Vijftig jaar jeugdclub De Spikkel in Nieuwkerken-Waas

Het is vandaag ook vijftig jaar geleden dat de sympathieke jeugdclub De Spikkel uit Nieuwkerken-Waas werd opgericht. Zou zij trouwens nog bestaan? Als dat zo is, dan zullen er wel een boel feestelijkheden plaatsvinden. Want daar stond de club bekend voor. Ik heb zowel de viering van het vijfjarig als het zevenjarig bestaan meegemaakt. Die viering van de zevende verjaardag kwam uitgebreid aan bod in De Voorpost, het lokale weekblad waar ik onder de naam Jan Segers aan meewerkte. Hier is het artikel dat ik er destijds aan heb gewijd…

De sympathieke jeugdclub De Spikkel heeft steeds onze belangstelling weggedragen. Twee jaar geleden waren wij dan ook reeds te gast toen zij hun lustrumfeest vierden. Is het nu echter omdat zeven een heilig getal is, wij weten het niet, maar deze zevende uitgave overtreft al de vorige, het lustrum incluis. Daarom besteden wij deze week reeds uitgebreid aandacht aan het spektakel van hoge kwaliteit dat geboden wordt. Dergelijke inspanningen moeten immers beloond worden. Wij wensen de inrichters alvast nu reeds veel succes toe.
Programma
Vrijdag 24 augustus 1979
19 u.: opening door fanfare Eendracht
20 u.: The Flood
21 u.: Bert De Coninck

Zaterdag 25 augustus 1979
14 u.: Kindernamiddag: zeskamp
20 u.: Kazzen & Koo
22 u.: De Veulpoepers
Zondag 26 augustus 1979
10 u.: Monsterkaarting
14 u.: Volksspelen en volksdansen
20 u.: Bal met barbecue en geluidstechniek door Dredzzz
The Flood
De meeste organisatoren beseffen het wel: om een feestprogramma op te bouwen dat volk zal trekken, moet je met grote namen afkomen. Dan heb je ook uitstraling buiten de regio. Je mag evenwel niet je eigen mensen vergeten. Om het zakelijke aspect (zij brengen hun «fans» mee), maar ook om het artistieke aspect. Zelfs de Beatles zijn immers in een klein cafeetje (de Cavern in Liverpool, nu reeds afgebroken) begonnen. Je staat immers niet metéén in Vorst-Nationaal of zelfs maar de Beursschouwburg in Brussel. Nu zien we The Flood (de vloed, spreek uit «flud», al noemen zij zichzelf steevast The Flute, de fluit) daar volgend jaar ook nog niet staan, maar men zou daar nu toch stilaan naartoe moeten werken. Reeds acht jaar maakt deze Nieuwkerkse groep, nauw verbonden met De Spikkel en ook met de plaatselijke KSA-afdeling, het Waasland en zelfs Antwerpen onveilig, maar nationale erkenning gaat nu eenmaal via Brussel.
Of via Brugge? Misschien is onvermoeibare talentenjager Nico Mertens (Merlijn, Parsifal) wel aanwezig omdat The Flood in het voorprogramma zit van Bert De Coninck, Nico’s poulain van dit ogenblik. Een reden te meer dus voor Alex Smet, André Vergauwen, Patrick ‘Mulm’ Van Mullen en zanger-showman Chris Waterschoot om hun beste beentje voor te zetten.
Bert De Coninck
Er zijn soms zo van die zaken waar je je hele leven spijt van hebt. Ik heb jullie vroeger reeds verteld over mijn Bernard Hinault-complex b.v. Iedereen onder ons heeft natuurlijk in zijn stamcafé gezegd na de eerste klassieke overwinningen van Hinault: «Dat ventje zal niet lang meegaan». Maar wat je in de kroeg zegt, raakt rap vergeten en je kunt het ook altijd ontkennen als het erop aan komt. Als je echter journalist bent en je hebt het geschreven, ja dan…
Idem voor Bert De Coninck. Zo’n half jaar geleden ongeveer stak ik met Johan Verminnen een programma in elkaar. De Grote Namen stonden al op papier, nu zouden we de Nieuwe Namen naar voren halen. Johan suggereerde Bert De Coninck. Nu kènde ik Bert De Coninck wel van zijn eerste elpee (met Jean Rousseau, nu bij Bizjoe). Ik hield zelfs van nummers als «Evelyn», maar wat ik vooral van Bert had onthouden was dat hij op het hoogtepunt van zijn roem plotseling met de noorderzon (of liever met de zuiderzon: het was naar Frankrijk) was vertrokken. Zo iemand engageren vond ik te riskant. Johan had toen echter al de banden beluisterd van de elpee «Crapule de Luxe» en hij wist toen reeds wat sedert het uitkomen van die elpee iedereen weet (dus ook ik): Bert De Coninck is (misschien samen met Bizjoe, de groep van zijn vroegere kompaan Rousseau) de enige die voor aflossing kan zorgen in het (kleine) wereldje van de Vlaamse vedetten, die naam waardig. Dus niet van het slag van Willy Sommers of Salim Seghers, maar iemand in de tred van Raymond van het Groenwoud en… Johan Verminnen (wel sportief dus van Johan om Bert die kans te gunnen). Een aflossing waar gans Vlaanderen naar snakt nu mensen als Zjef Vanuytsel, Jan De Wilde (*) en Wim De Craene duidelijk uitgekakt zijn. Bert heeft zich bovendien omringd van een goede popgroep (Sfunks) maar vooral ook van lieve, mooie, zachte, hete Fran. Smelt, smelt.
Kazzen en Koo
Het zijn altijd dezelfde namen die weerkeren. Raymond van het Groenewoud dus. In Aalst (de stad zijner drooooomen, jawel) ontdekt hij een groepje jongeren die swingen als de beesten en als de besten. Vooral de zanger is een brok energie. Marc Cassiman heet hij. Ga het daar maar mee maken! Dat wordt dus al gauw «de Kazzen». En zijn «Koo», zijn vrienden dus, ondergaan dezelfde metamorfose: bassist Philip Van der Putten wordt «de swingende stier», koersgitarist Willy Bovijn gaat nu door het leven als «Billy Wof», snelgitarist Geert Tisch daarentegen meet zich de naam «Larry Tisch» aan en hoe de drummer heette, dat zullen we wel nooit weten, want ook hier is het einde van het artikel weer verloren gegaan, dus ook het stuk over de Veulpoepers. Maar ik heb nog wel een foto die bij het artikel stond…

Jan Segers

(*) Oeioei, Jan, heb ik dat ooit geschreven?