Twee jaar geleden heb ik “De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween” van de Zweedse auteur Jonas Jonasson in één ruk uitgelezen, zoals men dan zegt. Als men die uitdrukking heel letterlijk wil nemen, was het eigenlijk in twéé rukken, maar geef toe, dat is nog altijd een zeer goed gemiddelde! Ik kan het boek dan ook aan iedereen aanraden, behalve misschien aan mijn communistische (ex?)kameraden, tenzij ze over voldoende gevoel voor humor en zelfspot beschikken, maar dat doen ze meestal niet, daarom vrees ik het ergste. Versta me nu ook weer niet verkeerd (want ik heb geleerd dat ik – sinds de gewijzigde politieke omstandigheden – altijd met twee woorden moet spreken), het is niet omdàt de auteur via zijn hoofdpersonage dat duidelijk een alter ego van hemzelf is de draak steekt met het communisme dat ik het een hoogst onderhoudend boek vond, ik zou het liever ook omgekeerd hebben gezien, maar dat belet niet dat ik erg van het boek genoten heb. Laat ik het zo stellen: ik leefde in de tijd van mijn lectuur in nogal stressvolle omstandigheden (*) en net zoals ik ’s avonds dan naar een tranquillizer (Oxford spelling, zoals Wikipedia opmerkt, met één “l” is het Amerikaans en god of wie dan ook verhoede dat ik me ooit zou schikken naar Amerikaanse spellingsregels!) greep om toch een gezonde nachtrust te hebben, zo greep ik overdag naar het boek omdat het mijn zinnen zodanig verzette dat ik de stress van me af kon schudden.
Lees verder “Jonas Jonasson wordt 55…” →