Vandaag viert de Amerikaanse ex-wielrenner Tyler Farrar (bovenstaande foto Jean-Pierre Verstraete; onderstaande foto’s Erik Westerlinck) zijn 35ste verjaardag. Ondertussen woont hij niet meer in Gent, maar hij heeft zich alleszins gedurende enkele jaren laten opmerken als een uitstekende ambassadeur voor onze stad…
Lees verder “Tyler Farrar wordt 35…”
Misschien moet ik me verontschuldigen, of de lezer in ieder geval waarschuwen. Dit ‘Hoekje’ wijkt ietwat af. Wegens het onderwerp dat tamelijk zwaarbeladen is. Hoe dan ook, ik dacht: moet mogelijk toch kunnen, en wellicht heeft iemand er wel iets aan…
Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (12)”
Tien jaar na de dood van Wannes Van De Velde en naar aanleiding van het Internationale Bruegeljaar 2019 brengen muzikant Hans Mortelmans en theatermaker Herwig Deweerdt Bruegel en Van de Velde samen.
Lees verder “Meester Bruegel, kom maar binnen”
De Gentse actrice Erna Palsterman viert vandaag haar 65ste verjaardag. Ik herinner me dat ik haar een twintigtal jaren geleden heb geïnterviewd voor Het Laatste Nieuws en de eindredactie zette daar toen al de titel “Erna Palsterman voelt het wegen der jaren” boven. Daar was ze vermoedelijk toen niet erg blij om, maar ik heb haar sindsdien niet meer teruggezien om haar uit te leggen dat ik geen schuld trof in deze onheuse bejegening. Dat interview zelf heb ik ondertussen ook nog niet teruggevonden, men zal het dus met een telefonisch interview moeten doen van nog eens vijftien jaar daarvóór…
Lees verder “Erna Palsterman wordt 65…”
Morgen zal het zowaar al tien jaar geleden zijn dat de Antwerpse zanger en gitarist Wannes van de Velde is overleden.
Lees verder “Wannes van de Velde (1937-2008)”
Na Marva heeft nu ook Johan Verminnen zijn eigen showreeks gekregen. «’k Voel me goed » heet zij, maar dit wil nog niet zeggen dat wij de eerste aflevering ervan (1-10) zonder maagklachten verteerd hebben.
Lees verder “‘k Voel me goed”
In de jaren zeventig schetste Wannes van de Velde op zijn prachtige elpee “Een zanger is een groep” een surrealistisch beeld van de nabije toekomst. In liedjes als “Een bordeel zonder vrouwen” of “Het café zonder naam” creëerde hij met subtiele beelden een onbehaaglijke, zeg maar lichtjes angstaanjagende sfeer. “En tussen dat alles door reed de muzikale tram,” zingt hij op een bepaald moment. Dat bestond toen namelijk al in Antwerpen en Wannes vond dat hallucinant.
Lees verder “Tien jaar geleden: de muzikale tram”
En op het moment dat wij dus ’t zotteke zaten uit te hangen terwijl we Germaniak in elkaar aan het knutselen waren, ging in Brussel “Mistero Buffo” van de Internationale Nieuwe Scène in première. En zo waren wij er ons totaal niet van bewust dat er op dat moment theatergeschiedenis werd geschreven…
Lees verder “45 jaar geleden: première van “Mistero Buffo””
Wie keramiek zegt, zegt Achiel Pauwels (foto Vimeo). Daarom wilden we van een overzichtstentoonstelling in “De Campagne” (Gijzelstraat) gebruik maken om nog eens met hem in de achteruitkijkspiegel te blikken, want telkens weer nieuwe generaties ontdekken deze Gentse kunstenaar die in 1984 de Staatsprijs in de wacht sleepte. Aangezien in De Campagne één doedelzakspeler zoveel lawaai maakt als tien techno-d.j.’s tesamen, gaan we een rustig cafeetje opzoeken.
Achiel rijdt ons voor tot aan het kerkplein van Mariakerke, waar zijn “Zomerlief” sinds deze zomer staat te pronken. Het is duidelijk: de man bruist nog van enthousiasme.
Vóór De Nieuwe Snaar was er uiteraard de oude Snaar, toen nog gewoon De Snaar geheten omdat zij op dat moment niet konden vermoeden dat er ooit een Nieuwe Snaar zou komen. Alhoewel De Snaar heeft bestaan van 1970 tot 1981, toen Geert Vermeulen Stef Koekoekx kwam vervangen; hij zou tot op de dag van vandaag de trouwe metgezel worden van de broers Jan en Kris De Smet (zie foto), toch is het bestaan ervan helemaal in de nevelen van de tijd verdwenen. In die periode hebben zij echter wel opgetreden op het Feest van de Rode Vaan van 1977 en zij hebben ook twee elpees uitgebracht, waarvan ik die met de hilarische titel “Snaar Wars” (1981) ter recensie kreeg toegestuurd. Voor beide gelegenheden heb ik dan ook een artikel geschreven in De Rode Vaan, maar aangezien ik in 1977 nog niet zo heel veel over hen wist te schrijven, heb ik me toen voornamelijk op de officiële persmededeling gebaseerd. Het tweede artikel is niet gedateerd en mits wat kunst en vliegwerk heb ik de twee dan maar in elkaar laten vloeien.
Lees verder “De Snaar kan niet altijd gespannen staan”
dagelijks iets degelijks 