Dertig jaar geleden: “vrouwelijke auteurs van erotische literatuur”

Dertig jaar geleden: “vrouwelijke auteurs van erotische literatuur”

Dertig jaar geleden hadden wij een boekenclub. En “wij” dat waren dan o.a. Anton Stevens, Walter Schelfhout en Hilde Proot. We vergaderden in het Volkshuis in de Sleepstraat, dat toen nog het lokaal van de KP was en zo kwam het IMAVO (de studiedienst van de KP) vragen of zij soms de vergaderingen mochten “organiseren” (omdat ze dan hun subsidieverplichtingen konden nakomen). Dat mochten ze, als ze zich maar niet met ons bemoeiden. Dat hebben ze ook niet gedaan, maar toch zijn we na verloop van tijd vertrokken uit het Volkshuis en vergaderden we voortaan in De Groote Avond, meer bepaald in het zaaltje waar Multatuli nog ooit de Gentenaars had toegesproken. Ondertussen had wel bijna ieder lid van de club eens een boek of een schrijver belicht, behalve ondergetekende. Ik zat toen blijkbaar al in een periode dat ik wel graag naar zulke bijeenkomsten ging, maar dat ik geen zin had om het woord te voeren. Bovendien had ik geen idee welke schrijver of boek ik zou willen belichten. “Wat interesseert je het meest?” vroeg er iemand. “Vrouwelijke auteurs van erotische literatuur” was (toen nog) mijn antwoord. Dus, zo gezegd, zo gedaan…
Lees verder “Dertig jaar geleden: “vrouwelijke auteurs van erotische literatuur”” →

Edward Elgar (1857-1934)

Edward Elgar (1857-1934)

Het is vandaag al 85 jaar geleden dat de Engelse componist Edward Elgar is overleden aan colorectale kanker.

