Voor het voetlicht was 1988 ongetwijfeld het jaar van de Blauwe Maandag Compagnie en van Dirk Tanghe (foto).
Het Antwerpse gezelschap maakt van theater opnieuw een belevenis. Vooral « Nachtwake » in een regie van Guy Joosten (begin dit jaar) en « De Meeuw » herkneed onder leiding van Luk Perceval zijn parels. Zowel het hedendaagse stuk van Lars Norén als de eigentijdse mise-en-scène van de « klassieker » van Anton Tsjechov ontlokten bij ons de uitroep: « Perfect ». Typisch voor het Belgische cultuurbeleid is de subsidiekruimel waarmee het gezelschap zich tevreden moet stellen.
Intussen blijven heel wat flink betoelaagde huizen maar wat aanmodderen. Toch hebben twee van die gevestigde schouwburgen het aangedurfd iemand te engageren die al lang in de alternatieve ruimten het theaterpubliek wist te enthousiasmeren. In het NTG kreeg regisseur Dirk Tanghe zelfs een contract voor drie jaar aangeboden. Binnenkort zien we daar nieuw werk van hem, met onder andere « Dood van een handelsreiziger » naar het werk van Arthur Miller.
In de Brusselse KVS ensceneerde Tanghe in februari een gedurfde versie van Shakespeares « Romeo en Julia ». Een kleine groep professionele acteurs werd er voor de gelegenheid aangevuld met 32 jongeren, van wie de meesten nog nooit op de planken gestaan hadden. Tanghe slaagt erin tegelijk tijdloos en bijzonder eigentijds te werken. « Romeo en Julia » werd alvast een overrompelend publiek succes.
Dat is wel nieuw aan de jonge durvers van het Vlaamse theater: er mag opnieuw gespeeld worden. Sommige confraters bekijken dat allemaal met een scheef oog. Moet theater dan niet iets « verhevens » zijn ? Anderen blijven pleiten voor de gecompliceerde warrigheid. Daarvoor halen zij zelfs al eens nijdig uit naar mensen die erin slagen de complexe realiteit of de al even ingewikkelde menselijke psyche te verzoenen met toegankelijk, wervelend, gevoelig, beklijvend theater. Wat moet theater anders zijn ?
Referentie
Piet Loose in De Rode Vaan nr.52 van 1988
