“La répétition ou l’amour puni” (1950) van Jean Anouilh (foto Studio Harcourt via Wikipedia) werd in het NTG gebracht in een vertaling en regie van Hugo Claus.
Lees verder “Dertig jaar geleden: “De repetitie” (Jean Anouilh) in het NTG”
In het seizoen 1972-73 werd in het NTG “Interieur” opgevoerd. De regie was in handen van Jean-Pierre De Decker. Op de foto zien we v.l.n.r. Ann Petersen, Suzanne Juchtmans en Gabriël van Landeghem.
Lees verder “Vijftig jaar geleden: “Interieur” (Claus) in het NTG”
Dinska Bronska speelde zich dertig jaar geleden in de kijker met een opgemerkte enscenering van twee oudere eenakters van Hugo Claus, De getuigen en Moratorium. De groep beschikte in die tijd over een ruimte waarin dertig mensen kunnen plaatsnemen, maar er zijn géén vaste theaterzetels, want men wil helemaal vrij zijn wat de vormgeving betreft. In een beginfase zal de zaal trouwens voornamelijk dienen als repetitieruimte, want Dinska Bronska zelf wil juist de straat op, of althans toch naar speciale lokaties zoals stations e.d. Eigenlijk hoort de “zaal” immers gewoon bij het huis van de kern van Dinska Bronska, Anouk David en Walter Janssens.
Lees verder “Dertig jaar geleden: Dinska Bronska met “De getuigen” en “Moratorium””
Twintig jaar geleden konden we op de Nederlandse televisie genieten van twee stukken, geschreven door Hugo Claus.
Lees verder “Twintig jaar geleden: stukken van Hugo Claus op televisie”
Het is vandaag al 35 jaar geleden dat ik “Het Verdriet van België” heb gezien, in een bewerking van Tine Ruysschaert.
Lees verder “35 jaar geleden: “Het Verdriet van België” door Tine Ruysschaert”
Wanneer Lear, koning van Brittannië, op hoge leeftijd besluit zijn machtige rijk te verdelen onder zijn drie dochters, betekent dat het begin van een donkere en angstaanjagende tijd. Belust op macht vleien Goneril en Regan, de twee oudste dochters, hun vader met listige tongen. Maar Cordelia, tot dan toe de lieveling van haar vader, weigert hieraan mee te doen en tracht haar gevoelens oprecht uit te drukken. Dit bevalt Lear echter niet. Hij wordt kwaad, onterft Cordelia, verdeelt zijn rijk en beslist afwisselend bij zijn beide dochters te verblijven. Pas wanneer Cordelia, samen met de koning van Frankrijk het Kanaal is overgestoken, worden hem de ogen geopend. Nu zij de macht in handen hebben laten Regan en Goneril hun vader immers categoriek vallen. Razend en met nog slechts de nar als gezel, vlucht Lear naar de heide. Daar doet een onweer de waanzin die in hem sluimert losbarsten. Lear zint op wraak…
Lees verder “35 jaar geleden: “King Lear” in het NTG”
35 jaar geleden ging de eerste Arca-productie van het nieuwe theaterseizoen, « Het Café » van R.W.Fassbinder in een regie van Jappe Claes, in première.
Lees verder “35 jaar geleden: “Het café” in de Baudelo-abdij”
In 1994 werden de verzamelde gedichten 1948‑1993 van Hugo Claus uitgegeven (De Bezige Bij, Amsterdam 1994). Daarin o.m.
“Kent gij het oei‑oei‑vogeltje,
Het heeft korte pootjes en het zegt oei‑oei
Omdat het over de vloer sleept met zijn klootjes.”
(Hugo Claus, fragment uit BRIEF)
Dat jaar sterft ook Herman de Coninck, terwijl hij met Claus de straten van Lissabon afschuimt. Claus wordt gelast het trieste nieuws door te bellen naar Kristien Hemmerechts, maar hij is daar echt niet goed in (Jan Decleir in Humo van 30/3/2004: “Hugo gaat nooit naar begrafenissen, maar hij zit in het café ertegenover.”) en na afloop van het telefoongesprek heeft Hemmerechts nog steeds niet door dat haar man dood is…
Begin 1995 kreeg Hugo Claus in Amsterdam officieel de titel “Meester” toegekend als eerste Vlaming. Vóór hem mochten enkel Jacobus van Looy, P.C.Boutens, Simon Vestdijk, Henriëtte Roland-Holst en Ida Gerhardt deze titel dragen, al veronderstel ik wel dat de laatste twee eigenlijk “meesteressen” zijn…
In 1996 verscheen dan de roman “De Geruchten”, die volgens bepaalde geruchten opnieuw het niveau van “Het verdriet van België” zou halen.
Morgen zal het ook al tien jaar geleden zijn dat Elly Overzier, de eerste echtgenote van Hugo Claus, is gestorven.
Lees verder “Elly Overzier (1928-2010)”
In 1986-87 organiseerde Guido Lauwaert (foto Jo Clauwaert) onder de titel “Suite Flamande”, een literaire tournée van Claus. Enkele jaren later (in 1990 om precies te zijn) zouden de twee nochtans serieus overhoop liggen n.a.v. “Avenue Claus”, een satire waarbij een busreis wordt georganiseerd langs de huizen in Gent waar Claus heeft gewoond. Daarbij worden bijtende en vooral indiscrete commentaren gegeven, die bij Claus in een verkeerd keelgat zijn geschoten.
Lees verder “Dertig jaar geleden: “Avenue Claus” van Guido Lauwaert”
dagelijks iets degelijks 