Categorie: arcatheater

25 jaar geleden: cultuur in Gent (351)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (351)

Ik weet niet waarom mijn sterretjes soms in hoofdletters H veranderen, het enige wat ik kan bedenken is dat Bert Verhoye van het rubriekje “Minimaal” het alleenrecht wil behouden op het gebruik van sterretjes in deze krant. * Dergelijke onverklaarbare spelingen van het lot behoren ook tot de ingrediënten van “Alice in Wonderland” van Lewis Carroll. De liefde van deze Engelse wiskundige voor kleine meisjes zou in deze post-Dutroux tijden op veel scepsis onthaald worden, maar vorige eeuw was het nog de aanleiding voor een literair meesterwerk. In de handen van Rieks Swarte mogen we er gerust in zijn dat het ook op toneel een betoverend schouwspel wordt, 25 jaar geleden in Vooruit. * De even Britse toneelauteur Howard Barker ziet de bijbelse Judith, die Holofernes letterlijk een kopje kleiner maakte, ook als een soort Alice in Wonderland. Met een kinderlijke verwondering stelt de treurende weduwe immers vast dat de machtige veldheer voor haar door de knieën gaat. Maar wie Aafke Bruining (foto van haar eigen website) op de scène van Arca ziet staan, weet wel hoe dat komt! (RDS in HLN van 22/5/1998)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (350)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (350)

Het theaterseizoen loopt op z’n einde. En wie zal dat met deze temperaturen durven tegenspreken? Zelfs “Ten Oorlog” zou dan het onderspit moeten delven tegen de concurrentie van de terrasjes. Maar goed, het seizoen loopt dus op z’n einde, wat o.a. te merken is aan het feit dat 25 jaar geleden de laatste zolderhappening plaatsvond in Arca en men beloofde allerlei verrassingen. * Hopelijk wordt het echter geen “gezellig onderonsje dat ontaardt in een hilarische scheldpartij”. Of misschien juist wel, want zo trachtte althans Het Gevolg bezoekers te lokken voor hun voorstelling van “Aan het eind van de aspergetijd” in de Domzaal van Vooruit. * Qua sfeerschepping was dit zowat de vrouwelijke tegenhanger van “De Broers Geboers” in het Nieuwpoorttheater. * Toch werden in deze theatrale nadagen nog drie nieuwe producties op ons losgelaten: het NTG gaf een try-out van “Voorjaarsontwaken”, Dinska Bronska deed de Tinnen Pot aan met “De Wandelende Jood” en er was vooral Theater Antigone met “Ge moet niet per se ananas gegeten hebben” in de Veeartsenijschool. (RDS in HLN van 20/5/1998)

Dertig jaar geleden: “Het Geloof” van Oswald Versyp

Dertig jaar geleden: “Het Geloof” van Oswald Versyp

Begin ’93 kreeg Arca van de RAT een negatief rapport en in verwoede pogingen om terug te vechten, wroette het zichzelf nog dieper de modder in. Van Oswald Versyp was er b.v. “Het Geloof” in een eigen regie en m.m.v. Erna Siebens (kostuums, want decor is er niet; nu, “kostuums” eigenlijk ook niet, vooral Machteld Ramoudt is overigens vreselijk aangetroeteld). Met Marleen Maes (ter vervanging van Doris Van Caneghem) als Kalinka Kroko (!), Machteld Ramoudt als Wendy Van Vooren (onnodig te zeggen dat er op een bepaald moment een “grap” wordt gemaakt omdat ze “van voren” niks heeft) en Alex Roosemeyer (ter vervanging van pianist-componist Kris Goetgeluck, die net als Van Caneghem omwille van meningsverschillen opstapte – zij waren de verstandigsten).

Lees verder “Dertig jaar geleden: “Het Geloof” van Oswald Versyp” →

25 jaar geleden: cultuur in Gent (329)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (329)

Naast “Caligula” in Voouit, waarover we het gisteren hadden, waren 25 jaar geleden enkel nog de twee langlopende voorstellingen “Partij kiezen” in Arca en “Masterclass” in het NTG te zien. Twee voorstellingen die veel met elkaar gemeen hebben, al was het maar wegens het belangrijke aandeel van de muziek. Tweemaal staat immers een legende uit de klassieke muziek centraal. In Arca geeft Piet Balfoort gestalte aan dirigent Wilhelm Fürtwängler, in het NTG is Chris Lomme de operadiva Maria Callas (foto ntgentarchief). Alhoewel: “is”? Door het gebruik van de uitdrukking “de Vlaamse theaterdiva” wil men de identificatie zo groot mogelijk maken, maar zoals Chris Lomme tegen collega Ingrid Vander Veken opmerkte: “Zelf heb ik het nooit zo vleiend gevonden dat men me diva noemt. Dat ze je een goeie actrice noemen, heeft met je vakbekwaamheid te maken; dat ze je een diva noemen, met je naambekendheid.” En met “caprices” die Chris niet heeft natuurlijk. Zelf vind ik dat Piet Balfoort veel minder afstand neemt van zijn personage. Hier zie je a.h.w. niet meer Balfoort maar Fürtwängler zelf! (RDS in HLN van 16/4/1998)

Dertig jaar geleden: “Männersache” van Franz Xaver Kroetz

Dertig jaar geleden: “Männersache” van Franz Xaver Kroetz

Voor “Männersache” van Franz Xaver Kroetz in Arca was de regie in handen van Anny van Hoof (ook vertaling) en het decor was van Jan van Hoof (haar broer). Met Vera Puts (Martha) en Carry Goossens (Otto). Anny van Hoof werd door Arca aangezocht om zo’n tien jaar na z’n succesperiode Kroetz nog eens te doen “herleven”. Zij heeft immers de “gelaagdheid” in zijn werk ontdekt, want met dat “platte” sociaal-realisme wil men anno 1993 uiteraard niet meer vandoen hebben! Gevolg: een vreselijk saaie enscenering, uiterst statisch, met dialogen die naast elkaar worden uitgesproken, lange stiltes, kortom een opeenstapeling van regisseursclichés.

Lees verder “Dertig jaar geleden: “Männersache” van Franz Xaver Kroetz” →

25 jaar geleden: “Rijksdag” in Arca

25 jaar geleden: “Rijksdag” in Arca

Nadat Bart Verschaeve verdwenen was uit Arca, begon ex-vriendje Hugo Van Laere aan een enorme reeks van flaters. Zo was er “Rijksdag”. “Rijksdag” heette oorspronkelijk “Rustdag” en is gebaseerd op de lectuur van allerlei teksten die met fascisme e.d. te maken hadden. Philippe Ceulemans maakte daarvan een theatertekst en Hugo Van Laere regisseerde o.a. Kadèr Gürbüz en Rafaël Troch in een fantasie waarin een aantal individuen worden uitverkoren om op één dag de wereldbevolking uit te dunnen. “Zij hanteren daarbij zowel linkse als rechtse argumenten,” zei Van Laere op de persconferentie en het was verontrustend dat ook Eddy Vereycken in De Standaard van 9/1/98 stelde: “Het komt er niet op aan langs welke kant je staat. Dat zal het publiek wel uitmaken. De schuld is van iedereen.” Uiteraard ontstaan er ook zowel relaties als conflicten binnen de groep zelf. Alles speelde zich af binnen de 24 uur, maar in Arca zelf was je er reeds op anderhalf uur vanaf. Gelukkig, zo bleek achteraf. En gelukkig dus ook dat ik het niet ben gaan bekijken.

Ronny De Schepper