“Band on the Run” was het derde album van Wings, de rockgroep die Paul McCartney oprichtte na het uiteenvallen van The Beatles. “Band on the Run” wordt beschouwd als het beste album dat Paul McCartney heeft gemaakt na zijn Beatles-periode.
Lees verder “45 jaar geleden: “Band on the run” van Wings”
Het is al vijf jaar geleden dat Gentenaar Paul Despiegelaere, vooral bekend van The Machines, is overleden. Alhoewel hij in zijn glorieperiode niet zo ver van mijn deur woonde (boven het verdwenen restaurant Roma op het Frankrijkplein), was het toch Peter Van den Eede (nu één van de mannen die het voor het zeggen hebben in het Kunstencentrum Vooruit) die hem ooit eens is gaan interviewen voor De Rode Vaan. Het moet zijn dat ik andere zaken te doen had, want het was zeker niet omdat ik geen fan was. Integendeel! Ik deelde met Paul een grote liefde voor The Beatles en het feit dat ik hun bekendste elpee “A world of Machines” die in de Abbey Road studio’s werd opgenomen heb besproken als was het een postume bootleg-elpee van de Fab Four, vind ik nog altijd één van mijn stilistische hoogstandjes.
Lees verder “Paul Despiegelaere (1954-2013)”
Het is vandaag alweer 35 jaar geleden dat James Jamerson is overleden. James Jamerson? Wie is dat nu weer? zullen velen zich afvragen, zelfs als zij op bijgevoegde foto kunnen vaststellen dat het een zwarte bassist is. Toen ik zijn naam voor het eerst hoorde vallen, viel ik evenzeer uit de lucht. Nochtans was de man die ik de eerste keer over hem hoorde praten niet de eerste de beste: het was Beatle Paul McCartney…
Lees verder “James Jamerson (1936-1983)”
Een week eerder was Paul McCartney als enige Beatle zonder partner verschenen op de première van “Yellow submarine”, dus werd zijn toenmalige verloofde Jane Asher daarover vijftig jaar geleden aan de tand gevoeld, toen ze te gast was in het televisieprogramma van Simon Dee. (The Beatles Bible)
Lees verder “Vijftig jaar geleden: Jane Asher kondigt breuk met Paul McCartney aan”
Voor de jongsten onder ons (en dan bedoel ik: zij die minder dan vijftig jaar oud zijn): een E.P. of Extended Play is een 45-toerenplaatje dat eruit ziet als een single, maar dat aan elke kant twee nummers bevatte. “In mijn tijd” kostte zo’n plaatje 99 fr. tegenover 66 fr. voor een single. Je deed dus “profijt”, maar tegelijk was het ook duurder dan een single. Vandaar misschien dat het fenomeen in de meeste landen niet is doorgebroken. Alleen in Frankrijk was een E.P. populairder dan een single. En het dient gezegd: al die E.P.’tjes staken altijd in een piekfijn gekartonneerd hoesje. In Engeland was het fenomeen even weinig populair dan bij ons. Maar toch bestond er een aparte hitparade van en The Beatles, die 55 jaar geleden zowat overal op nummer één stonden, besloten dat zij dan ook maar eens een E.P. zouden uitbrengen (*). En werd het een nummer één? Wat had je gedacht?
Lees verder “55 jaar geleden: The Beatles brengen een E.P. uit”
The Quarrymen waren voor John Lennon en Paul McCartney wat tien jaar later de Blommenkinders voor Erik Westerlinck en mij waren. Dat kan tellen als opener, hé! Het dient dan ook vooral ter relativering: die Quarrymen lieten in de verste verte nog niet vermoeden dat hieruit ooit The Beatles zouden voortkomen. In de zomer van 1958 was ook George Harrison komen aansluiten en de jongens besloten dat het tijd was om een plaat op te nemen. En aangezien het toeval niet bestaat deden ze dit, net als Elvis Presley vijf jaar eerder, bij een zekere mijnheer Phillips…
Lees verder “Zestig jaar geleden: eerste (en enige) opname van The Quarrymen”
Vandaag is het vijftig jaar geleden zijn dat Paul McCartney in studio 2 van Abbey Road “Blackbird” opnam, terwijl John en Yoko in studio 3 “Revolution nr.9” aan het opnemen waren. Een betere illustratie van het feit dat The Beatles heel binnenkort verleden tijd zouden zijn, kan ik niet bedenken…
Lees verder “Vijftig jaar geleden: John en Paul in aparte studio’s…”
