“Wat is er toch geworden van het geëngageerde theater ? In de jaren zeventig was het bon ton te geloven dat de arbeider tot revolte en zelfverheffing kon worden gebracht door middel van toneelspel. De arbeider zelf dacht daar helaas totaal anders over. Hij bleef gewoon naar het voetbal gaan en wachtte op de komst van VTM. Het geëngageerde toneel stierf dan ook een weinig nobele dood, niet zozeer door gebrek aan publiek, als door gebrek aan het juiste publiek. Er kwamen in hoofdzaak snobs, bourgeois en syndicaal afgevaardigden kijken.” Aldus niemand minder dan Tom Lanoye in één van zijn populaire columns in “Humo”. De rest van de column is evenzeer de moeite waard om te citeren, maar ik mag toch niet te veel misbruik maken van het citaatrecht, al kan ik het niet nalaten om toch nog één sneer over te nemen. Het gaat namelijk over “Het Narrenschip”, een voorstelling van de Nieuwe Scène, die ikzelf niet heb gezien en aangezien de column niet is gedateerd, weet ik ook niet waar ik ze precies moet plaatsen. Maar het mag duidelijk zijn: the wind of change heeft ook het Vlaamse theaterlandschap niet onberoerd gelaten, al wordt er bij de INS “nog altijd uit hetzelfde vaatje getapt,” zoals Tom Lanoye schrijft. En hij staaft dit met voorbeelden: “Als tekst drie rukwinden van een Dario Fo-Kloon, als muziek twee akkoorden van Wannes van de Velde en als regie de gebundelde menopauzes van Charel Cornette en Hilde Uytterlinde, die aan een schitterende fin-de-carrière bezig zijn als de Charel Jansens en de Co Flower van de vakbond.”
Lees verder “25 jaar geleden: “Hadewych” door de Internationale Nieuwe Scène” →