Op 12 mei 1993 zag ik in het NTG “De discrete charme van de bourgeoisie” (1972) van Luis Bunuel en Jean-Claude Carrière in een regie van Jean-Pierre De Decker (met dank aan Patrick De Graeve voor de foto).
Lees verder “Dertig jaar geleden: “De discrete charme van de bourgeoisie” in het NTG”
Nobody’s perfect, Charlie Brown. Bij de « machtsovername » van Jean-Pierre De Decker had ik toch verwacht dat hij opnieuw Chriske Thys naar de Arteveldestad zou halen, maar dat is niet gebeurd. Wie haar echter nog eens aan het werk wil zien, kon desondanks 25 jaar geleden in het NTG terecht, want samen met her KVS-gezelschap was ze hier te gast voor « Tartuffe » van Molière. De voornaamste rollen zijn echter weggelegd voor Bert André en zijn dochter Sandrine, Hubert Damen, Wim Danckaert en Bien De Moor. Ook allemaal Schoon Volk. * In de Arcazolder kregen we “Frederick”, een kortverhaal van Chantal Van Autreyve, te horen en « De trein van Jef », een eenakter van Kelly Picavet, te zien. ★ Met de Vrouwendag in aantocht kon het ook geen kwaad om eens langs te lopen in Elcker-Ik, in het nabijgelegen Gewad, waar Monika Triest praatte over Simone de Beauvoir. ★ En in de Rode Pomp ging het Russisch Festival op volle kracht door, deze keer met het Trio Rachmaninov. Onnodig dus te zeggen welke componist er op het programma stond. (HLN, 4/3/1998)
In het seizoen 1972-73 werd in het NTG “Interieur” opgevoerd. De regie was in handen van Jean-Pierre De Decker. Op de foto zien we v.l.n.r. Ann Petersen, Suzanne Juchtmans en Gabriël van Landeghem.
Lees verder “Vijftig jaar geleden: “Interieur” (Claus) in het NTG”
25 jaar geleden namen we afscheid van « Torch song trilogy », een stuk dat alweer in aanmerking zou kunnen komen voor extra-voorstellingen, zonder dat men daarvoor de broek moet laten zakken (zelfs op scène gebeurt dat deze keer niet, wat mijnheer Kielemoes wel plezier zal doen). Het is dus wel erg unfair om de bijval in het NTG toe te schrijven aan een niveauverlaging. Met de keuze van zijn stukken speelt Jean-Pierre De Decker wel in op wat de mensen aanspreekt maar wat is daar verkeerd aan ? ★ Dat doet ook Eddy Daese met zijn “Paparazzi”, die eveneens vanavond hun fototoestellen opbergen in het Van Crombrugghe Genootschap. Als dergelijke stukken tevens tot nadenken aanzetten, dan is dat zelfs lekker meegenomen! ★ Wie wel letterlijk zijn broek afsteekt, is Tom Lanoye (foto Arthur Los via Wikipedia) die vanavond een extra-voorstelling geeft van « Gespleten en bescheten » in Vooruit. ★ En morgen om 11.30 uur is Bert André te gast bij Freek Neirynck in de Foyer van het NTG. Misschien vertelt hij nog eens de anekdote toen hij voor “Midzomernachtsdroom” een stramien ging “passen” in een ijzerwinkel. (HLN, 21/2/1998)
Jean-Pierre De Decker heeft zijn hart verpand aan « Torch Song Trilogy », het stuk dat in de jaren tachtig homoseksualiteit bespreekbaar maakte bij een groot publiek. Nadat een eerste poging om het stuk te monteren bij het Nieuw Ringtheater mislukte wegens faillissement van de producer, slaagde hij er vorig jaar in om het met de KNS op de planken te zetten. Nu doet hij diezeljde productie nog eens over in zijn eigen theater, het NTG dus. Uit de Antwerpse versie heeft hij hoofdrolspeler Door Van Boeckel meegebracht, diens « vriend» (in het stuk) Mathias Sercu (foto Radio 1) en zangeres Sofie, die enkele muzikale interventies brengt. Weliswaar geen smartlappen zoals de titel (torch song) lijkt te suggereren, maar een soort van nightclub-jazz met het trio van Eddy Aelbrecht. De « trilogie » slaat op het feit dat dit oorspronkelijk drie afzonderlijke stukken waren. ★ In de Bijloke is het Nationaal Orkest van Belgie te gast, dat geleid door Frederik Devreese een uitsluitend Belgisch programma (Meulemans, Degreef, Poot, Sternefeld) brengt, zoals het een Nationaal Orkest betaamt! (HLN, 5/2/1998)
In de tv-film ‘De wereld van Ludovic’ kruipt Mathias Coppens in de rol van Ludovic. Een kind dat thuis geen warmte vindt en die gaat zoeken bij zijn vriendinnetje Sophie (de Nederlandse Bella van Meel) en haar familie. Daarnaast spelen ook nog Hilde Van Mieghem, Annick Christiaens en Didier Bezace mee.