Elgar werd geboren in Broadheath, een dorp gelegen in de buurt van Worcester (Engeland). Zijn vader was een pianostemmer en -handelaar die tevens bladmuziek verkocht en gedurende veertig jaar organist was in de katholieke kerk van Worcester. Dit religieuze, meer bepaald katholieke element zou een belangrijke invloed hebben op het oeuvre van Edward.
In het gezin werd veel gemusiceerd. Elgar was praktisch autodidact. Hij ontwikkelde zich snel in het zeer muzikale gezin waarin hij viool, altviool en orgel leerde bespelen. Ook kreeg hij muziekleer en kon zich zo later ontwikkelen tot concertmeester, arrangeur en dirigent. Hij arrangeerde muziek voor verschillende ensembles en speelde zelf in verschillende bands en orkesten.
When Elgar was 29, he took on a new pupil, Caroline Alice Roberts, daughter of the late Major-General Sir Henry Roberts, and published author of verse and prose fiction. Eight years older than Elgar, Alice became his wife three years later. Elgar’s biographer Michael Kennedy writes: “Alice’s family was horrified by her intention to marry an unknown musician who worked in a shop and was a Roman Catholic. She was disinherited.”
They were married on 8 May 1889. From then until her death, she acted as his business manager and social secretary, dealt with his mood swings, and was a perceptive musical critic. She did her best to gain him the attention of influential society, though with limited success. In time, he would learn to accept the honours given him, realising that they mattered more to her and her social class and recognising what she had given up to further his career.
With Alice’s encouragement, the Elgars moved to London to be closer to the centre of British musical life, and Elgar started devoting his time to composition. Their only child, Carice Irene, was born at their home in West Kensington on 14 August 1890. Her name was a contraction of her mother’s names Caroline and Alice.
Bekendheid kreeg hij dankzij enkele nu nog bekende salonstukken en de ouverture “Froissart”, die zijn première beleefde op het Worcester Festival van 1890. Dit werd gevolgd door een aantal koorwerken, “The Black Knight” uit 1893, “The saga of King Olaf” (1896) en “Caractacus” uit 1898. Zijn geslaagdste oratorium is “The Dream of Gerontius” uit 1900 op teksten van kardinaal John Henry Newman.
In the summer of 1900 while staying at Birchwood Lodge, his cottage just beyond the north end of the Malvern Hills, Elgar learned to ride a bicycle.
His friend, Rosa Burley (1868-1927), remembered these times: “Our cycling trips began in earnest after Gerontius (…) There cannot have been a lane within twenty miles of Malvern that we did not ultimately find (…) As we rode, he would often become silent and I knew that some new melody or, more probably, some new piece of orchestral texture, had occurred to him”.
Edward Elgar purchased two “Royal” Sunbeams over the years. The Sunbeam was priced, in Elgar’s day, at up to £23, approaching £2600 in 2018 values. He called them both ‘Mr.Phoebus’ and he was an enthusiastic cyclist.
Edward Elgar was 5’10” in height but, in line with other riders of the period, rode ‘tall-frame’ bicycles, such as the one in the above picture, in the upright Edwardian fashion, the cyclist’s height, in relation to other road-users such as horse-riders, being seen as socially important. A Sunbeam poster of the period showed both horse and Sunbeam riders, with the simple legend ‘Both are Thoroughbreds’.
In common with other leisure cyclists of the period, Elgar would not have expected to ride up the steeper hills and would walk alongside the bicycle. ‘Top’ gear was very high, being intended for flat or downhill use. ‘Normal’ gear for other roads.
Male riders would mount by use of the rear axle ‘step’ and would not expect to dismount at every road junction, though, since neither ‘Stop’ signs, traffic islands or traffic-lights had yet been adopted, halts were not as frequent as they are today.
Rond die tijd schreef hij ook de Enigma Variations (1899) en de Pomp and Circumstance Marches nrs.1-5 (1901-07). De eerste mars met daarin “Land of Hope and Glory” (tekst geschreven door Arthur Christopher Benson) heeft de grootste bekendheid gekregen onder andere door de uitvoering tijdens de Last Night of the Proms, maar ook de vierde werd zeer populair, o.a. door het gebruik in de film “A Clockwork Orange”. Elgar orkestreerde in 1922 het lied “Jerusalem” van Charles Hubert Parry, dat eveneens nog elk jaar tijdens de Last Night of the Proms door het publiek wordt meegezongen.
De Enigma-variaties bezitten een grote afwisseling in sfeer en subtiele portrettering. De Nimrod-variatie doet enigszins denken aan een adagio van Anton Bruckner. Al meer dan een eeuw lang heeft men geprobeerd erachter te komen wat de melodie is die Elgar in zijn Enigma-variaties heeft verborgen. Elgar was korte tijd hoogleraar in Birmingham en stond bekend om zijn kennis van en publicaties over de Engelse literatuur en hij bezat een opmerkelijke fascinatie voor woordspelingen, puzzels, palindrooms en mystificatie.
Elgars eerste symfonie werd enthousiast ontvangen: in één jaar vonden meer dan honderd uitvoeringen plaats. In deze symfonie hanteerde Elgar een terugkerend thema als motto. Zijn tweede symfonie wordt door kenners beschouwd als kwalitatief gelijkwaardig aan de eerste, maar werd minder bekend. Zijn vioolconcert schreef Elgar speciaal voor Fritz Kreisler.
Na de Eerste Wereldoorlog nam Elgars productiviteit – na veertig jaar – snel af. Uit zijn laatste periode dateert zijn celloconcert. In 1918 onderging Elgar een operatie om zijn amandelen te laten verwijderen, wat een gevaarlijke operatie was voor iemand van zestig jaar. Na het weer bij bewustzijn komen en rustig worden, vroeg Elgar om een stuk papier en een pen, waarna hij het eerste thema voor het celloconcert schreef. De première werd verzorgd door de solist Felix Salmond op 27 oktober 1919 met het London Symphony Orchestra en Elgar die zelf dirigeerde. De première vond plaats in de Queen’s Hall in Londen. De dood van zijn vrouw een paar maanden later deed Elgar besluiten te stoppen met componeren. Aan dit concert is in het bijzonder de naam verbonden van de celliste Jacqueline du Pré (1945-1987). Zij heeft het bijzonder vaak uitgevoerd en maakte voor EMI twee opnamen (met de dirigenten John Barbirolli en Daniel Barenboim), die interpretatief nog steeds gelden als normbepalend.(Wikipedia en https://www.nationaltrust.org.uk/the-firs/features/elgar-and-his-bicycles)

