The Mirror Crack’d is een Britse misdaadfilm uit 1980 onder regie van Guy Hamilton. Het scenario is gebaseerd op de misdaadroman The Mirror Crack’d from Side to Side (1962) van de Britse auteur Agatha Christie.
Lees verder “45 jaar geleden: première van “The mirror crack’d””
De tijd holt onverstoorbaar verder en zelfs twee bladzijden theaterrecensies per week in De Rode Vaan kunnen niet alle producties tijdig opvangen. Daarom deze week in een notedop tien voorstellingen die helaas bijna alle reeds verdwenen zijn (zoals de tien kleine negertjes van Agatha Christie), maar om een compleet beeld te geven van het theaterseizoen vinden we het toch nog zinvol om er kort enkele beschouwingen rond te weven. (De Rode Vaan nr.2 van 1985)
Lees verder “Veertig jaar geleden: tien kleine negertjes…”
Met « De trap » was Jef Geeraerts al aan zijn vijfde « krimi » toe, maar toch was het de eerste in dat genre die ik van hem in handen kreeg. Aangezien ik destijds nog voor een examen van Nederlandse literatuur ben gezakt omdat ik « Black Venus » zo goed vond (*), werd er bij de overhandiging meteen aan toegevoegd : « Stel er u maar niet te veel van voor ». Nu, dat doe ik gewoonlijk niet bij dat soort literatuur, daarom misschien dat « De trap » eigenlijk nog best is meegevallen. Neen, Jef krijgt van mij zeker geen trap na!
Lees verder “Veertig jaar geleden: “De trap” (Jef Geeraerts)”
Vijf jaar geleden ging de film “Knives out” in première op het Filmfestival van Toronto.
Lees verder “Vijf jaar geleden: première van “Knives out””
Voorbij flitsende telefoonpalen in de raamomlijsting. Door het bewasemde venster het ijskoude winterlandschap. Op het glas met de vingertop getekend een hartje. Of simpelweg een rechte lijn. De stikkenswarme coupé. Weggezakt in het kussen. Doezelend. Regen. Druppels die kronkelend, aarzelend, schokkend hun weg zoeken – daar aan de andere kant. Onbereikbaar. Toch nabij. Meerijdend. Onvermoeibaar.
Lees verder “Vijf jaar geleden: het hoekje van Opa Adhemar (17)”
Mijn toneelcarrière, indien zij zo mag genoemd worden, vindt haar bron bij mijn vroede voorvaderen. Of althans bij die ene, mijn vader! Hij startte zijn bescheiden maar uiteindelijk in beperkte kring veelbesproken theaterloopbaan in zijn geboorteplaats Boom op het podium van de lokale feestzaal. Bij de plaatselijke toneel- en zangvereniging. Met aan zijn zijde de later gerenommeerde Yvonne Verbeeck die furore zou maken naast Gaston en Leo, en in series als de Kolderbrigade en Benidorm. Van haar herinner ik mij vooral dat ene zinnetje: “sjoklat mé nutjes”. Ook de televisieregisseur Fred Kuypers moet daar met hem over de Bühne gestoeid hebben.
Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (14)”
Vandaag is het ook al 65 jaar geleden dat Raymond Thornton Chandler, de schepper van Philip Marlowe (“The big sleep”, “Farewell, my lovely”, “The long goodbye”) en de man van de wisecrack (*), is overleden…
Lees verder “Raymond Chandler (1888-1959)”
Het is al vijf jaar geleden dat de Engelse film– en toneelacteur Albert Finney is overleden in een ziekenhuis in Londen. Reeds in 2011 werd er kanker bij hem ontdekt.
Lees verder “Albert Finney (1936-2019)”
Begin 2019 heb ik naar “The ABC murders” gekeken, waarin John Malkovich gestalte geeft aan een ouder wordende Hercule Poirot (foto Charlie Gray). De recensent van de NRC (Paul Steenhuis) titelt (terecht): “John Malkovich overtuigt als nieuwe, duistere Poirot”. Zelf had ik nog geen bijdrage gewijd aan Malkovich, dus dat wordt nu wel eens tijd.
Lees verder “John Malkovich wordt zeventig…”
Zondag 2 mei 1993
Turkije is een land met nog altijd onvoldoende accomodatie om miljoenen toeristen op te vangen. En toch is het toerisme juist één van de voornaamste troeven van Istanbul. Het nachtje in het legendarische Pera Palas Hotel, waarvan ik me zoveel had voorgesteld, is tegengevallen.
dagelijks iets degelijks 