Vijf jaar geleden is Louis Van Geyt overleden, de laatste voorzitter van de unitaire communistische partij van België (PCB-KPB) en de laatste communistische verkozene in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Hij was 88 jaar oud. Onder Van Geyt voer de KPB een gematigde koers, maar desondanks (of misschien juist daardóór?) smolt de aanhang van de partij alsmaar verder weg.
Lees verder “Louis Van Geyt (1927-2016)”
Jef Turf is in 2012 tachtig jaar geworden en heeft zijn Memoires gepubliceerd. In de jaren vijftig werd hij kernfysicus en werkte hij een aantal jaren in een Waalse vestiging van het KMI als wetenschapper. Tegelijk had hij zich meer en meer geëngageerd in de Belgische Kommunistische Partij. Begin jaren zestig maakte hij de (moeilijke) keuze om zijn wetenschappelijk werk te laten liggen om permanent vrijgestelde te worden voor de KPB in Gent. Hij was van nabij betrokken bij menige sociale en politieke strijd. In dit boek doet hij verslag van die jaren, van zijn gevecht voor het eurocommunisme binnen een partij die vastgeroest was, van zijn ervaringen in een aantal socialistische landen, zijn werk voor De Rode Vaan en zijn inzet tegen de kernenergie die hij gevaarlijk vindt.
Lees verder “De leestips van Nonkel Fons (retro 132)”
Vandaag is het veertig jaar geleden dat De Rode Vaan is verhuisd van de Kazernestraat naar de Lemonnierlaan (op de foto van Jo Clauwaert v.l.n.r. René Lampaert, Piet Lampaert, Lode De Pooter, Miel Dullaert, ikzelf en Jan Vermeersch; ontbreken: Jan Mestdagh, Christiane De Backer en Léa Goeman).
Lees verder “Veertig jaar geleden: De Rode Vaan verhuist naar de Lemonnierlaan”
Het zal morgen al 25 jaar geleden zijn dat Maurits Coppieters (foto Michiel Hendryckx via Wikipedia) de feestrede hield ter gelegenheid van het 25-jarige bestaan van het Masereelfonds. Dat was in de tijd dat linkse progressieven nog Vlaamsgezind waren.
Lees verder “Het Masereelfonds bestaat vijftig jaar…”
Veertig jaar geleden traden De Kreuners op de weide achter de Marron op de Oostberg in Temse. Alhoewel het concert mede werd georganiseerd door het plaatselijke Masereelfonds, dat de avond daarvóór nog een “Nacht van de Poëzie” had georganiseerd met o.a. Stefaan Van den Brempt, Johan de Belie, Oswald Joossens en Roland van Campenhout, heb ik het optreden helaas niet gezien, omdat er op die “Nacht” een conflict was ontstaan o.m. omwille van de geringe opkomst als ik me goed herinner.
Lees verder “Veertig jaar geleden: De Kreuners op de weide achter de Marron op de Oostberg”
Meer dan honderdzestigduizend toeschouwers en vermoedelijk twee miljard televisiekijkers. Het is duidelijk dat we het niet hebben over een voorstelling in een of ander Cultureel Centrum in « de Vlaanders ». Live Aid dus en een succes zonder voorgaande. Op één dag werd zo’n drie miljard Belgische frank ingezameld voor hongerend Afrika. Sommigen zien initiatiefnemer Bob Geldof (zanger van The Boomtown Rats) dan ook reeds als Nobelprijswinnaar voor de vrede en, ja, als ooit een Kissinger en een Begin met deze prijs konden gaan lopen, dan mag dat voor ons best.
Lees verder “35 jaar geleden: Live Aid”
Het zal morgen al dertig jaar geleden zijn dat Ponton Temse van start ging, een kunstmanifestatie georganiseerd door de ondertussen overleden Gentse kunstpaus Jan Hoet. Ik maakte daarover destijds een reportage voor De Rode Vaan (als losse medewerker, dus niet meer als vaste redacteur, want mijn De Batselier-avontuur was daartussen gekomen), maar die is nooit verschenen. Ik stuurde het toen alsnog naar Luc De Ryck, maar deze was daarover allerminst tevreden. Het voordeel van de briefwisseling die daarop is gevolgd is echter dat de vriendschap die wij hadden uit onze jeugd en vooral uit mijn Masereelfonds-tijd opnieuw aangeknoopt werd, zodat Luc op dit moment een fervente medewerker is aan mijn blog. Maar for old times’ sake hou ik het hier zoveel mogelijk op de oorspronkelijke tekst…
Lees verder “Dertig jaar geleden: Ponton Temse, van de brug af gezien”
Marc Maertens (bovenstaande foto’s de Wielersite) is gedurende heel zijn profcarrière “de broer van Freddy Maertens” geweest en hij zal het dus wel vreselijk vinden, dat ik ook daarmee begin. Ik heb echter een reden en dat is de foto die hiernaast staat: Marc Maertens heeft namelijk nooit voor Flandria gereden, dus deze foto stelt mij al enkele jaren voor een raadsel. Tenzij… tenzij Marc gewoon een truitje van zijn oudere broer heeft aangetrokken natuurlijk.
Lees verder “Marc Maertens wordt zestig…”
Zoals beloofd heeft mijn vroegere collega Miel Dullaert een in memoriam geschreven over ons beider vriend Joost Vandommele, die onlangs is overleden. Dit in memoriam is eveneens te vinden op de blog van Miel.
Lees verder “In memoriam Joost Vandommele: inspirerende herinneringen”
Vandaag wordt Hennie Kuiper zeventig jaar.
Aangezien hij de boezemvriend was van Temsenaar José De Cauwer heb ik hem destijds ook als “idool” geadopteerd. Het woord “idool” is overdreven, ik was toen al journalist en dan word je geacht geen “idolen” meer te hebben. Mijn houding tegenover Hennie Kuiper verschilt dan ook hemel en aarde van mijn enige echte wieleridool uit mijn jeugd, namelijk Rik Van Looy.
Aan de meeste belangrijke overwinningen van Hennie besteed ik aparte artikels, maar hier wil ik toch even zijn verrassend korte (toch wat doorlopende tekst betreft) Wikipedia-pagina overnemen.
Hendrikus Andreas Kuiper werd in 1972 olympisch kampioen op de weg en in 1975 wereldkampioen op de weg. Hij won in de Tour de France twee keer (1977 en 1978) de etappe naar Alpe d’Huez en werd twee keer tweede in het eindklassement, doch droeg hij nooit de gele leiderstrui. Kuiper richtte zich aanvankelijk op de grote rondes, maar ontpopte zich in de tweede helft van zijn carrière tot winnaar van grote klassiekers. Hij is nog steeds de enige Nederlander die de vier klassiekers Milaan-San Remo, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de Ronde van Lombardije won. In november 2017 kwam zijn boek “Hennie Kuiper Kampioen Wilskracht” uit over zijn carrière. Samengesteld door Joop Holthausen, Jacob Bergsma, Kuiper zelf en zoon Bjorn Kuiper met een “woord vooraf” van Eddy Merckx.