Lees verder “Edward Elgar (1857-1934)” →

45 jaar geleden: eerste “overbruggingsconcert” in de Veldstraat

45 jaar geleden: eerste “overbruggingsconcert” in de Veldstraat

Op 23 februari 1974 vond in de Veldstraat het eerste zogenaamd “overbruggingsconcert” plaats. Daarbij wilden wij de (toen nog zeer erg en misschien ook nu toch nog een beetje) gescheiden werelden van de “ernstige” en de “lichte” muziek bijeenbrengen.
Lees verder “45 jaar geleden: eerste “overbruggingsconcert” in de Veldstraat” →

Sep Van Marcke win in de Haut Var…

Sep Van Marcke win in de Haut Var…

Kortrijkzaan Sep Vanmarcke (links op bovenstaande foto van Jean-Pierre Verstraete) zette de eerste etappe van de Franse rittenkoers Tour du Haut Var naar zijn hand. Hij sprintte sneller dan de Fransman Julien El Fares (Delko Marseille) en de Italiaan Giulio Ciccone (Trek-Segafredo). Vanmarcke is meteen ook de eerste leider. Voor onze 30-jarige landgenoot van EF Education First was het de eerste overwinning sinds juni 2016. Toen won hij een etappe en het eindklassement van de Ster ZLM Toer.

Als belofte maakte Vanmarcke deel uit van het continentale Jong Vlaanderen-Bauknecht. Op 1 augustus 2009 werd hem een profcontract aangeboden door Topsport Vlaanderen-Mercator. Een dag na het tekenen van zijn eerste profcontract werd hij al achtste in een massaspurt in de Sparkassen Giro, gewonnen door Mark Cavendish. Later dat jaar volgden nog enkele mooie ereplaatsen, zoals een zesde plaats in het Kampioenschap van Vlaanderen en deelname aan het wereldkampioenschap voor beloften.
Na een goed winterseizoen 2009-2010 reed de 21-jarige renner een sterk voorjaar met onder andere een derde plaats in de Ronde van het Groene Hart en een tweede plaats in Gent-Wevelgem. Later in 2010 volgden nog dichte ereplaatsen in Paris-Camembert, de Vierdaagse van Duinkerke, de Eneco Tour, de Grand Prix de Wallonie, het Circuit Franco-Belge en Paris-Tours.
In 2011 ging hij rijden voor World Tour-ploeg Team Garmin-Cervélo. In 2012 volgde dan de grote doorbraak met de Omloop Het Nieuwsblad als eerste overwinning bij de profs. In de straten van Gent versloeg hij Boonen en Flecha in de spurt.
In 2013 maakt hij zijn overstap naar de opvolger van de Rabobankploeg, Blanco Pro Cycling. Voor deze ploeg behaalde hij een tweede plaats in Parijs-Roubaix 2013. Hij reed samen met Fabian Cancellara naar de streep op de wielerbaan van Roubaix, waar de Zwitser hem in de sprint versloeg. In het najaar zette hij wél de Grote Prijs Impanis-Van Petegem naar zijn hand.
In 2014 was Vanmarcke meermaals de man op de vierde plaats (Omloop Het Nieuwsblad, Gent-Wevelgem en in Paris-Roubaix). Hij behaalde de derde plaats in de Ronde van Vlaanderen; hij moest alleen Fabian Cancellara en Greg Van Avermaet voor laten.
2015 was wat minder, maar toch werd hij nog vijfde in de Omloop Het Nieuwsblad en zesde in Gent-Wevelgem. In 2016 werd hij tweede in Gent-Wevelgem, derde in de Ronde van Vlaanderen en vierde in Parijs-Roubaix. In 2017 was hij derde in de Omloop Het Nieuwsblad en tweede in het Belgisch kampioenschap, nipt geklopt door Oliver Naesen. (Met dank aan Wikipedia en Erik Westerlinck voor onderstaande foto’s)

Lees verder “Sep Van Marcke win in de Haut Var…” →

Tim Wellens wint opnieuw in Andalusië

Tim Wellens wint opnieuw in Andalusië

Tim Wellens (foto’s Erik Westerlinck) blijft imponeren in de Ruta del Sol. Na de openingsetappe op woensdag won de Limburger gisteren ook de lastige individuele tijdrit. Wellens hield na 16,2 heuvelachtige kilometers klimtoppers als Jakob Fuglsang, Ion Izagirre, Steven Kruijswijk en Adam Yates achter zich. Wellens verstevigt uiteraard zijn leidersplaats in het klassement. De Ruta del Sol eindigt zondag.

