De Nederlandse schrijver Leon De Winter (foto Lesekreis, via Wikipedia) viert vandaag zijn 65ste verjaardag.

Ik heb een heleboel boeken van hem in mijn bibliotheek staan, maar ik heb er nog geen enkel gelezen. Dat komt om de volgende reden. Ik heb die boeken gekocht op aanraden van Vuile Mong (Rosseel). Of beter gezegd: Mong vertelt me op een bepaald moment dat hij een boek van Leon De Winter aan het lezen was en dat hij het zeer interessant vond. Kort daarna krijg ik de kans om voor een prikje een heleboel boeken van die auteur op de kop te tikken, dus doe ik dat uiteraard. Maar als ik daarna Mong nog eens ontmoet en hem dit vertel, kan hij zich niet eens meer herinneren dat hij ooit een boek van De Winter heeft gelezen, laat staan dat hij het mij zou hebben aangeraden. En zo staan die boeken hier nog altijd ongelezen bij (ook omdat ik nog vele andere boeken moet lezen natuurlijk), maar het zal er ooit wel eens van komen. Ik zou zeggen: zo’n verjaardag is dan een aangelegenheid om er één ter hand te nemen, maar ik ben nog altijd aan “Vanity Fair” bezig (moeilijk!) en dan staan er hier nog een paar turven te wachten (“Oorlog en vrede” o.a. en “The golden bough”) zodat het er dit jaar alweer niet zal van komen.
De Winter is de zoon van een handelaar in lompen en oude metalen. Zijn orthodox-joodse ouders hadden als enigen van hun families de Tweede Wereldoorlog overleefd (op een zus van zijn moeder na) en zij kregen na de oorlog op latere leeftijd vier kinderen van wie Leon de tweede zoon was. De Winter senior ging het financieel voor de wind; het gezin bewoonde een vrijstaande villa.
Toen De Winter elf jaar oud was stierf zijn vader op 52-jarige leeftijd aan een hartaanval. De Winter ging op zijn 20ste naar de Filmacademie, waar hij bevriend raakte met de latere producent René Seegers en de latere regisseur Jean van de Velde. Het drietal verliet in 1978 zonder diploma de Filmacademie waarna zij de Eerste Amsterdamse Filmassociatie (EAFA) oprichtten, die de televisiefilms “Junkieverdriet” en “De (ver)wording van Herman Dürer” maakte. De Winter was al tijdens zijn periode aan de Filmacademie gaan schrijven. Hij debuteerde in 1976 met de verhalenbundel “Over de leegte in de wereld”. Zijn boeken “Zoeken naar Eileen W”, “Hoffman’s honger”, “Supertex”, “La place de la Bastille” en “De hemel van Hollywood” werden verfilmd.
Halverwege de jaren tachtig ging de EAFA uit elkaar. De Winter veranderde tezelfdertijd van imago, uitgeverij en vriendin. Bij De Bezige Bij verscheen zijn roman “Kaplan”. Naar aanleiding hiervan werd hij geïnterviewd door Jessica Durlacher, die later zijn echtgenote zou worden. Ze hebben twee kinderen (Moos en Moon) en wonen sinds nazomer 2008 in de Verenigde Staten.
In 1994 begon hij samen met de Amerikaan Eric Pleskow het filmbedrijf Pleswin Entertainment Group. De Winter verhuisde naar Hollywood. Na ruzie met Delta Lloyd over de financiering werd het bedrijf opgedoekt waarna hij terugkeerde naar Nederland. Vooral na de aanslagen van 11 september 2001 ontwikkelde hij zich als publicist en talkshowgast. Hij publiceert sindsdien geregeld opinieartikelen in de dagbladen De Telegraaf en Die Welt en in de tijdschriften Elsevier en Der Spiegel.
Hoewel de recensies van De Winters boeken niet zelden zeer kritisch zijn, worden ze over het algemeen goed verkocht. Volgens sommige critici zou De Winter niet literair genoeg schrijven en te veel uit zijn op effect; steeds meer is De Winter in een ‘hardboiled’ stijl gaan schrijven, een schrijfstijl met zo weinig mogelijk opsmuk, weinig metaforen of bloemrijk taalgebruik. In haar opstellenbundel “Verschuivingen en ontgrenzingen” rekent Anne Marie Musschoot hem tot het postmodernisme.
De Winter en zijn echtgenote Jessica Durlacher waren in het najaar van 2005 gastdocenten aan de Universiteit van Berkeley voor het vak “Anne Frank and After: Dutch Literature and Film of the Holocaust in English Translation”. Hierover schreven beide auteurs columns in De Volkskrant. (Wikipedia)

Lees verder “Leon De Winter wordt 65…” →