Vandaag is het al veertig jaar geleden dat “la pendule d’argent” op de schouwmantel van Jacques Brel (“qui dit oui, qui dit non, qui dit je t’attends…”) is gestopt met tikken. Dat was in een Frans ziekenhuis, al bracht Brel zijn laatste jaren door op het Markiezen-eiland Hiva Oa samen met Maddly Bamy, een ex-danseres van Claude François. Toch ging zijn volledige erfenis naar zijn vrouw Miche (Thérèse Michielsen), waarbij hij drie dochters had, maar die hij ook vaak achterliet om op te trekken met minnaressen. Waarom is de familie Brel dan zo gebeten op Bamy? France Brel: “Omdat ze de code heeft doorbroken. Kijk, mijn ouders hadden een gentleman’s agreement. Ze mochten minnaars en minnaressen hebben, maar in alle discretie. Maddly heeft zich daar niet aan gehouden. Ze is naar voren getreden als Jacques’ vriendin. Mijn vader was toen al te fel verzwakt door de kanker om er tegenin te gaan. (…) Die Bamy vertelt nu overal dat ze de vrouw was bij wie Jacques het langst bleef. Dat is niet waar. Hij is tien jaar bij ene Sylvie geweest. Zij was zijn grootste verliefdheid.”
Lees verder “Jacques Brel (1929-1978)” →