Tim Wellens (Sint-Truiden, 10 mei 1991) is een Belgisch wielrenner die anno 2017 rijdt voor Lotto Soudal. Hij is de zoon van Leo Wellens en neef van voormalige wielrenners Paul Wellens en Johan Wellens en van professioneel basketbalspeler Hans Vanwijn.
In de jeugdcategorieën combineerde Wellens het wegwielrennen met het mountainbiken. Zo werd hij in 2007 tijdens het Belgisch kampioenschap voor nieuwelingen te Ottignies derde, enkel Sean De Bie en Ruben Scheire waren sneller. Een jaar later in Malmedy wist hij het BK te winnen. Maar ook op de weg boekte hij resultaten. Zo won hij als junior Classique des Alpes, een klimwedstrijd waar hij Warren Barguil en Zico Waeytens te snel af was, met deze zege trad hij in de voetsporen van renners als Marc de Maar en Johan Le Bon. Daarnaast won hij ook nog ritten in Liège-La Gleize en de Tour of Istria in Kroatië. In 2010 zette hij de stap naar de beloften. In zijn beloftenperiode behaalde hij ereplaatsen in onder andere Tour des Pays de Savoie, de Ronde van Toscane en de Ronde van de Toekomst.
In juli 2012 werd hij prof en tekende een contract van 2,5 jaar bij Lotto-Belisol nadat hij het voorgaande half jaar al voor hun beloftenteam reed. Hij liet voor het eerst van zich spreken tijdens de Ronde van Peking, waar hij op 4 seconden tweede werd in het jongerenklassement achter Rafał Majka. 2014 was het jaar van zijn doorbraak. In de Ronde van Italië koerste hij aanvallend hetgeen hem twee tweede plaatsten opleverde in de 6de en 17de etappe, een negende plaats in de klimtijdrit en een vierde plaats in het bergklassement. Wellens werd daarna tweede in het BK tijdrijden en tweede in de Ster ZLM Toer.
In de Eneco Tour viel hij in de mini Luik-Bastenaken-Luik aan op veertien kilometer van La Redoute. Wellens won de etappe met 50 seconden voorsprong waardoor hij ook de leiderstrui bemachtigde. Wellens verdedigde zijn leiderstrui tot het einde en werd zo de eerste Belgische winnaar van de Eneco Tour ooit. Ook in de Ronde van Lombardije viel hij op. Na een aanval op de Madonna del Ghisallo zou hij uiteindelijk als 4de eindigen.
2015 begon goed voor Wellens. In de Trofeo Serra de Tramuntana moest hij enkel Alejandro Valverde voor zich dulden en in Parijs-Nice eindigde hij als 10e. Het voorjaar van Wellens werd gedocumenteerd in de driedelige televisiereeks Jonge benen van productiehuis De chinezen. Na een voorjaar zonder echte uitschieters, wou Wellens schitteren in de Ronde van Frankrijk, maar hier behaalde hij niet het verhoopte succes. In het najaar presteerde hij opnieuw goed in de Eneco Tour, door net als in 2014 solo de zege te pakken in de Ardennenetappe en zo de basis te leggen voor zijn tweede opeenvolgende eindwinst. Daarna volgde nog een World Touroverwinning: de Grote Prijs van Montreal.
