Morgen zal het al 35 jaar geleden zijn dat ik als lid werd aanvaard door de Vereniging van Vlaamse Televisie- en Radiopers (*). Dat was dan op basis van mijn werk op De Rode Vaan, waar de televisierubriek eigenlijk in handen was van Lode De Pooter, maar ik moest soms inspringen als er b.v. voetbal was, want dat wilde Lode voor geen geld missen. En natuurlijk ook voor televisieprogramma’s die met mijn “pop & pap“-rubriek te maken hadden.
Lees verder “Hebjetgezien?”
Morgen zal het al 65 jaar geleden zijn dat de Oost-Duitse wielrenner Gustav-Adolf Schur de Vredeskoers heeft gewonnen voor de Tsjech Jan Vesely en de Brit Stan Brittain. De laatste rit werd gewonnen door onze landgenoot Louis Verhelst (zesde in de einduitslag) voor zijn ploegmaat Frans Van Looveren (achtste). “Tave” Schur zou vier jaar later wereldkampioen worden en wordt over het algemeen beschouwd als de populairste sportman uit de DDR. Van 1958 tot 1990 zou hij deel uit maken van de Kamer van Volksvertegenwoordigers en na “die Wende” zou hij van 1998 tot 2002 opnieuw in het herenigde parlement terechtkomen als vertegenwoordiger van de PDS (de vroegere communisten).
Lees verder “65 jaar geleden: Gustav-Adolf Schur wint de Vredeskoers”
Het is vandaag ook alweer veertig jaar geleden dat (toen nog) Humo-redacteur Leo De Haes zijn boek « Het hoofd, de benen en het geld » kwam voorstellen voor het Masereelfonds-Temse. Dat gebeurde toen in de Marron, de dancing van Marcel en Ronny, de echtgenoot van mijn toenmalige jongste schoonzus Linda Weyn op de Oostberg. Helaas kwam enkel het bestuur van het plaatselijke Masereelfonds opdagen, voor de rest was er geen enkele belangstellende. Geen enkele. En dat ondanks een aankondiging in de Omroeper en de gewestelijke pers, talrijke affiches en een pamflet in zowat iedere brievenbus van Temse. Vooraf kwam De Haes bij ons thuis eten en ik herinner me vooral dat hij daarbij zijn mes aan zijn broek afwreef, iets wat ik in mijn studententijd Tom Ronsse ook al had zien doen. En zoiets blijft me dan na al die jaren bij. Zo selectief werkt mijn geheugen nu eenmaal. Maar goed, blijkbaar om “belangenvermenging” te vermijden, was het dan maar hoofdredacteur Piet Lampaert die het boek voor De Rode Vaan recenseerde en niet ikzelf.
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Het hoofd, de benen en het geld” (Leo De Haes)”
Uit de Gazet van Antwerpen van 31 december 2014: “Zaterdag is het dode lichaam van Koen Calliauw gevonden in zijn appartement. De doodsoorzaak is nog onbekend. Rebel Calliauw (72) oogstte vooral bekendheid als oprichter van het Daklozen Actie Comité.”
Lees verder “Koen Calliauw (1942-2014)”
Veertig jaar geleden nam de voetbalploeg van De Rode Vaan (en dus ook ikzelf) in Boechout deel aan het tornooi “Links in de clinch”. Voor zover ik me herinner, hebben we niet gewonnen, maar we hebben toch niet slecht gespeeld (was het hier dat we de zogenaamd “onoverwinnelijke” elf van Humo hebben verslagen?). Helaas dus geen wedstrijdverslag, dan maar een niet-gedateerd verslag van een voetbalwedstrijd tussen de Aalsterse Mikisclub en De Rode Vaan (ik vermoed uit 1980/81).
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Links in de clinch””
“In afwachting van iedereen te tonen dat ze niet zomaar het eerste het beste kleine meisje was, speelde ze als alle kleine meisjes met haar poppen, droomde van succes en applaus en pronkte voorlopig met het beroep van haar vader. Het woord ‘journalist’ ontlokte bij meningeen bewonderende blikken, die omsloegen in verschrikking als ze bij de volgende onvermijdelijke vraag ‘Rode Vaan’ of ‘Drapeau Rouge’ antwoordde. Eerlijk duurt dan wel het langst had ze op zedenleer geleerd, maar soms was liegen leuker en ‘Laatste Nieuws’ of ‘Le Soir’ maakte een veel gunstigere indruk, ‘haha, zozo’, zodat Lena regelmatig het fijne gevoel smaakte om dankzij een leugentje voor vol genomen te worden omwille van een vader, van wie ze had gewild dat hij zijn beroep elders zou hebben uitgevoerd”.
Aldus Dolores Thijs in “Drüben is het gras groener” (Antwerpen/Amsterdam, Manteau, p.23). Deze romancière is inderdaad de dochter van Maarten Thijs (in het boek Marc genoemd) en de hoofdbrok van het boek (p.29-133) wordt gevormd door het verblijf in Oost-Berlijn, waar Maarten te werk was gesteld als correspondent voor De Rode Vaan, betaald door “Neues Deutschland”. Als wij Maarten zelf aan het woord laten, gaat hij veel verder terug, naar het allerprilste begin en dat is ook bij hem de oorlogsperiode.
Lees verder “75 jaar geleden: Maarten Thijs begint op De Rode Vaan”
Zoals beloofd heeft mijn vroegere collega Miel Dullaert een in memoriam geschreven over ons beider vriend Joost Vandommele, die onlangs is overleden. Dit in memoriam is eveneens te vinden op de blog van Miel.
Lees verder “In memoriam Joost Vandommele: inspirerende herinneringen”