Categorie: ballet van vlaanderen

25 jaar geleden: cultuur in Gent (349)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (349)

Nederlands onderzoek heeft uitgewezen dat de voornaamste reden waarom ‘de man in de straat’ wegblijft uit de cultuurtempels NIET de toegangsprijs is (eerste klasse-voetbal b.v. is veel duurder), maar vooral de houding van de kunstenaars zelf. Die WILLEN eigenlijk niet dat het grote publiek naar hun (sowieso toch door de staat gesubsidieerde) producties komen kijken. Hoe minder volk, hoe grotere Kunst! * Hieraan moest ik denken toen ik de jongste balletproductie van Maurice Béjart zag op muziek van Queen. Een enthousiaste zaal die meezingt en in de handen klapt, ik heb het bij ballet nog nooit meegemaakt. En wat gebeurde er? Meteen werd mijnheer Béjart door het balletwereldje verloochend. Publiek dat zich amuseert, dat kan toch geen Kunst zijn? * Meezingen en meeklappen was er niet bij 25 jaar geleden als het Ballet van Vlaanderen optrad in de opera, maar de vier stukken op muziek van Philip Glass, Arvo Pärt, Sergei Prokofiev en Franz Schubert zijn zeker te genieten door eenieder met een open geest. Vooral dankzij twee jonge Belgische choreografen. (RDS in HLN van 19/5/1998)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (346)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (346)

25 jaar geleden staken we uitzonderlijk eens even de grens over omdat de Vlaamse versie van “The Sound of Music” door de musical-afdeling van het Ballet van Vlaanderen nog eens te zien was in het Zuidlandtheater in Terneuzen. Tal van Gentenaars konden destijds niet terecht in de opera en daarom was dit een buitenkans, temeer daar de jonge Gentse zangeres An Pardon nu ook deel uitmaakte van de cast. Benieuwd hoe ze het ervan afbracht, want net als de hoofdrollen is zij een klassiek geschoolde zangeres en dan blijkt toch dat deze zich heel moeilijk lenen voor het musicalgenre. Sopraan An Lauwereins kan wel bekoren als Maria, maar de Nederlander Ernst Daniël Smid is een veel te sonore bas voor de rol van kapitein Von Trapp b.v. Ook de kinderen vormen een probleem, al is dat niet te horen op de cd omdat ze daar enkel op vocale kwaliteiten werden geselecteerd. Voor de meeste nummers deed men zelfs gewoon een beroep op leden van het jeugdkoor Cantitare uit Maaseik. Ook lof voor het orkest onder de leiding van Jan Huylebroeck. (RDS in HLN van 14/5/1998)

Veertig jaar geleden: “Geef ons nog zo’n Bacchanalen!”

Veertig jaar geleden: “Geef ons nog zo’n Bacchanalen!”

Vandaag is het precies veertig jaar geleden dat ik mijn vijfde balletvoorstelling zag. Het was een gemengde voorstelling door het Ballet van Vlaanderen, iets wat Robert Denvers later “a mixed bill” zou noemen, maar in die tijd was Jeanne Brabants nog de directrice van het gezelschap. In de inleiding van mijn recensie voor De Rode Vaan steek ik een beetje de draak met “mijn collega Jan Draad”, terwijl ikzelf natuurlijk Jan Draad ben, of liever gezegd: was. Dat maakte nu eenmaal deel uit van het spel om de lezer met al die pseudoniemen af en toe op een verkeerd been te zetten…

Lees verder “Veertig jaar geleden: “Geef ons nog zo’n Bacchanalen!”” →

Dertig jaar geleden: interview met Dawn Fay

Dertig jaar geleden: interview met Dawn Fay

Het is ook al dertig jaar geleden dat ik de Amerikaanse balletdanseres Dawn Fay heb geïnterviewd, die in die tijd bij het Ballet van Vlaanderen danste. Dawn Fay is wellicht het mooiste wezen dat ik ooit heb aanschouwd (ik gebruik opzettelijk een wat verheven taal, want dat verdient ze). Ik heb ze b.v. ooit meegemaakt op een repetitie van de balscène uit “Romeo & Julia” van Sergei Prokofiev en dat is wellicht de mooiste ervaring die ik in mijn leven heb meegemaakt. Ik herinner me nog als gisteren dat ik in de deuropening van het repetitielokaal stond (want daar is niet echt plaats voor toeschouwers) en toen ze kwam voorbij geschreden op die prachtige muziek, bereikte ik de hoogste regionen zonder de hulp van welk geestverruimend middel dan ook. Tijdens het interview bleek ze bovendien nog erg intelligent, erg charmant en bleken we gezamenlijke interesses te delen. Op slag begon ik mij van alles voor te stellen, maar uiteraard was dit enkel maar een wensdroom. Ze was op dat moment verloofd met één van haar collega-dansers en niet lang daarna verliet zij het gezelschap en ik heb nooit meer iets van haar vernomen. Hoe zou het nu met haar zijn?

Lees verder “Dertig jaar geleden: interview met Dawn Fay” →

35 jaar geleden: een libertijn met bigotte trekjes

35 jaar geleden: een libertijn met bigotte trekjes

Van Irène Smets verscheen als BRT-uitgave « Liszt en zijn tijd » (394 blz., 398fr.): een uiterst interessant tijdsdocument en uiteraard een biografie van de Hongaarse componist en pianovirtuoos. Smets schreef al eerder het uitstekende « Mozart en zijn tijd » samen met Lippeveld.

Lees verder “35 jaar geleden: een libertijn met bigotte trekjes” →

35 jaar geleden: great expectations

35 jaar geleden: great expectations

Wenen heeft de reputatie de muziekstad bij uitstek te zijn. Als er dan een Weens gezelschap in een muziekarm landje als België gasteert — zoals dat met « Die lustige Witwe » in het kader van Europalia ’87 het geval was — stelt men daar niet alleen (te) hoge eisen aan de vertolkers, maar koestert men bovendien nog (te) hoge verwachtingen. Geen wonder dat het dan ook tegenvalt.

Lees verder “35 jaar geleden: great expectations” →

35 jaar geleden: “Me and my girl” door het Ballet van Vlaanderen

35 jaar geleden: “Me and my girl” door het Ballet van Vlaanderen

« Me and my Girl », een sprookjesmusical over een arme drommel die door een erfenis aan de top van de Engelse Society gepiloteerd wordt, dateert uit 1937. Het frisse thema, de lustige songs van Noel Gay en vooral de opgewekte « Lambeth Walk» waren voor de Engelsen een straaltje zon aan de grijze hemel van de jaren dertig. Nu de Dow Jones op één dag nog een grotere val gemaakt heeft dan bij de crash van 1929, baden de opvoeringen van « Me and my Girl » in een identiek sociaal klimaat. Of de voorstellingen te New York, Londen en nu ook bij ons, een opbeurende uitwerking zullen hebben, trekken wij evenwel sterk in twijfel. De romantiek van voor vijftig jaar heeft de plaats moeten ruimen voor de wekelijkse Lotto en de dagdromen die daarmee gepaard gaan. Hoe dan ook, de opvoeringen door het Ballet van Vlaanderen die momenteel te Antwerpen lopen en gepland zijn van 11 tot 15 november 1987 te Gent, lonen zeker de moeite van een verplaatsing.

Lees verder “35 jaar geleden: “Me and my girl” door het Ballet van Vlaanderen” →