In het voorjaar van 2016 wist Wellens de laatste rit van Parijs-Nice te winnen. Ook in de Ronde van Italië pikte hij een ritzege mee. Na zijn ietwat teleurstellende eerste Ronde van Frankrijk, besloot Wellens zijn zomer anders in te delen, en ditmaal deel te nemen aan de Ronde van Polen in plaats van de Tour. In deze Ronde van Polen wist Wellens de vijfde etappe onder slechte weersomstandigheden te winnen, waarmee hij meteen ook de leiderstrui overnam van Fernando Gaviria. Wellens wist de eerste plaats in het algemene klassement vast te houden en won zo zijn derde rittenwedstrijd bij de profs.
In 2017 kende Wellens een goede seizoensstart met overwinningen in Spanje in de Challenge Mallorca en Ruta del Sol. In de voorjaarsklassiekers deed Wellens echter niet mee om de prijzen. Vervolgens stond zijn seizoen in het teken van zijn tweede Ronde van Frankrijk. Deze liep echter uit op een deceptie. Na de dag ervoor al op grote achterstand als laatste binnen te zijn gekomen, stapte Wellens af in het begin van de vijftiende etappe. Wellens blijkt slecht om te kunnen gaan met de hitte die Frankrijk in juli teistert. Hij krijgt uitslag als het te warm is. Vandaar ook zijn bijnaam “Rain man”, die hij nog eens demonstreerde in de Grand Prix de Wallonie. Bovendien was het ook een prachtige prestatie van de Lotto-ploeg in zijn geheel, die erg contrasteerde met het falen van de ploeg in het fameuze EPO-jaar 1996, zoals we rond die tijd ook in de prachtige documentaire op Canvas konden zien.
Tim Wellens heeft in 2018 Parijs-Nice afgesloten op een schitterende vijfde plaats. Bovendien heeft hij de wedstrijd op punten gewonnen. Vaak zegt men erbij: “dankzij de opgave van Arnaud Démare” en dat is waar, wat betreft de manier waarop Tim in het bezit van de groene trui is gekomen, maar tijdens de bergritten van de laatste dagen zou Wellens sowieso meer punten hebben gehaald dan de Fransman, dus zeker een welverdiende overwinning!
Daarna was Tim Wellens weer eens superieur in de Brabantse Pijl. Hij rondde het uitstekende werk van de ploeg af met een splijtende demarrage die iedereen het nakijken gaf. Sonny Colbrelli, de winnaar van vorig jaar, moest zich deze keer met de tweede plaats tevreden stellen, terwijl ploegmaat Tiesj Benoot ook nog het podium mocht bestijgen. Daarna was hij de sterkste in een rit over het middengebergte in Sicilië. Daarmee schreef hij zijn tweede Giro-rit op zijn naam. Daarna heeft hij de Ronde van Wallonië gewonnen. Weliswaar een beetje op een knullige manier. Indien Ryan Gibbons op de valreep niet zijn wiel voor dat van Quinten Hermans had geschoven, dan had de veldrijder met de zegebloemen staan zwaaien. De ritoverwinning van Wellens op de Citadel van Namen daarentegen was wel indrukwekkend. Nadat hij het nieuwe seizoen was begonnen door voor het derde jaar op rij de Trofeo de Tramuntana te winnen, heeft hij ook de eerste etappe van de Ruta del Sol gewonnen. Hij was de sterkste op de pittige slotklim in Alcalá de los Gazules, waar hij ook een jaar eerder al de etappe won. Toen werd hij ook eindwinnaar van de Spaanse rittenkoers, iets wat hij uiteraard ook dit jaar gaat proberen. (Wikipedia)

