Mitch Leigh (1928-2014)

Mitch Leigh (1928-2014)

Het is al tien jaar geleden dat Mitch Leigh, de componist van “De man van La Mancha” (dat is dus niét Jacques Brel zoals velen schijnen te denken, Brel speelde – weliswaar schitterend – de hoofdrol in de Franse versie, maar daar blijft het bij), is overleden. Ikzelf heb enerzijds de film van Arthur Hiller uit 1972 gezien, waaruit hieronder het fragment met Peter O’Toole en Sophia Loren, en anderzijds twee Nederlandse versies, één met Marco Bakker in de hoofdrol en een tiental jaren later die met Ramses Shaffy. Twee keren bleef ik op mijn honger zitten…

Lees verder “Mitch Leigh (1928-2014)”

45 jaar geleden: “Brel – een reconstructie” (Theater Arena)

45 jaar geleden: “Brel – een reconstructie” (Theater Arena)

Op zaterdag 11 november 1978, precies een jaar na het uitbrengen van zijn laatste elpee, ging in Theater Arena (in de Ooievaarstraat in Gent) het “stuk” Brel – een reconstructie in première. Na afloop had ik een uitvoerig gesprek met de auteur Walter Ertvelt, de regisseur Jaak Van de Velde en de drie “acteurs”, Marijn Devalck, Carmen Jonckheere en Wim Huys. Vooraleer een beknopte weergave ervan te brengen, moet ik toch even zeker stellen dat deze productie reeds geruime tijd voorzien was en dus niks te maken heeft met het plotse overlijden van Jacques Brel een maand eerder.

Lees verder “45 jaar geleden: “Brel – een reconstructie” (Theater Arena)”

45 jaar geleden: wordt het Jacques Bel of Jacques Bril?

45 jaar geleden: wordt het Jacques Bel of Jacques Bril?

Lode De Pooter schreef zijn televisiekritieken voor De Rode Vaan dikwijls op wat wij de “buitenlandredactie” noemden, zijnde een café halverwege de redactie en de drukkerij. En dat was nog niet het ergste, hij gebruikte daarvoor soms gewoon bierviltjes. Dat moest uiteraard soms tot vergissingen leiden bij de zetters. Aangezien hij het meest vertrouwd was met het handschrift van Lode, werden diens teksten meestal gezet door een zekere Jozef. En op een bepaalde dag slaagde deze erin het woord “snapshots” om te toveren tot “snowboots”, je moet er maar opkomen! Later werd een “snowboot” in het idiolect van De Rode Vaan dan ook gewoon een synoniem voor een zetfout. Zelf had ik het meest last van “snowboots” bij De Voorpost (bij De Rode Vaan kon ik meestal mijn eigen teksten in drukproef nalezen). Een beroemde is b.v. “Klassiek ochtendorkest met het Corbetta-ensemble”. Voor zover u zich zou afvragen wat een ochtendorkest is (zoiets als een ochtenderectie?), er moest gewoon “ochtendconcert” staan. En er maakten drie leden deel uit van het Corbetta-ensemble: Guido Hulsens op blokfluit, Piet Stryckers op viola da gamba en Peter Pieters op bankgitaar. En wat is een bankgitaar? Gewoon, een barokgitaar. In mijn wekelijks televisierubriekje Hebjetgezien kon ik het op een bepaald moment dan ook niet laten om hiermee de draak te steken onder de titel: “Wordt het Jacques Bel of Jacques Bril?”

Lees verder “45 jaar geleden: wordt het Jacques Bel of Jacques Bril?”

Jacques Brel (1929-1978)

Jacques Brel (1929-1978)

Vandaag is het al 45 jaar geleden dat “la pendule d’argent” op de schouwmantel van Jacques Brel (“qui dit oui, qui dit non, qui dit je t’attends…”) is gestopt met tikken. Dat was in een Frans ziekenhuis, al bracht Brel zijn laatste jaren door op het Markiezen-eiland Hiva Oa samen met Maddly Bamy, een ex-danseres van Claude François. Toch ging zijn volledige erfenis naar zijn vrouw Miche (Thérèse Michielsen), waarbij hij drie dochters had, maar die hij ook vaak achterliet om op te trekken met minnaressen. Waarom is de familie Brel dan zo gebeten op Bamy? France Brel: “Omdat ze de code heeft doorbroken. Kijk, mijn ouders hadden een gentleman’s agreement. Ze mochten minnaars en minnaressen hebben, maar in alle discretie. Maddly heeft zich daar niet aan gehouden. Ze is naar voren getreden als Jacques’ vriendin. Mijn vader was toen al te fel verzwakt door de kanker om er tegenin te gaan. (…) Die Bamy vertelt nu overal dat ze de vrouw was bij wie Jacques het langst bleef. Dat is niet waar. Hij is tien jaar bij ene Sylvie geweest. Zij was zijn grootste verliefdheid.

Lees verder “Jacques Brel (1929-1978)”

25 jaar geleden: cultuur in Gent (289)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (289)

Het is nu bijna 45 jaar geleden dat Jaak Van de Velde en Walter Ertvelt in Theater Arena een Brel-programma presenteerden met Marijn De Valck, Wim Huys en Carmen Jonckheere. Merkwaardig dat niemand dit zich nog schijnt te herinneren, 25 jaar geleden toen de musicalafdeling van het Ballet van Vlaanderen met “Brel Blues” de Groenzaal van Sint-Bavo aandeed. Want is die musicalafdeling niet ontstaan uit het opgedoekte Arena ? En heeft directrice Linda Lepomme daar zelf niet haar eerste stappen in de musical gezet ? Maar goed, 25 jaar geleden kregen we dus niet Marijn, Wim en Carmen te horen, maar Philippe Robrecht, Erik Wouters en Jo Lemaire. En van wie is het lichtontwerp ? Jawel, van Jaak Van de Velde, die op die manier dus toch nog zijn licht in de duisternis kan laten schijnen. ★ « Een man loopt op de tippen van zijn tenen; hij staat op het punt om, na jaren van scheiding, zijn vlam van weleer weer te ontmoeten. » Het lijkt wel de Jef van Brel (foto Radio 2) die Mathilde verwacht, maar nee, het is « De kamer en de man » van Eric De Volder & Ceremonia, vanavond in de Minard. (HLN, 18/2/1998)