Verjongen is de boodschap en dat gebeurt vooral met een “tweede plateau”, wat bij de Vieze Gasten de benaming “DVG De Storm” meekreeg. Op 27 november 1998 stelden zij “Lui zweet” voor in een regie van Vincent van den Elshout, de nieuwe artistieke leider.

Toen ik op de opening van het Buurtstation Gent‑West, de nieuwe theaterzaal van de Vieze Gasten, Vuile Mong en Magda achter de toog zag staan, dacht ik dat de jaren zeventig (met het buurthuis in de Sleepstraat) terug waren. Toen even later echter het stuk « Lui zweet » in première ging, wist ik het wel: het wordt nooit meer zoals vroeger. Dit stuk van de Vieze Gasten heeft helemaal niks meer vandoen met dergelijke nostalgie. De vier spelers, twee muzikanten en één computerfreak waren zelfs jonger dan Mong z’n dochter. De paar oudstrijders die er « for old times’ sake » waren op afgekomen, zaten raar te kijken tegen de computervormgeving, de techno‑danspassen en de daarbij horende keiharde muziek.
En toch. Toch herkende ik in deze voorstelling inderdaad iets van de vroegere Vieze Gasten. De spirit namelijk. Het niet opgeven. Het vechten in tijden die nog hopelozer zijn dan destijds. Zodat het al bij al nog een positieve voorstelling werd. De aloude zaal Reinaert in de Reinaertstraat, die een tijdlang “bezet” is geweest door de jongeren van jeugdhuis Democrazy, staat dan ook als het ware symbool voor de symbiose die de Vieze Gasten willen verwezenlijken tussen de inwoners van de arbeiderswijk De Brugse Poort en de jongeren, die er een onderkomen hadden gevonden.
Daarnaast werden twee voorstellingen van vorig seizoen hernomen. Lisette Mertens, Steph Baeyens en saxofonist John Snauwaert zijn te zien in “Dossier Ronald Akkerman” van Suzanne van Lohuizen in een regie van Ellen Juurlink. Deze voorstelling kan een uitstekende aanleiding zijn voor een debat over het recht op waardig sterven en over stervensbegeleiding.
“Een beetje Brecht” is dan weer vooral een muzikaal programma, gebracht door Mong, Magda en Nathalie De Schepper, waarvan de titel voor zichzelf spreekt.
Er wordt overigens nóg een muzikaal programma aangeboden, “Plugged”, waarin de teksten nu voor één keer eens niet centraal staan. Een vijftal muzikanten gaan er immers eens stevig tegenaan, al blijft hetzelfde trio wel instaan voor de zang.
De nieuwe solovoorstelling van Mong is eind april 1999 in première gegaan, maar was vooral te zien in de Gentse Feesten. Nochtans zou het niet slecht zijn dat het stuk zou worden geboekt in het kader van de verkiezingen van 13 juni. De vraag is echter wie Mong zou uitnodigen, want traditiegetrouw krijgt iedereen er zowat van langs.
Na “Het verdriet van België” laat Mong ons kennismaken met “De vreugde van Vlaanderen”. Toch is dit stuk niet op de eerste plaats een aanklacht tegen de zelfgenoegzaamheid van het Vlaanderen van Luc Van den Brande (zoals men uit de promotiefolders zou kunnen opmaken), maar wel een bijtende waarschuwing voor het Vlaanderen van Filip De Winter. De rode draad tussen de twee thema’s is wel dat de andere partijen de programmapunten van het Vlaams Blok aan het waarmaken zijn. (Merkwaardig genoeg heeft Mong nog altijd geen grapje over PC’s in zijn programma verwerkt, alhoewel dit met de vraag “verwijder blok?” toch wel moet kunnen. Zou Mong niet op PC werken misschien?)
Je moet dus wel al een beetje eelt op de ziel hebben om tegen deze bittere aanklachten bestand te zijn, maar Mong zelf hebben we nog nooit zo goed gezien. Men spreekt de laatste tijd b.v. voortdurend over “standup comedians” en ik denk niet dat men daarbij ook aan Mong denkt. Die “comedians” trachten namelijk nogal vaak om hete hangijzers heen te lopen en zichzelf en hun publiek te vermaken met louter woordspelletjes. In mijn ogen biedt Mong echter een meerwaarde, zonder dat hij de humor ondergeschikt maakt aan de boodschap. Muzikaal wordt hij efficiënt ondersteund door het vioolspel van ouwe gabber Guido Schiffer.
Op die manier sluit deze monoloog aan bij twee politieke revues die Mong destijds met zijn vrouw Magda heeft gebracht. In “White spirit” (1993) was het thema ook al “Vlaanderen 2002” en “Over de schreef” ging een jaar eerder reeds over racisme getransponeerd naar een “nationalistisch conflict” tussen Oost- (Mong) en West- (Magda) Vlamingen. Op een humoristische manier maakten zij duidelijk dat Joegoslavische toestanden ook bij ons mogelijk zijn als je de redenering van het Vlaams Blok doortrekt.
In 2000 mocht een nieuwe Raad oordelen over dit alles en zie, de wind was alweer gekeerd. Deze Raad stelde zich luidop de vraag of politiek theater nog wel zin had en de Vieze Gasten gingen terug naar af.
KATHLEEN VANDENHOUDT ALS ACTRICE
Sinds een paar jaar heeft Kathleen Vandenhoudt zich een fameuze reputatie bijeengezongen als blueszangeres. Insiders weten op dat vlak al lang wat voor vlees ze in de kuip hebben, het grote publiek kon met haar kennismaken via televisieprogramma’s als “De notenclub” (VRT) of “Het gevoel van…” (VTM). Eind januari 2001 leerden we haar ook kennen als actrice, want niemand minder dan de Vieze Gasten hebben haar kunnen strikken voor “Ook op zondag”, een stuk van Kyra Fooy, geregisseerd door Carla Hoogewijs.
Het is een herkenbaar stuk over de fameuze generatiekloof. Vol enthousiasme gebracht door drie actrices/muzikantes, speelt het zich af tijdens een hete zomer, vooral ’s nachts of tegen de avond. Bertine, een kokkin op leeftijd (gespeeld door Magda Demeester), serveert zoetzure verhalen uit haar leven. Haar klaagzang wordt echter onderbroken door de jonge, nog enthousiaste Biba (Kathleen), begeleid door de accordeon van Tine Vandenbussche.
De Vieze Gasten zelf gingen daarna terug on the road, terug in de tent, helemaal en springlevend in een coproductie met Het Wijkpaleis. On The Road Again gaat over de bewoners van de verschillende wijken in Gent en is ook vooral bedoeld voor deze mensen. Door middel van gesprekken met de bewoners over hun wensen, klachten en ondervindingen hebben De Vieze Gasten een voorstelling in elkaar geknutseld. De bedoeling is een beeld te schetsen wat er leeft in de verschillende wijken, wat de bewoners precies bezighoudt. De formule, bestaande uit eenvoudige verhalen, hilarische sketches, aangrijpende liederen, kan wisselen per optreden. Het publiek kan kiezen uit het gamma en de Vieze Gasten spelen dan naar uw hand.

Referentie
Ronny De Schepper, Vieze Gasten zorgen voor verwarring, Het Laatste Nieuws 19 oktober 1999

Lees verder “Twintig jaar geleden: “Lui zweet” bij de Vieze Gasten” →