Lees verder “Tim Wellens wint opnieuw in Andalusië” →

Mathieu van der Poel wint in Turkije

Mathieu van der Poel wint in Turkije

Mathieu van der Poel (foto Erik Westerlinck) sprintte in de openingsrit van de Ronde van Antalya meteen naar de overwinning vóór de nobele onbekenden Dusan Rajovic en Bas van der Kooij. “Toegegeven, het zijn niet de grootste namen. Maar die renners deden er toch alles aan om hier te winnen. De ploeg heeft de hele dag perfect gecontroleerd en op het einde had ik ook nog twee man van de vijf die de sprint perfect inleidden. Dat ik mijn eerste wegwedstrijd ook meteen win is sowieso goed voor het vertrouwen. De eindzege? We zeiden vooraf dat we vooral een rit wilden winnen. Dat is nu gelukt. Afwachten wat de komende dagen zal brengen, maar ik denk dat de derde rit met de aankomst bergop te zwaar zal zijn.”

Zoals ik al vreesde, is de Wikipedia-pagina van Mathieu van der Poel (Kapellen, 19 januari 1995) veel te lang. In 2015 werd hij in het Tsjechische Tábor de jongste wereldkampioen veldrijden ooit bij de elite. In datzelfde Tábor won hij in 2017 het Europees kampioenschap veldrijden. Daarnaast werd hij vier keer Nederlands kampioen veldrijden, één keer Nederlands kampioen op de weg en één keer Nederlands kampioen mountainbiken. In 2018 werd hij, als eerste ooit, Nederlands kampioen in al deze drie wielerdisciplines.
N.a.v. het EK mountainbiken vroeg ik me nog af: “Wat scheelt er toch met Mathieu van der Poel?” en dat omwille van het feit dat de zoon van Adri, kleinzoon van Poupou en jongere broer van David, zowat alles wint wat er te winnen valt, behalve als het er ECHT toe doet, dan is hij nergens. Kort daarna antwoordde Mathieu al met de pedalen: na een prachtige tweede plaats in het EK op de weg (na Matteo Trentin, maar vóór Wout Van Aert), heeft ook op overtuigende wijze de eerste rit van de Arctic Race of Norway gewonnen. Het was een aankomst op een klimmetje en dan staat er geen maat op Mathieu, al dient te worden toegegeven dat, toen hij ingesloten kwam te zitten, hij zich op een nogal ongelukkige manier heeft vrij gemaakt, waardoor enkele renners ten val kwamen. De organisatoren waren echter (terecht) veel te gelukkig met een dergelijke winnaar om zelfs nog maar aan deklassering te denken!
Daarna heeft hij ook de slotrit in de Arctic Tour of Norway gewonnen, nadat hij een dag eerder al tweede was geëindigd na zijn ontsnapte ploegmaat Adam Toupalik. De hele Corendon Circus dient trouwens in de lof te worden betrokken. Alleen maar jammer dat ze in de enige bergrit in deze ronde allemaal (Mathieu incluis) werden weggereden, zodat een eindzege er niet inzat.
Na zijn brons op het wereldkampioenschap mountainbike in het Zwitserse Lenzerheide wilde Mathieu meteen doorgaan, maar zijn entourage kon hem overhalen om de wereldbekercrossen in de VS aan hem te laten voorbijgaan. Bij zijn wederoptreden in Meulebeke mocht hij al meteen weer met de zegebloemen zwaaien. Nadat hij in Meulebeke zijn eerste veldrit had gereden en meteen ook gewonnen, heeft Mathieu van der Poel daarna op de Hotond in Ronse ook de Grote Prijs Mario De Clercq binnen gehaald.
Een dag na zijn zware val in Lokeren heeft Mathieu van der Poel vriend en vijand weggeblazen in de Superprestige-opener van Gieten. Wout van Aert moest voor de zesde keer dit seizoen vrede nemen met de tweede plaats. Hij eindigde nog op dertig seconden, de andere deelnemers werden op anderhalve minuut gezet en meer. Een dikke enkel liet in Lokeren een sliert alarmbellen afgaan in het kamp-Mathieu van der Poel. De Nederlander had in Lokeren een verrekking opgelopen in de ligamenten van zijn rechterenkel. “Zal Van der Poel starten in Gieten?”, was dan ook de grote vraag. Na een geslaagde test op het parcours gaf Van der Poel zichzelf echter groen licht met het gekende gevolg.
Een week later heeft Mathieu van der Poel met sprekend gemak de SP-cross in Boom gewonnen. Hij liet de tegenstand ter plaatste in de vierde ronde en hield de voorsprong daarna perfect onder controle. Wout van Aert reed niet mee.
