Ter gelegenheid van het overlijden van drummer Gerald “Danny” Pepermans heb ik uit mijn geschiedenis van de Belpop dit fragment gelicht dat is geschreven door Piet Muys, de Nederlandse specialist van de instrumentale rock.
Lees verder “The Jokers”
De Culturele Vereniging Spirit, het Gemeentelijk Cultuurcentrum en het Gemeentebestuur van Temse nodigen u van harte uit op de opening van de tentoonstelling “PLATENHOEZEN UIT DE BELGISCHE MUZIEKGESCHIEDENIS” (uit de collectie van Dany De Bock) op vrijdag 29 maart 2019 om 20 u. in het Gemeentemuseum, Kasteelstraat 16, Temse.
Lees verder “PLATENHOEZEN UIT DE BELGISCHE MUZIEKGESCHIEDENIS”
Jef De Visscher (uiterst rechts op bovenstaande foto op het RV-debat over de crisis in de platenindustrie in 1980) was discothecaris bij de Gentse afdeling van de Belgische Mediatheek, toen ik hem in 1975 ging interviewen als de leadgitarist, componist en oprichter (samen met Karel Bogard natuurlijk) van Kandahar. Dat was dan naar aanleiding van de rock-opera “Preservation” die op dat ogenblik in theater Arena liep en waarbij Kandahar de muziek van Ray Davies (The Kinks) uitvoerde. Maar…
Lees verder “Jef De Visscher wordt 75…”
Gisteren kreeg ik bericht dat Raymond Vincent, de klassieke violist uit de groep Wallace Collection (uiterst rechts), is overleden. Vandaag heb ik daar bevestiging van gevonden op de website van het VRT-nieuws.
Lees verder “Raymond Vincent (1943-2018)”
Het is vandaag al veertig jaar geleden dat in de Gentse Vooruit de live-elpee van Raymond van het Groenewoud, “Kamiel in België”, werd opgenomen. Uiteraard was ik daarbij, want in die tijd liep ik als een hondje (Kamiel?) achter Raymond en zijn Centimeters aan. En ik begon mijn recensie in De Rode Vaan dan ook met een krachtige openingszin…
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Kamiel in België””
Tien jaar geleden verscheen “Langs bergen van werk. Voetreis ver weg in België, over het terrilpad van Bernissart naar Blegny” van Willy Van Poucke (uitgave Globe-Roularta Books).
Lees verder “Tien jaar geleden: “Langs bergen van werk” van Willy Van Poucke”
Vandaag is het al veertig jaar geleden dat “la pendule d’argent” op de schouwmantel van Jacques Brel (“qui dit oui, qui dit non, qui dit je t’attends…”) is gestopt met tikken. Dat was in een Frans ziekenhuis, al bracht Brel zijn laatste jaren door op het Markiezen-eiland Hiva Oa samen met Maddly Bamy, een ex-danseres van Claude François. Toch ging zijn volledige erfenis naar zijn vrouw Miche (Thérèse Michielsen), waarbij hij drie dochters had, maar die hij ook vaak achterliet om op te trekken met minnaressen. Waarom is de familie Brel dan zo gebeten op Bamy? France Brel: “Omdat ze de code heeft doorbroken. Kijk, mijn ouders hadden een gentleman’s agreement. Ze mochten minnaars en minnaressen hebben, maar in alle discretie. Maddly heeft zich daar niet aan gehouden. Ze is naar voren getreden als Jacques’ vriendin. Mijn vader was toen al te fel verzwakt door de kanker om er tegenin te gaan. (…) Die Bamy vertelt nu overal dat ze de vrouw was bij wie Jacques het langst bleef. Dat is niet waar. Hij is tien jaar bij ene Sylvie geweest. Zij was zijn grootste verliefdheid.”
Lees verder “Jacques Brel (1929-1978)”
