Murphy has crazy ways. Door de zoveelste vakbondsactie op 10 december 1993 besluit ik op de valreep thuis te blijven en naar een lunchconcert te gaan in de Gentse opera. Terwijl ik met Frank Pauwels n.a.v. de dood van Frank Zappa de anekdote ophaal dat ik zo geshockeerd was door plotseling in zijn krant (De Gentenaar dus) te lezen dat Philippe Venneman gestorven was, valt mijn oog op het programma, waarop staat te lezen: “ter nagedachtenis van Willy Westerlinck“. De sympathieke, goedlachse fagottist van het operaorkest blijkt tijdens de vakantie aan een hartinfarct te zijn overleden! Opvallend was dat het concert niet gegeven werd door de eerste lessenaars, maar eerder door zijn cafévrienden, veronderstel ik. Dat was goed te horen aan de kwaliteit van de uitvoering, maar dat deed er in dit geval niet toe.