Multiculturaliteit. ’t Is een modewoord, maar dat wil daarom niet zeggen dat het gegeven op zich ook nieuw is. Vooral Vlaanderen is altijd een verzamelplaats geweest van allerlei nationaliteiten, ieder met hun eigen cultuur. Tijdens het lunchconcert in de opera werden we daar 25 jaar geleden nog eens aan herinnerd door een verzameling aria’s onder de titel « op het kruispunt tussen Italië en Engeland ». Maragarida Natividade, Rachel McCall en Marc McFayden zongen werk van Monteverdi, Cavalli, Vivaldi, Haendel en Purcell. En de basso continuo (in moderne termen zouden we kunnen zeggen: de ritmesectie) is ook al multicultureel: Xavier Rivera speelt clavecimbel en Piet Strijckers strijkt. Thuis zijn kleren, maar hier de viola da gamba (foto YouTube). * ’s Avonds was er in de Tinnen Pot een multicultureel stuk in de meer hedendaagse betekenis van het woord. Charles Cornette en Bodé Owa van de Internationale Nieuwe Scène speelden « Memories » van Jean Collette. * De herhaaldelijk gelauwerde dansproductie “7 for a secret never to be told” van Wim Vandekeybus tenslotte was te zien in Vooruit. (HLN, 6/3/1998)
dagelijks iets degelijks 