Tag: Miel Dullaert

Veertig jaar geleden: "Links in de clinch"

Veertig jaar geleden: "Links in de clinch"

Veertig jaar geleden nam de voetbalploeg van De Rode Vaan (en dus ook ikzelf) in Boechout deel aan het tornooi “Links in de clinch”. Voor zover ik me herinner, hebben we niet gewonnen, maar we hebben toch niet slecht gespeeld (was het hier dat we de zogenaamd “onoverwinnelijke” elf van Humo hebben verslagen?). Helaas dus geen wedstrijdverslag, dan maar een niet-gedateerd verslag van een voetbalwedstrijd tussen de Aalsterse Mikisclub en De Rode Vaan (ik vermoed uit 1980/81).
Lees verder “Veertig jaar geleden: "Links in de clinch"” →

Cyriel Vergauwen (1953-2009)

Cyriel Vergauwen (1953-2009)

Het is ook al tien jaar geleden dat Cyriel Vergauwen is gestorven. Toen ik eind jaren zeventig in Sint-Niklaas en Temse woonde, kende ik Cyriel goed, o.a. door het Masereelhuis waarvan hij de grote bezieler was. Maar ik heb hem in die tijd ook één keer “officieel” geïnterviewd, dat was in mijn reeks over progressieve jeugdclubs die ik voor De Rode Vaan maakte. Vóór hij door het Masereelhuis werd opgeslorpt, was Cyriel immers evenzeer het kloppende hart van J.C.De Spikkel in Nieuwkerken-Waas…
Lees verder “Cyriel Vergauwen (1953-2009)” →

Dertig jaar geleden hadden wij oog en oor voor…

02 De Rode VaanIk had geen passende illustratie om dit artikel te illustreren, dus grijp ik maar even terug naar de foto van de redactie van De Rode Vaan bij de verhuis naar de Lemonnierlaan in 1981. Het is bedoeld als een soort van uitwuiven, want van de erop afgebeelde redacteurs (v.l.n.r. René en Piet Lampaert, Lode De Pooter, Miel Dullaert, ikzelf en Jan Vermeersch) blijven eind 1988 enkel nog Miel Dullaert en ikzelf over. En in het geval van mezelf: dat zal enkel nog duren tot eind februari 1989. Vanaf dan blijft Miel Dullaert nog als enige over. Hij staat dan wel aan het hoofd van een vernieuwde redactie, die zichzelf in De Rode Vaan nr.52 van 1988 (waaruit dit overzicht komt) wel als volgt aankondigde:
Lees verder “Dertig jaar geleden hadden wij oog en oor voor…” →

Vijf jaar geleden: open brief van leden van de Gravensteengroep aan N-VA

Vijf jaar geleden: open brief van leden van de Gravensteengroep aan N-VA

In zijn wekelijkse lezersbrief in Humo had Staf De Wilde het begin augustus 2011 over de notionele intrestaftrek en het feit dat de Open VLD en de N-VA de voorstellen van Elio Di Rupo om de vermogens iets zwaarder te belasten heeft afgeschoten. “Wie kan nog begrijpen,” zo schrijft hij, “dat vooral die laatste partij zo populair is, ook bij de kleine man?”
Lees verder “Vijf jaar geleden: open brief van leden van de Gravensteengroep aan N-VA” →

Veertig jaar geleden: op weg naar een statuut voor de artiest

Veertig jaar geleden: op weg naar een statuut voor de artiest

“Op 30 januari jl. was er de tweede hoorzitting over het kunstenaarsstatuut in de commissie sociale zaken van het federaal parlement, onder voorzitterschap van Vincent van Quickenborne,” zo schrijft men op de website van ArtistsUnited, waar ik ook bovenstaande foto heb geleend. Deze vereniging heeft enkele concrete ideeën om het statuut te verbeteren en een aantal minder geslaagde zaken uit het verleden op te lossen, zo lees ik verder nog. Ongeveer zo’n twintig jaar heb ik mij bezig gehouden met een sociaal statuut voor de artiest (dat er pas sinds een paar jaar is). Eerst als journalist op De Rode Vaan, daarna bij de Vlaamse Socialistische Zelfstandigen en tenslotte ook in de Centrale voor Socialistische Cultuurbeleid en de Adviesraad voor Muziek. Ik begin met het eerste debat hierover, dat veertig jaar geleden heeft plaats gehad en enkele dagen later is verschenen in De Rode Vaan…
Lees verder “Veertig jaar geleden: op weg naar een statuut voor de artiest” →

Dertig jaar geleden werd de vernieuwde Rode Vaan voorgesteld

Dertig jaar geleden werd de vernieuwde Rode Vaan voorgesteld

Dertig jaar geleden werd de vernieuwde Rode Vaan voorgesteld. Dat gebeurde in de Brusselse Ancienne Belgique (op de achtergrond van bovenstaande foto kan men Jari Demeulemeester herkennen) en ging ironisch genoeg (of moet ik zeggen: cynisch genoeg?) gepaard met een huldiging van Lode De Pooter, toch wel één van de grote symbolen van “de oude Rode Vaan”. Ik had de twijfelachtige eer de huldigingsrede te mogen uitspreken (maar voor Lode deed ik dat wel met veel plezier), achter mij zie je nog net een stukje van mijn collega Jan Mestdagh (en van Maggy, de vrouw van Lode) en de foto werd genomen door Jo Clauwaert. En dat was al wat er nog restte van “de oude Rode Vaan” en binnen het half jaar zouden ook die laatste restanten opgeruimd worden. Met dien verstande dat wij, net zoals degenen die ons waren voorgegaan, wel uit vrije wil weg gingen, we werden niet ontslagen – al is “uit vrije wil” toch ook niet de juiste uitdrukking… Na het verschijnen van het proefnummer publiceerde de nieuwe redactie, geleid door Miel Dullaert en Filip Delmotte, enkele reacties, die natuurlijk niet lukraak waren gekozen…
Lees verder “Dertig jaar geleden werd de vernieuwde Rode Vaan voorgesteld” →