hij was ook actief op de piste, waar hij ploeg vormde met Gilbert Maes (Sint-Niklaas).
In 1959 reed hij tot half augustus bij de liefhebbers. Hij boekte 7 overwinningen, o.a. 2 ritten in de Ronde van Tunesië. Daarna stapte hij over naar de Onafhankelijken. In 1960 won hij in die tussenreeks tussen liefhebbers en beroepsrenners 4 koersen plus 2 wedstrijden bij de profs. In de eindstand van De Beste Onafhankelijke van het Seizoen werd hij 2de achter Lode Troonbeeckx (die 8 keer won, Etienne dus 6 keer. Troonbeeckx eindigde 31 keer bij de eerste 5, Etienne 32 keer). In 1961 ging hij nog van start bij de Onafhankelijken, maar toen Mercier hem in maart een contract aanbood, aarzelde hij niet om prof te worden. Hij boekte 3 zeges, waaronder het criterium van het Stadspark Antwerpen, waar hij een nieuw record vestigde met 43,5 km/u.
Zijn profzeges:
1960: 2
1961: 3
1962: 1
1963: 4
1964: 4
1965: 5
Totaal: 19.
Etienne Vercauteren was een typische kermiskoerser. Zijn kleurrijkste zeges boekte hij tegen topspurters als Rik Van Looy, Ward Sels en Benoni Beheydt. Z’n grootste triomf was de 1ste rit van Dwars door België in 1964, waarin hij in de spurt Frans Verbeeck klopte. Hij werd 2de in de eindstand (achter Piet Van Est).
Etienne was ook actief op de piste, waar hij ploeg vormde met Gilbert Maes (Sint-Niklaas). In de regionale wegwedstrijden vochten zij tal van duels uit in de sprint.
31 jaar oud, hing hij de fiets aan de haak. Zijn succesrijk depannagebedrijf eiste hem steeds meer op. In z’n laatste seizoen (1966) boekte hij geen zeges, maar eindigde hij nog wel 4 maal binnen de eerste 3.
De profwedstrijd in Temse t.g.v. juli-kermis heeft hij nooit gewonnen. Z’n beste prestatie was een 2de plaats (als Onafhankelijke) op 180 deelnemers in 1960: in de sprint geklopt door Rik Van Looy (zie foto).
Als beroepsrenner reed hij voor Mercier, Libertas en Dr Mann.
Na zijn carrière stapte hij in wielerclub Willen is Kunnen, die in 1967 was opgericht op ’t Ster. Etienne werd er voorzitter. Rond Ster-kermis in de maand mei werd gedurende jaren ook de Grote Prijs Etienne Vercauteren voor juniores gereden. In 1993 werd de club ontbonden.