Het is ook al tien jaar geleden dat de Antwerpse humorist en jazzkenner Jack De Graef is overleden. Hij werkte van 1956 tot einde 1957 voor ‘De Rode Vaan’, maar in 1958 stapte hij over naar de Antwerpse Stadsdiensten. Daar was hij tussen 1959 en 1963 hoofdredacteur van het satirisch personeelsblad ‘’t Ajuintje’.
Lees verder “Jack De Graef (1927-2013)”
Het is vandaag ook al 35 jaar geleden dat Gaston Desnerck is overleden. Hij was vooral gekend als conservator van het Visserijmuseum in Oostende, maar in 1983 verwelkomde ik hem in De Rode Vaan als auteur van ons zomers vervolgverhaal.
Lees verder “Gaston Desnerck (1914-1988)”
Mijn vroegere collega en mentor bij De Rode Vaan, Lode De Pooter, had een heel eigen taalgebruik dat ook zijn weg vond naar dat van zijn collega’s (men noemt zoiets: “idiolect”, een soort van “dialect”, maar dan enkel voor een heel beperkte groep). Enkele voorbeelden:
Lees verder “Het idiolect van Lode De Pooter”
Toen we terugkeerden uit Turkije, vond ik op mijn antwoordapparaat een triest bericht van Jos Gavel: Lode De Pooter, mijn collega en mentor bij De Rode Vaan, was schielijk overleden. Bij zijn pensionering was ik hem samen met Jan Mestdagh nog gaan interviewen voor de reeks “Het bezoek”…
Lees verder “Lode De Pooter (1925-1993)”
Het is vandaag al 35 jaar geleden dat Marcel Christiaens is overleden. In 1981 was ik hem nog gaan interviewen n.a.v. de zestigste verjaardag van De Rode Vaan en zeven jaar later, tijdens mijn laatste jaar op de redactie is hij overleden.
Lees verder “Marcel Christiaens (1903-1988)”
In De Rode Vaan nr.10 van 1983 startte er een nieuwe rubriek op de laatste pagina. Ik breng nog eens in herinnering dat dit traditioneel een “humoristische” pagina was, eerst met de minibrokjes en een cartoon van Goal (Fonske Goossens), later gingen bepaalde terugkerende onderdelen uit de minibrokjes, zoals “aan den toog” een eigen leven leiden, zodat de minibrokjes zelf krompen van drie naar twee kolommen. Maar ook “aan den toog” was niet het eeuwige leven beschoren en in de lente van 1983 werd het dus vervangen door een column van Johan de Belie over de familie Gebuer, een “doorsnee” familie (zoals de eerste aflevering luidde) die zich een beetje zoetzuur doorheen de economische crisis loodste (cartoon Jonathan De decker).
Lees verder “Veertig jaar geleden: “De familie Gebuer””
Vandaag is het al twintig jaar geleden dat Ludo Loose, de vroegere voorzitter van de Vlaamse vleugel van de Communistische Partij is overleden. Ik heb hem ooit wel eens geïnterviewd, maar dat was over de stadspolitiek van zijn geboorte- en woonplaats Antwerpen, lang vóór Bart De Wever en dus niet interessant. Bovendien was het niet echt een interview, want dit was eigenlijk materie voor Miel Dullaert. Die was op het moment dat Ludo zijn interview kwam “aanbieden” echter op reportage en daarom moest ondergetekende het karwei klaren, maar veel meer dan de knop induwen van de cassetterecorder en nadien de hele uiteenzetting uitschrijven heb ik niet gedaan (*). Vandaar dat ik heel uitzonderlijk dit “interview” zelfs niet heb ingescand voor mijn blog. Maar mijn collega Jan Mestdagh heeft bij een andere gelegenheid (namelijk de herdenking van twintig jaar mei ’68) wél een interessant interview gehad met Ludo en dat kan je hieronder vinden.
Lees verder “Ludo Loose (1944-2003)”
Wat heeft Lode De Pooter (rechts) op bovenstaande foto van Jo Clauwaert geschreven? “Bekeken en goedgekeurd. Aan een mogelijke kandidaat secretaris. Alle kwaliteiten voor handen en nog iets meer. 1 februari 1983.” Het mooiste diploma dat ik ooit heb behaald! Veel beter dan mijn licentiaatsdiploma! En als Lode in 1986 effectief op pensioen ging, heb ik inderdaad zijn functie als redactiesecretaris overgenomen.
Lees verder “35 jaar geleden: “diploma” van Lode De Pooter”
Het is vandaag 35 jaar geleden dat Jef Turf door het partijbestuur van de Communistische Partij werd ontslagen als politiek directeur van De Rode Vaan. Daarop nam Jef ontslag, waarbij hij werd gevolgd door de voltallige redactie. Evenwel niet in één keer omdat sommigen (waaronder ikzelf) eerst op zoek gingen naar ander werk. Bij mij werd dat dan woordvoerder van minister De Batselier, een rampzalige beslissing. Een maand na mij trok de laatste redacteur, Jan Mestdagh, de deur achter zich dicht. Hij ging naar de Centrale voor Socialistisch Cultuurbeleid, waar ik een vijftal jaren later me bij hem zou voegen. Alweer een rampzalige beslissing!
Lees verder “35 jaar geleden: Jef Turf ontslagen als politiek directeur”
Net zoals bij De Rode Vaan zat er 35 jaar geleden een haar in de boter tussen de redactie van De Waarheid en de partijleiding. Daar dacht ik echter niet aan toen ik telefoon kreeg, zogezegd van De Waarheid, met de vraag om mijn interview met Lucien Van Impe uit het eindejaarsnummer van De Rode Vaan te mogen overnemen. Dat vond ik uiteraard een uitstekend idee en aangezien wij normaal gezien ook soms artikelen uit De Waarheid overnamen, zelfs zonder eerst de toestemming te vragen, antwoordde ik dat het ook o.k. was op hun vraag om de bijdrage van medewerker André Mommen over Bob Dylan uit datzelfde nummer over te nemen. Achteraf bleek echter dat deze twee artikels samen een soort van “noodnummer” van De Waarheid vormden: twee bladzijden Dylan plus twee bladzijden Van Impe and that’s it. Bleek dat in het conflict tussen redactie en partijleiding, de redactie geweigerd had een nummer uit te brengen, zodat het eigenlijk een vertegenwoordiger van de partij (de CPN) was die ik aan de lijn had. Dus ook langs deze weg alsnog sorry aan mijn vroegere kameraden van De Waarheid dat ik op die manier hun staking enigszins heb “gebroken”.
Lees verder “35 jaar geleden: “De Waarheid” is heel even Vlaams”
dagelijks iets degelijks 