“lk wil de grootste zijn” is niet langer de gepriviligieerde wens van Raymond van het Groenewoud, Stekelbees heeft dit thema nu ook tot onderwerp (en titel) gekozen voor hun derde productie.
Lees verder “Veertig jaar geleden: Stekelbees wil ook de grootste zijn…”
Wie is er eigenlijk op het idee gekomen om te starten met het dagelijkse rubriekje “Cultuur in Gent” in Het Laatste Nieuws? Ik zou denken: Dirk Dauw. Dat is ook de man die het uiteindelijk weer zou afschaffen, maar zo gaat het dikwijls in de journalistiek: een idee (goed of slecht) heeft maar een beperkte houdbaarheidsdatum. Het paste natuurlijk in de onafwendbare evolutie van steeds minder aandacht voor cultuur in het blad. Financieel was het dan ook een aderlating voor mij (zo’n dagelijks rubriekje bracht me amper 250 frank op), maar ik moet toegeven: journalistiek vond ik het een uitdaging en ik heb er eigenlijk veel plezier aan beleefd. Vandaar dat ik ze hier na 25 jaar nog eens opdien, ook al liggen de beschreven activiteiten al lang achter ons. Maar het vormde af en toe een aanleiding om nog eens geestig uit de hoek te komen.
Lees verder “25 jaar geleden: Cultuur in Gent”
Waarom kijk ik naar zoveel quizzen op televisie? Omdat mijn vrouw daar wil naar kijken uiteraard. Maar goed, waarom kijk ik dan méé? Waarom blijf ik niet achter mijn computer zitten of verdiep mij in een goed boek? Omdat je er altijd wat kunt uit leren natuurlijk! En zo leerden we tien jaar geleden in “De Canvascrack” wat “jumping the shark” betekent.
Lees verder “Tien jaar geleden: Jumping the shark!”
25 jaar geleden was in Arca “Het schilderij” te zien van de Rus Viktor Slavkin (°1935, aanwezig op de première, foto via Wikidata). Het stuk confronteert een logé van een hotel (Daan Hugaert) met de schilder van het kunstwerk aan de muur (Pierre Callens), dat daar is gehangen door zijn vroegere minnares, de eigenares (?!) van het hotel. De onverschilligheid van de eerste (een ingenieur die een goed doorspoelende W.C. belangrijker vindt dan een schilderij) en het streven naar erkenning van de andere staat symbool voor de Breznjev-maatschappij waarin het stuk werd geschreven (1972 – vandaar mijn twijfels over die “eigenares”), maar levert slechts een typische gooi- en smijtregie op waar (volgens de collega’s, zelf ben ik niet gaan kijken) niemand beter van wordt, behalve dan misschien de regisseurs zelve, zijnde het duo Verschaeve-Van Laere.
Ronny De Schepper
Hilde De Baerdemaeker was twintig jaar geleden Desdemona in “Othello: you know I love you” in het NTG (foto Martin De Baerdemaeker via WikiPortrait).
Lees verder “Twintig jaar geleden: cultuur in Gent”
Het is vandaag zestig jaar geleden dat de West-Vlaamse wielrenner Camiel Vandecasteele is overleden.
Het is morgen ook al tien jaar geleden dat de Duitse auteur Wolfgang Deichsel is gestorven. In de jaren tachtig leerden we hem hier in Vlaanderen kennen via INS Mannen van den Dam. In 1982 brachten ze in een regie van Jürgen Kloth (Städtische Bühne Wuppertal) het stuk “Frankenstein, uit het leven van bedienden”.
Lees verder “Wolfgang Deichsel (1939-2011)”
Het is vandaag precies 25 jaar geleden dat de VRT-soap “Thuis” voor het eerst op het scherm verscheen, een feit waaraan ik natuurlijk moeilijk kan voorbijgaan, ook al kijk ik er al een tijdje niet meer naar en heb ik er dan ook niet veel meer over geschreven. Daarom heb ik het feit alleen maar aangegrepen om al mijn vroegere bijdragen nog eens op te lijsten…
Mijn vermoeden werd bevestigd dat vier nieuwe stukken door één en hetzelfde gezelschap dat dan op de koop toe ook nog voor de organisatie en de accommodatie van zo’n vijf andere theaters moet instaan, te hoog gemikt was. Wim De Wulf (foto LinkedIn) is daarvan het slachtoffer geworden. De première van zijn solostuk « Min dertig in de schaduw » diende naar een latere datum te worden verschoven. En misschien is men ook bij « Coco is dada » van Daan Hugaert iets te vlug van stapel gelopen.
Lees verder “Kindertheater dat niet kinderachtig is”
Wie de succesrijke film “Shakespeare in love” heeft gezien, heeft daaruit wellicht het best onthouden dat het spel van de geslachten in Shakespeares tijd vreselijk ingewikkeld was. Op het toneel, wel te verstaan. Er was de verordening dat alleen mannen toneel mochten spelen, zodat automatisch alle vrouwenrollen door mannen (knapen als het meisjes betrof) dienden te worden gespeeld. Welnu, vandaag precies 360 jaar geleden was de eerste vrouw op scène te zien, met name in de rol van Desdemona in “Othello” van Shakespeare (die op dat moment al bijna een halve eeuw dood was). De vrouw in kwestie was wellicht Margaret Hughes (portret van Peter Lely), al citeren andere bronnen Anne Marshall.
Lees verder “360 jaar geleden: de eerste vrouw op scène”
dagelijks iets degelijks 