Het zal morgen ook al tien jaar geleden zijn dat Rita Gorr, de Gentse operazangeres die een wereldcarrière heeft gemaakt, is gestorven. In 1999 heb ik haar geïnterviewd in een bescheiden appartementje dat de Vlaamse Opera voor haar had gehuurd, voor de tijd dat ze er moest optreden. Het is één van de interviews die me het nauwst aan het hart liggen.
Lees verder “Rita Gorr (1926-2012)”
Morgen zal het al twintig jaar geleden zijn dat de Britse toetsenist Peter Bardens in Californië is gestorven aan longkanker (foto Ueli Frey in Zürich 1975). Peter Bardens is zo typisch iemand die nooit uit de schaduw is getreden, maar die een zeer opmerkelijke loopbaan achter de rug heeft.
Lees verder “Peter Bardens (1945-2002)”
Het zou een artikeltje kunnen zijn in onze reeks “hoe zou het nog zijn met…?” Want, inderdaad, hoe zou het nog zijn met Miriam Thys, ooit het zonnestraaltje op radio en televisie en nu…? Toen 35 jaar geleden de Vlaamse Vereniging van Radio- en TV-critici haar jaarlijkse prijzen toekende, hing ik nog vóór het zover was, in De Rode Vaan al even de waaghals uit door toch al met de mogelijke winnaar van de « Klokke Roeland » (de radioprijs dus) uit te pakken, namelijk « De Taalstrijd », het « vrolijke gevecht met het Nederlands » dat om de veertien dagen op zondagmorgen om 11 u. in de Antwerpse stadsschouwburg werd ingeblikt en wekelijks eveneens op zondagmorgen, maar dan om 9.30 u., door BRT 1 werd uitgezonden als aanloop tot de eucharistieviering. Een gok dus, o.m. gebaseerd op onze persoonlijke keuze die we op desbetreffende bijeenkomst met vuur zullen verdedigen. We vroegen aan het vrouwelijke panellid Miriam Thys wat ze daarvan vond…
Lees verder “35 jaar geleden: Miriam Thys aan het lijntje”
Het zal morgen al zeventig jaar geleden zijn dat de Franse surrealistische toneelschrijver en dichter Roger Vitrac is gestorven (op bovenstaande foto tweede van rechts). Vitrac ontmoette omstreeks 1921 via deze groep André Breton en Louis Aragon in Café Certa, een café waar veel Dadaïstische activiteiten plaatsvonden totdat het de thuisbasis voor surrealistische kunstenaars werd. Nadat hij zich langzamerhand losgemaakt had van deze beweging stichtte hij samen met Antonin Artaud in 1926 het Théatre Alfred-Jarry. Hier voerden ze een aantal van zijn belangrijkste toneelstukken op, zoals De Geheimen van de Liefde (Les Mystères de l’amour, 1927) en Victor, of macht aan de kinderen (Victor ou les enfants au pouvoir, 1928), waarmee de toon werd gezet voor het absurd toneel twintig jaar vóór Eugène Ionesco. Ik heb beide stukken gezien. Voor het tweede met in de hoofdrol Raymond Van het Groenewoud kunt u hier terecht. Het tweede wordt hieronder gerecenseerd.
Lees verder “Roger Vitrac (1899-1952)”
De roman Een kille regen van Paul Bowles speelt zich af in Tanger eind jaren veertig, toen de Britse schrijver zelf al in Marokko woonde. Tanger was toen een internationale stad, een zone die losstond van de kolonies in Marokko. Tot de onafhankelijkheid van Marokko in 1956 was Tanger een broeihaard van prostitutie, smokkel, spionage en drugs. De stad oefende een grote aantrekkingskracht uit op avontuurlijke schrijvers als J.Kerouac, T.Williams, G.Vidal en T.Capote. Maar van al die mensen uit de beatnik-tijd, is alleen de nu stokoude Bowles in Tanger overgebleven. Het hoofdpersonage van Een kille regen is de jonge Amerikaan Dyer Nelson, een bankbediende die het beschermde leven in de States beu is. Via een kennis wordt hij tewerkgesteld in een reisagentschap in Tanger. Dat bedrijfje is alleen maar een dekmantel voor allerlei louche zaken. Als Nelson zelf belast wordt met een financiële smokkel, gaat hij met het geld aan de haal. Het loopt heel slecht af. Nelson zit aan de drugs en op het einde pleegt hij een moord. De confrontatie van de westerse mens met een primitievere samenleving leidt hier niet tot een catharsis, maar tot een catastrofe. In plaats van een nieuw leven te gaan leiden, verliest Nelson juist elke controle over zichzelf. Bowles wil zeggen dat je niet ongestraft je zekerheden kan opgeven. Zijn eigen leven verliep niet rimpelloos. Hij was een homo, zijn vrouw Jane was lesbisch. Ze was in Tanger aan de drank geraakt en belandde in een psychiatrische instelling. Maar van zichzelf zegt de auteur dat hij nooit zoveel geleden heeft als zijn romanpersonages.
