Vandaag wordt de Franse chansonnière Françoise Hardy 75 jaar. Het enige wat ik ooit over haar heb geschreven, was een recensie van een plaat samen met haar echtgenoot Jacques Dutronc. Dat ging als volgt…
Waarvoor trouwen al niet goed kan zijn. Vogue, de platenfirma van zowel Françoise Hardy als Jacques Dutronc zag wel brood in het (na lang “repeteren”) officiële samengaan van deze twee « idolen » uit de jaren zestig. Ze selecteerde uit het vrij omvangrijke oeuvre van het tweetal telkens acht nummers die wellicht moeten doorgaan voor hun beste en dit wordt gepresenteerd onder de titel « Ensemble ».
Voor Dutronc betekent dit o.a. dat « Il est cinq heures Paris s’éveille », « J’aime les filles », « Et moi, et moi, et moi » en « Les Play Boys » schitteren door hun aanwezigheid (en « Mini, mini, mini » door zijn afwezigheid) en voor Françoise is er « Tous les garçons et les filles », « Ton meilleur ami », « Mon amie la rose» en het magistrale « La maison ou j’ai grandi » van Adriano Celentano (maar niet « Comment te dire adieu » van Serge Gainsbourg).
Wel jammer dat de twee artiesten telkens alterneren (i.p.v. één plaatkant Dutronc en één Hardy b.v.), want de broosheid en de romantiek van Françoise Hardy weerstaat de spot niet van de relativerende Dutronc. Hopelijk is dit niet met hun huwelijk het geval.
Françoise Hardy wordt 75!
