Vandaag is het al tien jaar geleden dat de Canadese kunstschaatster Joannie Rochette brons behaalde op de O.S. in haar eigen vaderland, want de Spelen vonden plaats in Vancouver. Maar nog emotioneler was het feit dat dit gebeurde, pas vijf dagen nadat haar moeder plotseling was overleden.
Lees verder “Tien jaar geleden: Joannie Rochette haalt brons op de O.S.”
Vandaag is het 65 jaar geleden dat de Engelsman Roger Bannister op de Commonwealth Games in Vancouver de zogenaamde “miracle mile” won. Ik laat mijn Frans-Canadese confrater Alcide het verhaal doen…
Le 6 mai 1954, Roger Bannister fut le premier athlète à couvrir le mile (1609,34 m) en moins de quatre minutes (3’59″4). L’évènement est si symbolique, qu’il provoque une interruption de séance à la Chambre des communes. Bannister s’accorda deux heures de sommeil après son record avant de faire une garde de nuit au St Mary’s Hospital.
Le 21 juin, le record de Bannister est battu par l’Australien John Landy (3’58″0). Le 7 août les deux rivaux se trouvent pour la seule fois au départ de la même course à l’occasion des Jeux du Commonwealth à Vancouver. La course reste dans l’histoire comme « The Miracle Mile ». Landy fait la course en tête mais s’incline face à Bannister qui signe un chrono de 3’58″8.
Dans la foulée de ce succès, Bannister remporte le 1500 mètres des championnats d’Europe en 3’43″8. Il fut désigné sportif de l’année 1954 par l’hebdomadaire américain Sports Illustrated. Bannister se retire alors du monde sportif pour poursuivre ses études de médecine. Devenu neurologue, il est anobli en 1975 puis devient le premier ministre des sports britannique (Chairman of the Sports Council).
Vandaag is het 75 jaar geleden dat de schrijvende vliegenier of vliegende schrijver Antoine de Saint-Exupéry van de radar (*) verdween, zoals men dan zegt…
Op 6 april 2013 was het overigens ook zeventig jaar geleden dat “Le Petit Prince” van Antoine de Saint-Exupéry is verschenen. Wat me vooral trof als ik dit bericht tegenkwam op “Les éphémérides d’Alcide”, dat is dat het boek in New York werd uitgegeven. Het zou pas in 1946 door Gallimard in Frankrijk worden uitgegeven. Waarom dit zo gebeurd is, heb ik helaas niet kunnen achterhalen.
“De Kleine Prins” was bedoeld voor kinderen, maar kan ook als een allegorie voor volwassenen worden gelezen. Blijkens de inleiding verwonderde Antoine de Saint-Exupéry zich over het gebrek aan kinderlijke fantasie van ‘grote mensen’. Wat indruk op hen maakt, dat is de buitenkant van mensen en dingen, tijdwinst, grote aantallen, in plaats van het wezenlijke wat een kind van nature zou herkennen. Ergens stelt hij dat “Des gens importants aiment des chiffres”.
De verteller, een vliegenier net als Antoine de Saint-Exupéry, ontmoet na een noodlanding in de Sahara een jongetje, de kleine prins. Het boekje bestaat uit allerlei fantasierijke verhaaltjes over de belevenissen van het wijze prinsje op andere planeten, inclusief de aarde, met hun bewoners, observaties van de schrijver over de grote-mensenwereld en kleine belevenissen en dialogen in de woestijn. Berucht is de persiflage in de tekenfilmserie The Simpsons waarbij het hele verhaal in verband wordt gebracht met druggebruik.
