‘Macbeth Infected’ was een theatervoorstelling van het Gentse amateurgezelschap Multatuliteater, die in première ging op 20 november 2009. Over de meeste van Gentse theaters kun je hier wel iets vinden, maar mijn geschiedenis van het Multatuliteater ben ik kwijt. Daarom moeten zij het stellen met een interview met één van hun trouwste medewerkers, Eddie Dewit…

Na 20 seizoenen en 25 producties zette het Multatuliteater Eddie Dewit in de bloemetjes in de Cultuurkapel Sint-Vincent, waar het stuk “Het Belang van Ernst” van Oscar Wilde in première ging. Het was het 26ste stuk van dit amateurgezelschap waaraan Dewit zijn medewerking verleende, maar het was wel zijn allereerste regie sedert de afgelopen twintig jaar. Dat verdient een bloemetje, vond men bij Multatuli en ikzelf ging eens met Eddie praten voor Het Laatste Nieuws.
“Het is het 27ste,” verbetert Eddie Dewit het optelsommetje dat men bij Multatuli heeft gemaakt. “Het is het 27ste stuk, waarbij ik betrokken ben, want rond 1981 zong ik live achter de scène enkele Chileense liederen tijdens het stuk ‘De langste nacht’. Maar dat vergeet men meestal mee te tellen.”
Nochtans is die productie erg belangrijk als scharnier voor de twee artistieke belangstellingsvelden van Eddie Dewit. Hier in Gent kennen de meesten hem als toneelacteur, maar in zijn geboortestreek in Vlaams-Brabant is hij eerder bekend als kleinkunstzanger van het eerste uur. “Mijn eerste optreden was in Hautem, nabij Vilvoorde, waar ik werd ontdekt door de vader van de Vlaamse kleinkunst, KoR van der Goten. In 1968 trad ik op in Grimbergen, samen met o.a. Zjef Vanuytsel en Lamp, Lazarus en Kris, die dus ook naam gemaakt hebben in dat wereldje, wat eigenlijk wel een beetje vreemd is, want als je de recensies van die avond erop naleest, heeft men het in de pers vooral over mij.”
Geboren in Breendonk, heeft Eddie Dewit lessen gevolgd aan het Sint-Thomasinstituut in Brussel. En sedert dertig jaar geeft hij nu reeds Nederlands in de Middenschool in Asse. Toen hijzelf reeds halfweg de dertig was, ontmoette hij ergotherapeute Magda Franck uit Laarne. Ze huwden en als “compromis” gingen ze in het Gentse wonen. Eerst in Gent zelf, daarna – toen de kinderen Karen (20), Hannes (18) en Kirsten (15) eraan kwamen – in Merelbeke, waar hij een huis heeft laten bouwen in de Sint-Jozefstraat. Noch vrouw Magda, noch de kinderen treden in de artistieke voetsporen van vader. “Ze hebben nochtans muziekschool gevolgd, maar ze hebben de ‘feeling’ niet,” zegt hij in het typische sixties-jargon. Maar het was in die tijd ook niet allemaal rozengeur en maneschijn.
“Alleen de strafsten overleefden,” geeft Eddie eerlijk toe. “Wie durfde in die tijd alles op alles zetten? Als ik het nu nog eens zou kunnen overdoen, dan zou ik een degelijke instrumentale opleiding volgen en het erop wagen, maar het waren andere tijden toen. Nietwaar?” vraagt de ene vijftiger aan de andere.
“Niet dat ik niet graag heb lesgegeven. Ik geef zelfs nog altijd graag les, maar…” En hij droomt even weg.
Toch is het zijn zangtalent dat hem bij Multatuli heeft gebracht. “Ik volgde toen Spaanse les bij Willem Van Impe, de legendarische leraar uit het Gentse. Elk jaar tijdens de Paasvakantie organiseerde hij voor zijn leerlingen een reis naar Andalusië. Ik speelde en zong daar dan bij het kampvuur en zo werd ik opgemerkt door Josiane Rimbaut, de echtgenote van provinciegouverneur Herman Balthazar, die op dat moment trouwens als voorzitter nog altijd nauw betrokken was bij ‘de Multa’. Spelen deed hij niet meer, maar daarvóór had hij het wel tweemaal gedaan. Ook burgemeester Frank Beke heeft trouwens nog bij ons gespeeld. En de nieuwe schepen Karen Temmerman. En Jan Moors. En natuurlijk Nic Balthazar.”
Ja, wie een geschiedenis van de Multa schrijft, schrijft een geschiedenis van de SP.
“In zekere zin hoor,” relativeert Eddie Dewit. “Ikzelf ben geen SP’er. De meesten komen trouwens uit het vrij onderwijs. Maar ze zijn op een bepaald moment wel ‘bekeerd’. Want het dient wel gezegd dat we bij Multatuli altijd ‘stukken met inhoud’ spelen. Vrijblijvende billenkletsers, da’s niks voor ons.”
“Alhoewel,” onderbreekt hij zichzelf. “Het Belang van Ernst is wél een luchtige komedie. Al is en blijft het natuurlijk wel een stuk van Oscar Wilde. In een vertaling van Gerrit Komrij zal het vooral een opeenvolging zijn van spirituele vondsten. Maar het volgende stuk zal dan toch weer geëngageerd zijn, want het is van Vaclav Havel.”
Hoe is dit er dan zo tussengekomen?
“Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat we hiermee de honderdste verjaardag van het overlijden van Wilde willen herdenken, maar om eerlijk te zijn is dat gewoon een gelukkig toeval. Nee, we zaten met een stuk waarvoor negen mensen waren aangezocht, waarvan een viertal nieuwelingen, terwijl de anderen pas aan hun tweede of derde stuk toe waren. Die wilden dus erg graag allemaal nog eens spelen. Toen de regisseur dan plotseling afhaakte, kwam iemand met dit stuk aandraven, dat ook juist negen personages telde. En ik werd aangeduid als regisseur.”
Bedoel je dat je eigenlijk geen ambities hebt op dat vlak?
“Nù wel, nu ik die ervaring heb gehad. Maar dan wil ik wel degelijk zelf een stuk uitkiezen en er een eigen visie op uitwerken.”
En het resultaat? “Iedereen kan sympathiseren met de tegenvallers van een vriend, maar het vraagt een erg mooi karakter om hetzelfde te doen met iemands successen.” (Oscar Wilde)

Referentie
Ronny De Schepper, 125 jaar Multatuliteater, Periodiek Verschijnsel september 1999

Lees verder “Tien jaar geleden: het Multatuliteater speelt “Macbeth infected”” →