Dertig jaar geleden ging ik in Vooruit naar het programma “Hollywood by night” kijken van de musical-afdeling van het Ballet van Vlaanderen, die met een productie gericht op de kleinere theaters wou uitpakken.
Lees verder “Dertig jaar geleden: “Hollywood by night””
Het is ook al dertig jaar geleden dat ik de Amerikaanse balletdanseres Dawn Fay heb geïnterviewd, die in die tijd bij het Ballet van Vlaanderen danste. Dawn Fay is wellicht het mooiste wezen dat ik ooit heb aanschouwd (ik gebruik opzettelijk een wat verheven taal, want dat verdient ze). Ik heb ze b.v. ooit meegemaakt op een repetitie van de balscène uit “Romeo & Julia” van Sergei Prokofiev en dat is wellicht de mooiste ervaring die ik in mijn leven heb meegemaakt. Ik herinner me nog als gisteren dat ik in de deuropening van het repetitielokaal stond (want daar is niet echt plaats voor toeschouwers) en toen ze kwam voorbij geschreden op die prachtige muziek, bereikte ik de hoogste regionen zonder de hulp van welk geestverruimend middel dan ook. Tijdens het interview bleek ze bovendien nog erg intelligent, erg charmant en bleken we gezamenlijke interesses te delen. Op slag begon ik mij van alles voor te stellen, maar uiteraard was dit enkel maar een wensdroom. Ze was op dat moment verloofd met één van haar collega-dansers en niet lang daarna verliet zij het gezelschap en ik heb nooit meer iets van haar vernomen. Hoe zou het nu met haar zijn?
Lees verder “Dertig jaar geleden: interview met Dawn Fay”
Van Irène Smets verscheen als BRT-uitgave « Liszt en zijn tijd » (394 blz., 398fr.): een uiterst interessant tijdsdocument en uiteraard een biografie van de Hongaarse componist en pianovirtuoos. Smets schreef al eerder het uitstekende « Mozart en zijn tijd » samen met Lippeveld.
Lees verder “35 jaar geleden: een libertijn met bigotte trekjes”
Wenen heeft de reputatie de muziekstad bij uitstek te zijn. Als er dan een Weens gezelschap in een muziekarm landje als België gasteert — zoals dat met « Die lustige Witwe » in het kader van Europalia ’87 het geval was — stelt men daar niet alleen (te) hoge eisen aan de vertolkers, maar koestert men bovendien nog (te) hoge verwachtingen. Geen wonder dat het dan ook tegenvalt.
Lees verder “35 jaar geleden: great expectations”
« Me and my Girl », een sprookjesmusical over een arme drommel die door een erfenis aan de top van de Engelse Society gepiloteerd wordt, dateert uit 1937. Het frisse thema, de lustige songs van Noel Gay en vooral de opgewekte « Lambeth Walk» waren voor de Engelsen een straaltje zon aan de grijze hemel van de jaren dertig. Nu de Dow Jones op één dag nog een grotere val gemaakt heeft dan bij de crash van 1929, baden de opvoeringen van « Me and my Girl » in een identiek sociaal klimaat. Of de voorstellingen te New York, Londen en nu ook bij ons, een opbeurende uitwerking zullen hebben, trekken wij evenwel sterk in twijfel. De romantiek van voor vijftig jaar heeft de plaats moeten ruimen voor de wekelijkse Lotto en de dagdromen die daarmee gepaard gaan. Hoe dan ook, de opvoeringen door het Ballet van Vlaanderen die momenteel te Antwerpen lopen en gepland zijn van 11 tot 15 november 1987 te Gent, lonen zeker de moeite van een verplaatsing.
Lees verder “35 jaar geleden: “Me and my girl” door het Ballet van Vlaanderen”
De voorverkoop van « Enfantillages » van Raymond Cousse liep als een trein, maar dat was dan vooral op basis van de (terechte) naambekendheid van het trio dat ervan aan de wieg stond : Jakob Beks (acteur), André Vermaerke (regisseur) en het Speeltheater (productie). Na de eigenlijke première was het enthousiasme echter reeds grotendeels geluwd… behalve bij ons alweer. Zodanig zelfs dat we ons beginnen afvragen wat er scheelt.
Lees verder “35 jaar geleden: « Enfantillages » van Raymond Cousse”
Tien jaar geleden schreef ik nog over het contract dat het Ballet van Vlaanderen had afgesloten met de Antwerpse diamantsector, maar blijkbaar werden de nodige handtekeningen een beetje te laat geplaatst, want eind juni verliet artistiek leidster Kathryn Bennetts met slaande deuren het gezelschap omdat ze niet akkoord ging met de plannen van minister van Cultuur Joke Schauvliege (CD&V) om het BVV en de Vlaamse Opera te fuseren. Ondertussen is er een nieuwe artistiek leidster aangetrokken, Assis Carreiro (foto).
Lees verder “Tien jaar geleden: Assis Carreiro wordt nieuwe artistieke leidster bij Ballet van Vlaanderen”
Het is ook al twintig jaar geleden dat de Gentse (toneel)auteur Paul Berkenman, alias Roger Thienpont is overleden. Dankzij J.P.Bouckaert ben ik nu eindelijk aan een foto van deze vriendelijke man geraakt, maar aangezien er verder geen enkele foto van hem is terug te vinden op het internet (*), heb ik oorspronkelijk mijn toevlucht moeten nemen tot één van zijn stukken, namelijk “Papavers in de poppenkast” dat op 22/03/1957 in Arca werd gecreëerd door Luce Premer en Walter Eysselinck. Het spreekt vanzelf dat ik deze foto niet heb verwijderd, maar gewoon wat heb verplaatst.
Lees verder “Paul Berkenman (1926-2002)”
Vandaag viert de Vlaamse musicalster (die lange tijd in Parijs heeft gewoond) Daan Van Den Durpel zijn zeventigste verjaardag. Allé, ik hoop dat hij het kan vieren, want het is al een tijdje geleden dat ik nog eens iets van Daan heb gehoord en ik maak me wat zorgen, moet ik zeggen. Dus, Daan, mocht dit artikeltje op de één of andere manier bereiken, laat nog eens iets van je horen, man, zodat we hier in Gent gerustgesteld zijn.
Lees verder “Daan Van Den Durpel wordt zeventig…”
Vandaag is het 35 jaar geleden dat “Evita” in de versie van de musicalafdeling van het Ballet van Vlaanderen in première ging in de legendarische Amsterdamse schouwburg van Carré. Dit is wat ik erover schreef in De Rode Vaan onder de titel “Ils sont fous, ces Hollandais!“
Lees verder “35 jaar geleden: première van “Evita””
dagelijks iets degelijks 