Mathieu van der Poel (Corendon-Circus) heeft daarna in het Zwitserse Bern de derde manche in de Wereldbeker gewonnen. De 23-jarige Nederlander soleerde nog voor halfcross. Wout van Aert finishte als tweede op acht seconden. Toon Aerts werd derde en blijft leider in de wereldbekerstand. Na de Berencross in Meulebeke, de GP Mario De Clercq in Ronse, de Superprestigecrossen in Gieten en Boom is dit dus de vijfde zege van het seizoen voor Van der Poel, de eerste in de Wereldbeker. De eerste manches in Waterloo en Iowa, die Aerts won, liet van der Poel aan zich voorbijgaan.
Daarna heeft Mathieu met sprekend gemak de veldrit in Ruddervoorde gewonnen. De Nederlander boekte zo zijn derde zege op rij in de Superprestige. Wout van Aert werd tweede op ruime afstand, Toon Aerts vervolledigde het podium.
Vervolgens heeft Mathieu net als vorig jaar het EK veldrijden gewonnen. De Nederlander nam in Rosmalen na zijn offday op de Koppenberg klinkende revanche en ondanks een goede start van de Vlamingen was de strijd al na twee ronden beslecht. Van der Poel maakte er een ware onemanshow van, wereldkampioen Wout van Aert was weliswaar (veel) sterker dan de rest van het pak maar moest zich tevredenstellen met de tweede plek op ruime afstand van Van der Poel, Laurens Sweeck pakte het brons.
Geen wereldkampioen Wout van Aert op de Jaarmarktcross in Niel. En dus waren alle ogen gericht op kersvers Europees kampioen Mathieu van der Poel, die na zijn offday op de Koppenberg een achterstand van vier minuten goed te maken had op Toon Aerts in het DVV Verzekeringen Trofee-klassement. De Europese kampioen zegevierde zonder noemenswaardige problemen, maar klassementsleider Toon Aerts deed het opnieuw erg goed gaf aan de finish maar een handvol seconden toe op de Nederlander. Laurens Sweeck mocht als derde man het podium op.
Een dag later pakte Mathieu van der Poel in de Telenet Superprestige van Gavere uit van start tot finish. Toon Aerts was opnieuw een knappe tweede, Wout van Aert werd derde. De rest, aangevoerd door de jonge Thomas Pidcock, volgde op ruime afstand.
Een week later pakte Mathieu van der Poel in Tabor alweer op imponerende wijze zijn tiende zege van de winter. ’s Anderendaags heeft hij in Hamme de derde manche van de DVV Verzekeringen Trofee gewonnen. Deze keer nam hij uitzonderlijk zijn ploegmaat Tom Meeusen acht ronden op sleeptouw. Met de aankomst in zicht ging hij er dan toch alleen van door omdat hij zoveel voorsprong had verworven dat, ondanks het debacle van de Koppenberg, een eindzege in deze trofee, die volgens tijd wordt betwist, toch opnieuw binnen bereik is gekomen.
Een week later soleerde hij in de nieuwe Ambiancecross in Wachtebeke probleemloos naar zijn twaalfde zege van het seizoen. ’s Anderendaags pakte hij in het zand van Koksijde andermaal uit met zijn handelsmerk: razendsnel van start gaan: na amper vier minuten was de Europese kampioen reeds vertrokken. “Hij rijdt door het zand, alsof er geen zand is. Ik zag het al tijdens zijn opwarming. Hij springt gewoon van gleuf naar gleuf. Fenomenaal. Nooit gezien”, aldus zevenvoudig winnaar Sven Nys bij Sporza.
En wie gehoopt had dat de winterstages voor extra spanning zouden zorgen in het veldrijden, is een illusie armer. Mathieu van der Poel was ook in de Scheldecross op de Antwerpse Linkeroever een klasse te sterk voor de tegenstand: de Nederlander won met een minuut (!) voorsprong op Wout van Aert. Toon Aerts werd derde en blijft leider in de DVV-Trofee maar ziet Van der Poel zijn achterstand nagenoeg halveren.
De dag nadien duurde het precies drie minuten en 35 seconden vooraleer Mathieu van der Poel de anderen ter plekke liet en fluitend naar zijn vijfde zege in vijf Superprestigemanches fietste. Wout van Aert finishte nogmaals als tweede en Toon Aerts als derde.