Fons Mariën is Internet-redacteur van de BRTN-website. „Een kille regen” van Paul Bowles verscheen bij Contact.
Referentie
P.D.M., Op het nachtkastje van Fons Mariën, Knack 22 januari 1997
Alles is naar de kloten. * Sorry dat ik op deze manier met de deur in huis val, maar dat zijn de slotwoorden van « Wie? » een toneelstuk dat u vanavond om 20 uur in de balzaal van Vooruit kunt gaan bekijken. * En dat het de SLOT-woorden zijn, daarmee verraad ik toch niets van de inhoud, want om te weten wát er nu eigenlijk « naar de kloten » is, zal u toch het stuk zelf moeten zien. * Dat het echter weer een stuk is van de « Generation X », zoals we er een paar dagen geleden nog maar pas een paar hebben gehad, dát kunt u wel uit deze woorden afleiden. * Om iets specifieker te zijn: het gaat over incest, verkrachting, vernedering. * Wie overigens dacht dat we in Vlaanderen een patent hadden op rare benamingen voor toneelgezelschappen (Compagnie De Koe, Ballets C. de la B. enz.), die moet ook zijn mening bijstellen, want dit stuk wordt gebracht door het Nederlandse gezelschap Dood Paard. – DSRG
Na een aantal werktitels geschrapt te hebben opteerde Jonathan Coe tenslotte voor ‘The House of Sleep’ (1997) (vert. ‘Het huis van de slaap’, Meulenhoff, 1974), een titel die hij wegkaapte van de roman van Frank King uit 1934. Voor deze vierde roman zou hij in Frankrijk een jaar later bekroond worden met de Prix Médicis. De titel dekt in dit geval de lading: het werk behandelt uitvoerig de slaap, in al zijn bizarre facetten. En speelt inderdaad grotendeels in wat een huis gewijd aan die slaap genoemd kan worden.
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (37)”
“Meat Loaf – echte naam Marvin Lee Aday – overleed donderdagavond laat in het gezelschap van zijn vrouw Deborah. Volgens zijn manager hadden ook zijn dochters Pearl en Amanda nog afscheid kunnen nemen van hun vader. Over de doodsoorzaak werd niet gecommuniceerd,” aldus Het Nieuwsblad van vandaag. (Foto Christopher Simon via Wikipedia)
Lees verder “Meat Loaf (1947-2022)”
On this date in 1927, the first national opera broadcast over a network from a US opera house took place. The opera was Gounod’s Faust, performed in Chicago (bovenstaande foto). Ik neem aan dat dit ook de eerste uitzending ter wereld was, maar als iemand mij kan tegenspreken, wil ik dat graag horen. Met het uitzenden van een opera via de radio, komen we sowieso bij het fenomeen “concertante opera’s” terecht (want de luisteraars kunnen uiteraard niets meenemen van de enscenering) en daarover wil ik het hieronder even hebben…
Lees verder “95 jaar geleden: eerste uitzending van een opera via de radio”
Nadat hij eerst nog Kris De Bruyne heeft begeleid (o.a. ten tijde van de uitstekende elpee “Ook voor jou”), specialiseerde Joris Verdin zich uiteindelijk vooral in het harmonium. Dat is misschien ook wel nodig want tijdens een blinddoektest verklaarde Jos Van Immerseel over een orgelopname van hem dat hij hiermee zelfs niet door een conservatorium zou worden aanvaard. Jos moet inderdaad niet geweten hebben dat het over Verdin ging, want hij heeft er zelfs al opnames mee gemaakt. Maar Verdin speelde dan wel harmonium. En goed!
dagelijks iets degelijks 