De Opera voor Vlaanderen wilde van Rossini’s « La Cenerentola» (« Assepoester ») iets speciaals maken. Er was nog eens een niet-traditionele regie (van Albert-André Lheureux) én men wou ermee doelgericht naar een kinderpubliek toe werken. Men faalde op de twee vlakken en het samengaan van deze twee factoren was daar zelfs wellicht niet eens vreemd aan.
Lees verder “35 jaar geleden: wie de jeans past, trekke ze aan”
Het is al tien jaar geleden dat contrabassist Maurice Aerts op 83-jarige leeftijd is overleden.
Lees verder “Maurice Aerts (1928-2012)”
In het luxueuze Brusselse Hilton-hotel (crisis?) werd veertig jaar geleden het programma voor het festival van Vlaanderen 1982 voorgesteld (foto YouTube). « Kleinschaligheid » en « naar de bevolking toe » zijn de ordewoorden, of m.a.w. het Festival van Vlaanderen gaat de boer op.
Lees verder “Veertig jaar geleden: kassuccessen in het kader van bezuinigingen”
Honderd jaar geleden (*) startte de fameuze Cercle Royal des Concerts d’Hiver, die zich nu wellicht eerder nillens dan willens de Koninklijke Kring der Winterconcerten dient te noemen, met haar concerten waarbij ze vooral aandacht hadden voor steeds hetzelfde romantische repertoire (zelfs muziek die daarbuiten valt, wordt op de typische gezwollen pathetische manier vertolkt) dat de trouwe abonnees in verrukking brengt.
Lees verder “125 jaar Koninklijke Winterconcerten”
1986 zal de geschiedenis ingaan als het jaar dat rockmuziek opnieuw sociaalvoelend werd. En dan hebben we het niet zozeer over de trend van de singer-songwriters die opnieuw de kop opsteekt (Suzanne Vega b.v.), maar wel over manifestaties en benefietplaten ten voordele van allerlei acties.
Lees verder “Jaaroverzicht 1986”
Het is vandaag al dertig jaar geleden dat de Bulgaarse dirigent Emil Tchakarov is gestorven in nooit opgehelderde omstandigheden. De meest gehoorde veronderstelling is dat hij aan aids is gestorven (*).
Lees verder “Emil Tchakarov (1948-1991)”
Dat de Gentse violist Rudolf Werthen een prima musicus is, dat staat als een paal boven water en eigenlijk zou je dat dus niet meer moeten herhalen (“Elke repetitie met Werthen kon bijna een masterclass genoemd worden,” zegt b.v. violist Eric Baeten). Toch moet je dat wél doen, want het eerste wat opvalt als je met de man praat, is dat je met een zakenman te doen hebt. Dat is eigenlijk niet zo verwonderlijk, als je weet dat Rudolf Werthen afkomstig is uit de kleine middenstand. Over die afstamming deden allerlei geruchten de ronde maar dankzij reacties van echtgenote France Springuel en dochter Samantha is een en ander nu rechtgezet.
Lees verder “Rudolf Werthen wordt 75…”
De Noorse (geboren in 1963) Randi Stene deed haar studies in Kopenhagen bij Susanna Hakan en vandaar kwam het dat zij in Cardiff kandidaat was voor Denemarken. Naast een aria uit “Carmen” zong ze ook nog “Lullaby” van Britten, een aria uit de Johannespassie van Bach, “Op het kerkhof” van Brahms, lied van Grieg, Olga’s aria uit “Evgeni Onegin” van Tsjaikovski en twee volksliederen van Manuel de Falla. Bij de Habanera richt ze zich bij gebrek aan Don José maar naar de dirigent en leden van het orkest, wat de lachlust van de aanwezigen opwekt, maar ze mist sensualiteit. Voor de rest krijgt ze een goede kritiek, vooral wat het oratorium betreft. En zo werd ze toch nog winnares van haar schiftingsavond op de Cardiff Singer of the World 18/6/91. Ze is eigenlijk een ontdekking van Gerard Mortier die haar na een auditie engageerde als één van de drie dames in “Die Zauberflöte”. Ze bleef trouwens altijd een welkome gast in de Munt, waar ze o.m. Carmen was in de Guy Joosten-productie.
Lees verder “Dertig jaar geleden: Randi Stene wint Cardiff Singer of the World”
Het is vandaag ook al twintig jaar geleden dat de Gentse theaterregisseur Jean-Pierre De Decker (op de foto in het midden, samen met Jo Decaluwe en Doris van Caneghem in “Dag Jan” in Arca) totaal onverwacht is overleden.
Lees verder “Jean-Pierre De Decker (1945-2001)”
Vandaag is het ook al twintig jaar geleden dat de Italiaanse dirigent en componist Giuseppe Sinopoli is overleden op 54-jarige leeftijd aan een hartaanval terwijl hij Giuseppe Verdi’s “Aïda” dirigeerde in de Deutsche Oper in Berlijn.
Lees verder “Giuseppe Sinopoli (1946-2001)”
dagelijks iets degelijks 