Morgen zal het ook dertig jaar geleden zijn dat ik van een vriendin (Kristin VDB) een kaartje kreeg toegestuurd uit Connemara, waar ze toen met vakantie was.
Lees verder “Dertig jaar geleden: een kaartje uit Connemara”
Ik dacht: kan dit wel kloppen? Hugues Aufray (foto YouTube), eigenlijke naam Jean Auffray, zou vandaag negentig jaar worden. Is dat niet wat oud voor een zanger uit de sixties? Maar dat blijkt dus juist te zijn. Dat wil dus ook zeggen dat Aufray in 1964 al 35 was.
De Bulgaars-Franse zangeres Sylvie Vartan viert vandaag haar 75ste verjaardag…
Lees verder “Sylvie Vartan wordt 75…”
Vandaag is het al 35 jaar geleden dat de Vlaamse zangeres Ann Christy is overleden. Indertijd heb ik in De Rode Vaan niet minder dan vier artikeltjes aan haar besteed. Eerst was er een korte bespreking van de single “De roos” onder de titel “Een roos voor Ann en alleman”, gevolgd door een aankondigend artikel voor haar optreden op het Feest van De Rode Vaan in 1981 (“Dansen met Ann Christy”). In het nieuwjaarsnummer van 1984 had ik haar nadien “aan het lijntje” omdat ze toen al zwaar ziek was. In nr.34 van datzelfde jaar had ik dan ook de droeve plicht haar overlijden te melden.
De soundtrack van The Rose (filmbespreking zie r.v. nr. 17) is één van de interessantste binnen dat genre die onlangs op de markt verscheen. De titelsong (gecomponeerd door Amanda McBroom) werd nu door Johan Verminnen vertaald en door Ann Christy gezongen met Jean B!aute (zie ook hier) aan de piano. Met een dergelijk trio kon natuurlijk niets mis gaan. Toch valt vooral de geweldige présence van Anneke Christy op, die wij alvast in ons boekje noteren voor ons feest van volgend jaar !
Liane Foly, de son vrai nom Éliane Falliex, est une chanteuse, actrice, imitatrice et animatrice de la télévision française, née le 16 décembre 1962 dans le 7e arrondissement de Lyon.
Les parents d’Éliane, commerçants en Algérie arrivent en métropole en 1962 avec la communauté pieds-noirs. Ils s’installent à Lyon, près du quartier de Perrache, où ils tiennent le commerce La droguerie du sourire. Liane Foly apprend le piano, le solfège et la danse classique dès l’âge de 5 ans, et, à 12 ans, chante dans l’orchestre familial Black And White, avec ses parents (son père en est le producteur, sa mère fait les costumes), son frère Philippe à la batterie et sa sœur Corinne l’aînée de 4 ans au piano (devenue depuis professeur de piano).
Elle continue ensuite à chanter dans les boîtes de nuit et les bars de sa région. Rapidement, son goût pour le blues et le jazz se développe.
En 1975, Liane Foly remporte son premier concours de chant en interprétant un morceau de Karen Cheryl. Elle décide alors d’en faire son métier après avoir passé son bac.
En 1984, elle est repérée par un jeune auteur, Philippe Viennet, et par le pianiste lyonnais André Manoukian, qui lui proposent d’écrire pour elle et d’enregistrer une maquette. Liane Foly et André Manoukian, qui est également son pianiste, compositeur et producteur attitré, vivent ensemble de 1984 à 1995. Éliane devient Liane Foly en 1986.
Après un long travail elle arrive à Paris en 1987 et obtient un rendez-vous avec Fabrice Nataf, le directeur artistique et patron de Virgin France. C’est lui qui la lance.
En 1995, après sa séparation d’avec André Manoukian, elle a recours à la chirurgie esthétique pour améliorer son visage. En 1996, elle se lie avec son manager Laurent B.Souffir, qui compose pour elle une vingtaine de chansons et l’accompagne sur scène en tant que batteur jusqu’en 2000. Ils s’installent à Londres, mais se séparent en 2002.
En 2003, elle se marie avec Augustin Decré, puis divorce en 2007. Elle quitte alors Londres et revient s’installer à Paris.
Après la sortie de l’album Le goût du désir, en 2008, Liane Foly se lance dans une carrière d’imitatrice et d’humoriste, laissant de côté les projets musicaux. Elle se produit dans deux one woman shows : La Folle Parenthèse puis La Folle part en Cure.
En mars 2015, Liane Foly repart en tournée avec de nouvelles chansons annonciatrices d’un nouvel album. Cet album, baptisé Crooneuse, sort en mars 2016. (Wikipedia)
Het is vandaag al vijftien jaar geleden dat de Franse zanger en jazzgitarist Sacha Distel is overleden.
Sacha (koosnaampje voor Alexander) Distel was de zoon van een uit Rusland geëmigreerde scheikundige. Na de Tweede Wereldoorlog kwam hij in contact met de Parijse variant van de jazz met figuren als Django Reinhardt en zijn oom Ray Ventura (als lid van diens orkest Les Collégiens is hij in 1953 te zien in de film “Femmes de Paris” van Jean Boyer). Als jong jazzgitarist trad hij onder meer op met Dizzy Gillespie. Hij had echter meer succes als zanger en naar het voorbeeld van Henri Salvador ging hij zich steeds meer op het populaire genre toeleggen. Het nummer Monsieur Cannibale dat in de jaren ’60 gezongen werd door Sacha Distel wordt in De Efteling gebruikt bij de attractie Monsieur Cannibale. Het was ook het lievelingsnummer van mijn moeder, waarop zij tijdens de “teerfeesten” van de Harmonie Recht door Zee telkens uitbundig de hucklebuck danste (het past er volledig op: probeer het maar eens thuis!).
Hij kende ook internationaal succes (o.a. met “The good life”) omdat hij op zijn negentiende naar New York was getrokken, waar hij zijn Engelse taalkennis verbeterde en in het wereldje van componisten en producers terechtkwam en o.m. optrad in The Ed Sullivan Show. Hij had in 1957-58 een korte relatie met Brigitte Bardot en daarna met Dionne Warwick, maar trouwde in 1963 met Francine Bréaud (ski-kampioene), bij wie hij twee zonen had.
Na een auto-ongeval in 1985 stopte bijna zijn carrière, omdat hij aansprakelijk werd gesteld voor de geleden schade van zijn passagier, de actrice Chantal Nobel.
Vandaag viert de Franse zanger (die al jaren in zelf gekozen ballingschap leeft in Los Angeles) Michel Polnareff zijn 75ste verjaardag (foto YouTube). Dat mag ik zeker niet laten voorbijgaan, want ik was vanaf de release van “La poupée qui fait non” (26 mei 1966) een fan.
Lees verder “Michel Polnareff wordt 75…”
