Het is vandaag precies twintig jaar geleden dat Maurits Coppieters de feestrede hield ter gelegenheid van het 25-jarige bestaan van het Masereelfonds. Dat was in de tijd dat linkse progressieven nog Vlaamsgezind waren. In 1978 vroeg Wouter Vloebergh van het Wase weekblad “De Voorpost” mij om de toenmalige voorman van de Volksunie te gaan interviewen. Nou, “vroeg”… het was eerder een opdracht. Ik weet nog goed dat ik er met grote tegenzin aan begon. Niet alleen had ik helemaal geen interesse in de lokale politiek, bovendien was ik in die tijd nog “politiek correct” en huldigde ik als “linkse” het principe dat men zowat elke bevrijdingsstrijd moest steunen, behalve die van z’n eigen volk, een standpunt dat de linksliberalen (*) ook nu nog altijd aankleven. Als klap op de vuurpijl was de aanleiding voor het interview een beleidsbrief van Coppieters als voorzitter van de Nederlandse Cultuurraad (de voorganger van het Vlaamse parlement) opdat de voertaal van de Tour de France, die dat jaar door Vlaanderen zou passeren, Nederlands zou zijn, een oekaze die me niet alleen koud liet, maar ook nog eens tegen mijn geliefde sport inging. Ik deed het dus enkel maar omdat het een “eer” was deze man te mogen interviewen en Wouter mij daarvoor speciaal had uitgekozen.
Zoveel jaren later liggen de kaarten helemaal anders en kijk ik juist met ontzag op naar de heer Coppieters, precies omdat hij de sociale dimensie van de Vlaamse strijd zo goed kon verwoorden, net zoals Jef Turf dat bij ons op de redactie van De Rode Vaan vanuit de andere richting deed. Ik meen me trouwens te herinneren dat ook Jef een grote achting had voor Maurits Coppieters. Dat was alleszins ook het geval met mijn derde baas in dit verhaal, Norbert De Batselier, maar daar stap ik gemakshalve maar over. Ik ben dus zelf benieuwd wat ik nu, meer dan dertig jaar later, van dat interview ga vinden (ikzelf ben nu even oud als Coppieters, die ik een “éminence grise” vond, toen was).
Lees verder “Het Masereelfonds bestaat 45 jaar…” →