In het Baskische dorpje Zumarraga is vijf jaar geleden Christian Dutoit overleden op zestigjarige leeftijd. Dutoit was stichter en hoofdredacteur van het linkse Vlaams-nationale maandblad “Meervoud” dat hij al 25 jaar leidde. Tegelijkertijd was hij ook de spil van het Vlaams Huis in Brussel, reeds bijna 20 jaar het epicentrum van de Vlaamse beweging in Brussel, aldus zijn echtgenoot Bernard Daelemans.
Lees verder “Christian Dutoit (1956-2016)”
Nu ben ik wel de laatste mens ter wereld om mij in de Rode Duivels-gekte te storten, maar wat wil het toeval? In 1986 had het Belgische nationale elftal zich eveneens geplaatst voor het wereldkampioenschap. Dat vond toen niet plaats in Brazilië, maar enkele honderden kilometers meer ten noorden, namelijk in Mexico. Voor De Rode Vaan interviewde ik toen enkele bekende mensen (het begrip BV bestond nog niet in die tijd) over de wijze waarop zij tegen de voetbalgekte aankeken…
Lees verder “De Rode Duivels gaan naar…”
Vandaag is het precies 35 jaar geleden dat mijn leermeester bij De Rode Vaan, Lode De Pooter, officieel met pensioen is gegaan. In de praktijk maakte dat weinig verschil uit: Lode bleef haast dagelijks naar de redactie komen om daar zijn functie als redactiesecretaris uit te oefenen, ook al was deze functie na zijn pensionering theoretisch aan mij toegewezen. Dat heeft echter nooit problemen gegeven, Lode en ik, die in de nieuwe lokalen van de Lemonnierlaan naast elkaar zaten, bleven gewoon de taken verdelen naargelang het uitkwam.
Lees verder “35 jaar geleden: Lode De Pooter met pensioen…”
Vijf jaar geleden is Louis Van Geyt overleden, de laatste voorzitter van de unitaire communistische partij van België (PCB-KPB) en de laatste communistische verkozene in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Hij was 88 jaar oud. Onder Van Geyt voer de KPB een gematigde koers, maar desondanks (of misschien juist daardóór?) smolt de aanhang van de partij alsmaar verder weg.
Lees verder “Louis Van Geyt (1927-2016)”
Zeven jaar geleden verscheen de biografie van Nelly Maes onder de titel “Ongebonden best, vrouw en Vlaams” (*). Wie het boek doorneemt ontdekt dat de lotgevallen van Nelly Maes een mooie retrospectieve zijn van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd van de laatste helft van vorige eeuw.
Lees verder “Nelly Maes wordt tachtig…”
Veertig jaar geleden vond op het Feest van De Rode Vaan een debat plaats over de crisis in de platenindustrie.
Lees verder “Veertig jaar geleden: de crisis in de platenindustrie”
Veertig jaar geleden nam de voetbalploeg van De Rode Vaan (en dus ook ikzelf) in Boechout deel aan het tornooi “Links in de clinch”. Voor zover ik me herinner, hebben we niet gewonnen, maar we hebben toch niet slecht gespeeld (was het hier dat we de zogenaamd “onoverwinnelijke” elf van Humo hebben verslagen?). Helaas dus geen wedstrijdverslag, dan maar een niet-gedateerd verslag van een voetbalwedstrijd tussen de Aalsterse Mikisclub en De Rode Vaan (ik vermoed uit 1980/81).
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Links in de clinch””
Zoals beloofd heeft mijn vroegere collega Miel Dullaert een in memoriam geschreven over ons beider vriend Joost Vandommele, die onlangs is overleden. Dit in memoriam is eveneens te vinden op de blog van Miel.
Lees verder “In memoriam Joost Vandommele: inspirerende herinneringen”
Het is ook al tien jaar geleden dat Cyriel Vergauwen is gestorven. Toen ik eind jaren zeventig in Sint-Niklaas en Temse woonde, kende ik Cyriel goed, o.a. door het Masereelhuis waarvan hij de grote bezieler was. Maar ik heb hem in die tijd ook één keer “officieel” geïnterviewd, dat was in mijn reeks over progressieve jeugdclubs die ik voor De Rode Vaan maakte. Vóór hij door het Masereelhuis werd opgeslorpt, was Cyriel immers evenzeer het kloppende hart van J.C.De Spikkel in Nieuwkerken-Waas…
Lees verder “Cyriel Vergauwen (1953-2009)”
Ik had geen passende illustratie om dit artikel te illustreren, dus grijp ik maar even terug naar de foto van de redactie van De Rode Vaan bij de verhuis naar de Lemonnierlaan in 1981. Het is bedoeld als een soort van uitwuiven, want van de erop afgebeelde redacteurs (v.l.n.r. René en Piet Lampaert, Lode De Pooter, Miel Dullaert, ikzelf en Jan Vermeersch) blijven eind 1988 enkel nog Miel Dullaert en ikzelf over. En in het geval van mezelf: dat zal enkel nog duren tot eind februari 1989. Vanaf dan blijft Miel Dullaert nog als enige over. Hij staat dan wel aan het hoofd van een vernieuwde redactie, die zichzelf in De Rode Vaan nr.52 van 1988 (waaruit dit overzicht komt) wel als volgt aankondigde:
Lees verder “Dertig jaar geleden hadden wij oog en oor voor…”
