De stad. Mijn stad. Waar ik geboren en getogen ben. Een provincienest van zo’n 77.000 inwoners. Ik dus één ervan, al zo’n 70 jaren lang, tot mijn schade (en schande). Zij ligt er al sinds de 13de eeuw. Met drie deelgemeenten, twee landelijke en een inmiddels tamelijk verstedelijkte. En met het grootste marktplein van België, bij decreet uit de verre tijden (verordenend dat er geen miezer grond mag afgeknabbeld worden). Meteen ook het lelijkste, en dat tracht men te verdoezelen door er zoveel mogelijk evenementen op te organiseren zodat zij zo vaak als kan bedekt is met de gekste rariteiten, gaande van een vegetarische picknick tot een zangstonde voor bejaarden. Waarop de stad boogt? Twee pijlers: haar patroon, de heilige Nicolaas, en ballonnen. Sint-Nicolaas, een vent die 1.700 jaar geleden in een ver land leefde, een gekke hoed op zijn hoofd, gebukt onder een bizar ongeloofwaardig verhaal over drie kinderen in een kuip, nu vraag ik je… Voor zo iemand hebben ze dus een ganse woning ingericht (foto Ontdek Sint-Niklaas), organiseren ze een optocht, voorstellingen, fabriceren ze zelfs pralines. Draven ieder jaar talloze onder schoensmeer bedolven pieten en mieten op. Ballonnen, uit hun kracht gegroeide voetballen opgeblazen met lucht (of erger, met iets dat nog minder weegt dan lucht) en zo ten hemel gestuurd worden, met enkele personen (doodsverachting!) in een mandje bengelend eronder. Ballen, enfin de laatste jaren nemen ze ook andere bizarre vormen aan, ik zag al een varken en een mosterdpot voorbijvliegen indien mijn ogen me niet bedrogen.