Lees verder “Dertig jaar geleden: “De wereld van Ludovic””
Het Multatulitheater is een Gents amateurgezelschap dat ontstond in 1874, in de schoot van de socialistische arbeidersbeweging. Aanvankelijk was het een groepje jonge arbeiders (“de jonge socialisten”) die geëngageerde liederen en gedichten zongen en declameerden in verscheidene Gentse café’s. Twee jaar later werd een toneelafdeling opgericht.
Lees verder “120 jaar geleden: creatie van “Het Gezin Van Paemel””
« Me and my Girl », een sprookjesmusical over een arme drommel die door een erfenis aan de top van de Engelse Society gepiloteerd wordt, dateert uit 1937. Het frisse thema, de lustige songs van Noel Gay en vooral de opgewekte « Lambeth Walk» waren voor de Engelsen een straaltje zon aan de grijze hemel van de jaren dertig. Nu de Dow Jones op één dag nog een grotere val gemaakt heeft dan bij de crash van 1929, baden de opvoeringen van « Me and my Girl » in een identiek sociaal klimaat. Of de voorstellingen te New York, Londen en nu ook bij ons, een opbeurende uitwerking zullen hebben, trekken wij evenwel sterk in twijfel. De romantiek van voor vijftig jaar heeft de plaats moeten ruimen voor de wekelijkse Lotto en de dagdromen die daarmee gepaard gaan. Hoe dan ook, de opvoeringen door het Ballet van Vlaanderen die momenteel te Antwerpen lopen en gepland zijn van 11 tot 15 november 1987 te Gent, lonen zeker de moeite van een verplaatsing.
Lees verder “35 jaar geleden: “Me and my girl” door het Ballet van Vlaanderen”
Nemen we even de teletijdmachine naar het begin van de jaren zeventig. Toen zat ik pas aan de universiteit en wat doe je dan, als je als snotneus (zeker in die tijd, dat was helemaal niet te vergelijken met de met internetporno opgegroeide jeugd van vandaag) voor het eerst in de Grote Stad vrij mag rondlopen? Dan ga je naar het theater natuurlijk. En niet naar “Slisse en Cesar”, want dat spelen de amateurgezelschappen in je boerendorp al jààààren. Nee, je gaat naar een “progressief” theater. In mijn geval was dat het Arcatheater dat toen nog in een middeleeuwse kelder in de Hoogpoort was gevestigd. En waarom ga je naar een “progressief” theater? Om bloot te zien natuurlijk. Stel je voor: een actrice zo maar naakt voor je neus, op een paar centimeter afstand. En dat terwijl je je tot dan toe zoals Jean Blaute met de catalogus van de Unigro of Trois Suisses moest behelpen!
Lees verder “Vijftig jaar geleden: “Anna Lusa” van David Mowat”
Meer nog dan van « Pas de deux » (zie enkele dagen geleden) hebben wij van « Het gebroed onder de maan » genoten. Misschien zal Gildas Bourdet geen « man for all seasons » worden, maar op het ogenblik is de faam van deze Bretoense auteur toch mooi meegenomen. « Station service » moet zowat het beste geweest zijn dat er vorig seizoen in Gent was te zien (het werd trouwens hernomen), « De sapeurloot » had daarvoor reeds zijn eigen aanhang opgebouwd en in februari zal in de Antwerpse KNS van zijn hand « De wasserij » te zien zijn.
Lees verder “35 jaar geleden: “Het gebroed onder de maan” in Arca”
dagelijks iets degelijks 