Dat ik dol was op de kroketten van de nooit voldoende geprezen kokkin Ferdine – zij rolt en bakt ongetwijfeld momenteel eeuwig haar geheim product in het paradijs – is inmiddels genoegzaam bekend. Dat ik, uitsluitend ter gelegenheid van de schoolreizen, ook wist te genieten van een smeuïge boterham, doordrenkt met het kleffe van de nog warme omelet, vermeldde ik reeds. Eieren waren er ook maar dan hardgekookt op de reisjes naar Dover, dat vertel ik ooit nog.

Over hoogtijdagen als kerst en nieuwjaar sprak ik al maar Pasen liet ik nog onvermeld. Nochtans, ik kan u bezweren – onder ede desnoods – dat ik ooit uit het venster van mijn kinderkamer, boven de bomen, terwijl het klokgeluid naar hartenlust boven de stad beierde, ik een tiental klokken majestueus zag overvliegen. Blikkerend in het aprilse zonlicht! Prachtig.

Herinneringen. Er zijn goede en minder goede, of ronduit slechte herinneringen. Verdrongen ook. En hoe ouder men wordt… het blijkt dat er vaak een aantal naar de oppervlakte komen. Het zijn dikwijls banale gebeurtenissen die om welke bizarre reden ook beklijven. Zo kan iets een gans leven bepalen. Dat overkwam mij. Hoe oud was ik? Drie jaar, vier misschien? Mijn ouders hadden in de loop van mijn eerste levensjaren inwonende ‘dienstmeisjes’, drie opeenvolgende. Veel weet ik over hen niet meer tenzij uit verhalen achteraf. Eén verdween omdat zij huwde. Een andere werd verwijderd omdat zij op diefstal betrapt werd: een drama want zij moet geliefd geweest zijn maar ja… Enfin wie van de drie het was weet ik niet maar op een avond diepte zij uit de kelder een rammenas op, verscheen ermee uit het donkere keldergat het vreemde ding voor zich uit houdend – de witte kronkelende wortels schuddend en zelf quasi onzichtbaar voor mijn kleuteroogjes. Paniek, het leek een reuzespin. Die fobie voor spinnen heeft zich sindsdien diep in mij genesteld: een televisiebeeld, een foto, een tekening zelfs…, ik sidder en beef, alles wegens een rammenas. Ja herinneringen.

Had ik niet beloofd het over mijn nogal vreemde peter te hebben? Wel zo vreemd was hij in feite ook weer niet, zijn beroep ja dat fascineerde mij wel. Wat hij dan wel deed? Brandweerman was hij niet, bergbeklimmer evenmin. En garnaalvisser te paard evenmin. Nee, hij stond op de markt. Niet met sjakossen zoals Eddy Wally, gelukkig; en zingen deed hij evenmin – hij was niet zo’n oom die op ieder familiefeest in wild gezang losbarstte of mopjes vertelde. Nee hij verkocht roomijs ofte krimglas (in mijn dialect ook wel pillekekoud); maar dat was voor de warme maanden – werd het kouder dan veranderde zijn wagen in een wafelkraam. En ja het legde hem geen windeieren!

Vorige keer had ik het over die zomers aan zee. Maar er waren ook winters in die jaren. De winter dat was vooral de periode van kerstmis. En later, heel wat jaren later, raakte die tijd verbonden met één boek dat ik dan telkens herlas: ‘Eline Vere’ van Couperus. Die sfeer, dat dromerige, dat zoet-zwoele, dat verdovend-zwangere, ach die betoverende Eline. En Vincent, en Otto van Erlevoort, ik zie al die figuren telkens voor mij verschijnen, in het salon, of op hun uitstapjes naar zee.

Vijf jaar geleden verscheen het tweede “hoekje van Opa Adhemar”, dat tegelijk ook een beetje het éérste echte “hoekje” was, aangezien het eerste eigenlijk een stukje was voor het schooltijdschrift van zijn kleindochter. Buiten dat op die manier de titel van de reeks was geboren, had het eigenlijk weinig te maken met de nostalgische verhalen die zouden volgen.