Morgen wordt Burt Blanca 75 jaar. Bij zijn zeventigste verjaardag hoorde ik toevallig op de radio nog een opname van hem die ik nog niet kende. Ze klonk nogal eigentijds, dus ik vermoedde toen dat het een recente opname betrof. Good old Burt Blanca was toen dus blijkbaar nog altijd actief. Hoe zou dat nu op zijn 75ste verjaardag zijn? Het moet nu al zo’n veertig jaar geleden zijn dat één van mijn allereerste interviews met hem was…
De Brusselse rocker Burt Blanca voorstellen zal wel overbodig zijn voor de lezers van 30+ (*). Daarom was het voor mij eerst en vooral een verrassing vast te stellen dat Norbert Blancke (zoals z’n echte naam luidt) er nog erg jong uitzag (°6/8/1944) en er in het gesprek steeds de nadruk op legde dat hij aan het begin van een totaal nieuwe carrière stond. De gouden plaat die hij op 30 maart 1978 ontving, was dan ook eerder een bekroning voor wat voorafging dan een aanloop voor wat komen gaat. Een merkwaardig gesprek met een ouwe rat in het vak, die tegelijk als een ambitieuze tiener zijn eigen waar aan de man tracht te brengen. Maar ja, zoals de dichter zegt: een nieuwe lente, een nieuwe geluid…
Burt Blanca: Ik debuteerde nu zo’n vijftien jaar geleden in Brussel, waar ik ook geboren ben (en niet in Brugge, zoals in de persmap staat; zijn ouders waren wél Bruggelingen, RDS). Toen ik acht was, speelde ik reeds accordeon, maar de echte belangstelling kwam er pas toen ik op mijn vijftiende Elvis, Cliff e.d. ontdekte. Ik specialiseerde me dan op gitaar en ben hiervoor conservatorium gaan volgen (alweer volgens de persmap zou hij dat reeds van z’n zevende gedaan hebben en op z’n twaalfde reeds eerste prijzen behaald, ook in het buitenland, RDS).
– Hoe was de muzikale situatie toen in België?
Burt Blanca: Het rockfenomeen werd vooral komisch benaderd. Men vond het eigenaardig dat wij op het podium zo te keer gingen. Een orkest dat moest toch stijf blijven staan, nietwaar?
– Je bent dan drie jaar later naar Frankrijk gegaan. Bij gebrek aan succes?
Burt Blanca: Ik heb wel een hitje gehad met een Vlaamstalige rockplaat en optredens had (en heb) ik ook wel bij de vleet, maar de echte erkenning bleef toch uit. Het contract bij Pathé betekende voor mij echter de grote doorbraak. Ik heb toen een paar wereldsuccessen gehad zoals “Guitar Boogie Twist” en “Twist senorina twist”.
– Daarna ben je studiomuzikant geworden…
Burt Blanca: Net helemaal: de optredens die bléven maar doorgaan. De platenverkoop liep evenwel een beetje terug. Dat was trouwens een globaal verschijnsel waarmee elke rocker te kampen had. Ik heb toen studiowerk geleverd voor Charles Aznavour, Caravelli, Adamo, Juliette Greco, ook Will Tura en noem maar op.
– Vind je bevrediging in dat soort werk?
Burt Blanca: Het is een goeie job, maar uiteraard laat het weinig ruimte voor eigen creativiteit. Dat belet niet dat ik wel een zekere inbreng had op die platen: men herkent mijn gitaarstijl natuurlijk.
– Nadien moet er dan een minder voorspoedige periode gevolgd zijn, want ik vernam van Bert Verhoye dat, toen hij zo’n vijf jaar geleden, audities afnam voor een Elvis Presley-imitator (wat dus uiteindelijk Frankie March is geworden), dat jij daar ook tussen zat?
Burt Blanca: Ja, dat is een duistere periode uit mijn loopbaan. Ik werd toen erg slecht “gemanaged”. Vandaar trouwens ook al die elpees op “low-budget” labels. Nu hoop ik eindelijk eens een goede elpee te maken met eigen composities.
– In welke taal?
Burt Blanca: Engels en Frans. Later kan dat misschien ook wel in het Nederlands.
– Wat vind je van de jongere generatie Vlaamse rockers? Denk je dat je daar enige invloed op gehad hebt? Jouw oordeel over een Raymond van het Groenewoud b.v.?
Burt Blanca: Wié zeg je? (**) Ik vind het over het algemeen goed dat de jeugd weer begint te rocken. Er is immers te veel slechte muziek.
– Disco?
Burt Blanca: Disco is niet slecht als het maar originele nummers zijn. Maar bewerkingen van oude nummers, zoals Sheila doet b.v., dat hoeft voor mij niet. Punk zou ook goede muziek kunnen zijn, als de muzikanten konden spelen en de jongeren niet onnozel werden.
– Wat vind je van agressiviteit in de muziek? Kwam dit in jouw tijd ook voor?
Burt Blanca: Zeker, ik heb nog de voorprogramma’s verzorgd van Jerry Lee Lewis, Chuck Berry, Bill Haley en in de Olympia van The Animals en The Kinks. Man, het Palais des Sports dat werd geregeld aan diggelen geslagen!
– Is je eigen muziek nu nog agressief?
Burt Blanca: Ja, de muziek zélf, ja. Maar het is de bedoeling dat men erop zou dansen, niet dat men de boel stuk slaat. En ik ben ook tegen het lawaai! Het moet “hoorbaar” blijven.
LAY THE BLANCA ON THE GROUND
Voor zijn nieuwe single heeft Burt Blanca (na vier bijdragen wellicht wel bekend bij onze lezers) het procédé van zijn vorige omgekeerd : de cover komt nu op de B-kant en zijn eigen compositie wordt de A-kant. En dat is maar goed ook want “She used to wanna be a ballerina” van Buffy Sainte-Marie klinkt te zeer « tegen het plafond aan » (al bewijst Blanca nog eventjes welk een schitterende gitarist hij is). Toch zal voor « Make a sign » (de A-kant) ook geen succes weggelegd zijn omdat het nummer aarzelt tussen pure rock en discorock.