Een week later heeft hij in Sint-Niklaas de derde manche van de Soudal Classics gewonnen, ’s anderendaags gevolgd door de wereldbekerwedstrijd in Namen. Eigenlijk was er in Namen meer strijd nà de wedstrijd dan tijdens. Dat had namelijk te maken met de “cooling down” van Wout Van Aert, die alweer eens tweede was geworden. Het zit namelijk zo: al sinds Wachtebeke rijdt de wereldkampioen na een cross uit op de rollen. En dat werkt de tegenstanders op de zenuwen omdat ze langer moeten wachten op het begin van de ceremonie. “Het was al een paar keer dat we écht moesten wachten”, aldus Van der Poel. De Française Christelle Reille, werkzaam bij de Internationale Wielerunie (UCI), duwde dan ook op de timer op het moment dat Mathieu van der Poel en Toon Aerts (alweer derde) zich begonnen schoon te wrijven voor de ceremonie. “Het is me deze week gezegd dat ik tien minuten kreeg”, zei een pissige Van Aert. ’s Anderendaags verontschuldigde hij zich al, omdat hij wellicht inzag dat een podiumceremonie bij het veldrijden toch wel uitzonderlijk is. Dit jaar hebben we (“dankzij” de opwarming van de aarde) gelukkig bijna altijd met milde temperaturen te maken gehad, maar ik herinner mij uit het verleden podia met Marc Janssens of Erwin Vervecken, waarbij de gevierde renner stond te bibberen van de kou!
Twee dagen later heeft Mathieu Van der Poel in Heusden-Zolder de zevende manche van de Wereldbeker naar zijn hand gezet, waarna hij in Loenhout zijn zegeteller op 19 heeft gezet.
Daarna heeft hij ook de Superprestigemanche in Diegem gewonnen. De Nederlander kwam iets voor halverwege ten val na een botsing met een steward terwijl hij aan de leiding reed, maar kon desondanks toch opnieuw wegrijden van de concurrentie. Michael Vanthourenhout werd tweede, de laatste podiumplaats was voor Toon Aerts. Voor Van der Poel was het zijn twintigste zege van het jaar.
Daarna heeft Mathieu het nieuwe jaar ingezet zoals hij het oude heeft afgesloten: met een zege. Van der Poel reed geen vlekkeloze cross op het parcours van Sven Nys in Baal (Thibau Nys deed daar b.v. iets wat we Mathieu nog niet hebben zien doen), maar had aan de finish toch genoeg voorsprong om Toon Aerts te onttronen als leider in de DVV-trofee.
Een week later was hij, na een dag eerder in Gullegem, ook tussen de universitaire gebouwen van de VUB en ULB weer outstanding en won met overmacht. Toon Aerts werd tweede, Michael Vanthourenhout mocht als derde man mee op het podium. Wout van Aert van zijn kant zat in Frankrijk (waar hij won).
Vervolgens heeft hij in het Nederlandse Huijbergen zijn nationale titel in het veldrijden verlengd. De renner van Beobank-Corendon reed al vroeg in de wedstrijd weg van de concurrentie en soleerde vervolgens oppermachtig naar zijn vijfde Nederlandse titel. De strijd voor het zilver was een pak spannender, Lars van der Haar haalde het uiteindelijk van ploegmaat Corné van Kessel.
’s Anderendaags heeft Mathieu de veldrit in Otegem, waarin de nieuwe kampioenen traditioneel hun trui komen showen, gewonnen. Wout Van Aert bleef langer dan gewoonlijk bij hem in de buurt maar moest uiteindelijk toch het hoofd buigen. Kersvers kampioen Toon Aerts werd na een kort nachtje toch nog derde.
Daarna heeft Mathieu de laatste Wereldbekermanche in Hoogerheide gewonnen. De Nederlander kende een moeilijk moment halfweg en moest zelfs even Toon Aerts laten rijden, maar in de tweede helft van de cross hervond hij zijn oude vorm en soleerde naar de zege.
Dit geweldige seizoen vond dan eindelijk toch zijn bekroning in het Deense Bogense, waar hij voor de tweede keer de wereldtitel veldrijden bij de profs pakte. Daarna heeft hij de Brico Cross in Maldegem gewonnen en pakte hij de eindzege in de DVV Verzekeringen Trofee door de Krawatencross in Lille te winnen. Vervolgens won hij in Hoogstraten en een week later in de Noordzeecross in Middelkerke en werd zo de tweede renner ooit (na Sven Nys) die in één seizoen alle wedstrijden van de Superprestige heeft gewonnen. Van der Poel is vanzelfsprekend ook eindwinnaar van het oudste regelmatigheidscriterium in het veldrijden en dat voor de vierde keer in vijf jaar en de derde keer op rij. ’s Anderendaags was hij ook in zijn laatste veldrit van het seizoen onklopbaar. In Hulst rekende hij halfweg af met toptalent Tom Pidcock. ’s Ochtends hadden Mathieu en Tom nog samen het populaire online-game Fortnite gespeeld (en gewonnen), enkele uren later speelden ze samen tussen de vestingen van Hulst (in Zeeland). Pidcock ging als een wervelwind van start gegaan, waarna Mathieu hem bij haalde en hem enkele ronden masterclass gaf. Aan de meet werd Pidcock nog voorbij gestoken door een sterk terugkomende Lars Van der Haar.