In 1944 stierf Antoine de Saint-Exupéry een geheimzinnige dood. Als gepassioneerd vliegenier was hij op 31 juli vanuit Corsica vertrokken op een verkenningsmissie om de landing van de geallieerden in de Provence voor te bereiden. Sindsdien is hij echter spoorloos. Lang bleef zijn verdwijning een mysterie, omdat zijn lichaam noch zijn vliegtuig werden teruggevonden. Daardoor speculeerde men over een mogelijke wanhoopsdaad van de piloot. In 1998 werd een schakelarmband met zijn naam uit de Middellandse Zee opgevist en in 2004 vond men ook brokstukken van het vliegtuig terug. Waarom het vliegtuig in zee is gestort, blijft voorlopig een raadsel. In maart 2008 werd bekendgemaakt dat Horst Rippert, de broer van zanger Iwan Rebroff, het toestel van Saint-Exupéry had neergehaald. Rippert bewonderde de schrijver en betreurde achteraf zijn daad. De beweringen van Rippert worden echter niet gestaafd door archiefmateriaal en vormden wellicht onderdeel van een publiciteitscampagne voor een boek over de affaire.
Le 30 janvier 1889, dans un pavillon de chasse de Mayerling, au sud de Vienne, sont retrouvés les corps de l’archiduc Rodolphe et de sa maîtresse, la baronne Marie Vetsera, âgée de 17 ans. Les deux amants se sont suicidés. À 31 ans, Rodolphe, fils de l’empereur François-Joseph et d’Elisabeth alias “Sissi”, est l’héritier de la couronne des Habsbourg. Il devait, à la mort de son père, lui succéder en tant qu’empereur d’Autriche et roi de Hongrie. Marié sans amour à la princesse Stéphanie de Belgique, Rodolphe multiplie les aventures amoureuses. Une grave maladie vénérienne affecte considérablement sa santé. De plus, il est écarté des affaires politiques par son père qui lui reproche son penchant pour le libéralisme et la démocratie. (Met dank aan Alcide & Raymond Thielens)
Le Bal des Ardents désigne un charivari organisé par Charles VI le 28 janvier 1393 qui tourna au tragique et provoqua la mort de cinq compagnons du roi, achevant de rendre fou celui-ci, déjà fragile mentalement.
Lees verder “625 jaar geleden: tragédie au Bal des Ardents”
Dit is zeer merkwaardig: volgens Alcide is het vandaag “la journée mondiale du blog”. Ik denk natuurlijk: als het een “journée mondiale” is, dan moet daar ook een Nederlandse versie van te vinden zijn. Maar als ik dan “werelddag van het bloggen” intik op Google, vind ik helemaal niets in die zin terug. Nog straffer: bij het intikken van “la journée mondiale du blog” had ik toch ook een Engelse afbeelding gevonden, al droeg die dan enkel de titel “happy blogday”, zonder een verwijzing naar een specifieke datum. Maar als ik dan “happy blogday” op Google intik, dan krijg je wel een paar afbeeldingen in die zin, maar van een “werelddag” is er weer helemaal niets terug te vinden. En nu komt het strafste van allemaal: op 31 augustus 2007 ben ik met deze eigenste blog gestart. Ik ging daar uiteraard pas volgend jaar iets over maken, maar nu kan ik toch niet anders dan dit toevoegen aan de merkwaardige bevindingen i.v.m. die “werelddag van het bloggen”. Alleszins kan ik met de hand op het hart verzekeren dat ik er destijds niet mee begonnen ben omdat het de “werelddag van het bloggen” was. Wellicht bestond die toen zelfs nog niet. Ze zullen toch niet… omdat ik die dag… (Voor wie me nu verschrikkelijk verwaand vindt: het is maar een grapje hoor!)
Dat artikel over “Hound dog” van Elvis Presley was “geprogrammeerd”, dat betekent dus dat ik het al een tijdje geleden had geschreven om vandaag te worden gepubliceerd. Aangezien ik (alweer) geen bron vermeld, weet ik ook niet meer waar ik mijn informatie heb gehaald. Maar het is toch wel merkwaardig, want precies vandaag meldt Alcide dat het The Platters met “My prayer” waren die op nummer één stonden. En het belang daarvan zou dan zijn dat het de eerste keer was dat een zwarte groep de “algemene” hitlijst aanvoerde (en dus niet enkel op R&B-lijsten). Wie hakt de knoop door?
