Morgen zal het ook al 55 jaar geleden zijn dat het eerste televisieoptreden van Rod Stewart plaatsvond. Dat was in “Beat Room” op BBC2. Met welk nummer staat er niet bij vermeld, maar ik dacht dat het “Good morning little schoolgirl” zou geweest zijn, waarmee hij even later ook in “Ready Steady Go” was te zien. “Schoolgirl” werd echter pas op 10 september opgenomen…
Rod Stewart treedt op dat moment ongeveer een jaar op in het clubcircuit. Hij had toen onderdak gevonden bij Chris Peers, niet de Belgische ex-wielrenner natuurlijk, want die zou pas twee jaar later geboren worden, maar wel iemand die zich als manager opwierp van mensen die eigenlijk uit het “buskers-circuit” kwamen, zoals Peter Sarstedt (“Where do you go to, my lovely”). Peers zegt over Rod Stewart: “Hij is de grootste vrek die ik ooit heb ontmoet, maar ook bezeten met een onwrikbare wil om er te komen.”
Ondertussen was Chris Blackwell, de zoon van een Engelsman die zich in Jamaica had gevestigd als eigenaar van een bananenplantage, tot de constatatie gekomen dat de lokale muziek (ska, later reggae genoemd) evenzeer een exportproduct kon worden als bananen. Hij vormde zijn eigen label “Island” en liet voor de Westindische gemeenschap in Engeland in 1964 Millie Small een cover van de R&B-hit van Barbie Gaye uit 1957 “My boy Lollipop” opnemen. Voor de mondharmonicasolo plukte hij een muzikant van de straat, maar dat was dan niet Rod Stewart zoals de legende wil, maar wel Jimmy Powell (*).
Met Jimmy Powell and the Five Dimensions werden twee singles opgenomen, “That’s alright”/”I’m looking for a woman” en “I’ve been watching you”/”Sugar babe”, maar het is mogelijk dat Rod hier niet eens op meespeelt, want hij mocht enkel mondharmonica spelen. Vocaal kwam hij hoegenaamd niet aan zijn trekken. Op een bepaald moment wou de manager hem wel eens horen zingen, maar Jimmy Powell vloog toen kwaad van het podium: “I am the lead singer and no-one else!” Toch hield Rod er in 1964 nog een single aan over (“Good Morning Little Schoolgirl”, de klassieker van Big Bill Broonzy), die tijdens de studiotijd van Jimmy Powell and the Five Dimensions werd opgenomen, samen met drummer Bobby Graham, gitarist Brian Daly, pianist Reg Guest en bassist John Paul Jones. Op de B-zijde namen ze “I am gonna move to the outskirts of town” van Welden & Jacobs op. Ondanks een optreden in “Ready Steady Go” (**) werd het een flop omdat de tekst veel te gewaagd was (de opwarmer van “Ready Steady Go” was Gary Glitter die later voor pedofilie zou worden vervolgd). The Yardbirds namen ongeveer tegelijk ook het nummer op, met een afgezwakte tekst, en zelfs die versie ging de mist in.
Jimmy Powell and the Five Dimensions waren Beatle-epigonen, terwijl Rod Stewart liever rhythm and blues wou spelen (al heeft hij later wel zowel Lennon- als McCartney-composities opgenomen), daarom trok hij eruit en werd hij buskend in één van de vele Londense stations opgemerkt door de toenmalige blueslegende Long John Baldry (1941-2005).
55 jaar geleden: Rod Stewart voor het eerst op televisie
