Vandaag is het ook al twintig jaar geleden dat de Britse zangeres Dusty Springfield is overleden.

Dusty Springfield werd geboren als Mary O’Brien in Hampstead (Londen). In 1960 vormde ze met haar broer Dionysius, die zich wijselijk Tom Springfield liet noemen, en buurjongen Tim Feild (later vervangen door Mike Hurst) het trio The Springfields. Hun grootste hit was “Island of Dreams”, geschreven door Tom Springfield, dat o.m. werd gecovered door Johnny Tillotson, Mary Hopkin en natuurlijk de Australische Seekers, want toen The Springfields in 1964 uit elkaar gingen, zou Tom Springfield zich vooral om The Seekers gaan bekommeren. Hij schreef voor hen o.a. “I’ll Never Find Another You”, “A World of Our Own”, “The Carnival is Over” (the melody was based on a Russian folk song, while Tom Springfield wrote the remaining music and lyrics for the song) en “Georgy Girl” (samen met Jim Dale), wat werd genomineerd for an Academy Award for Best Original Song of 1966.
Niet slecht dus, maar zijn zus Dusty zou het nog veel beter doen. Her solo career began in 1963 with the upbeat pop hit, “I Only Want to Be with You”. Among the hits that followed were “Wishin’ and Hopin'” (1964), “I Just Don’t Know What to Do with Myself” (1964). In 1966 scoorde ze in het Verenigd Koninkrijk een nummer één-hit met You Don’t Have To Say You Love Me. Dit had ze overgehouden van haar deelname aan het San Remo Festival een jaar eerder, waarbij het de bedoeling is dat de oorspronkelijke Italiaanse versie (in dit geval “Io Chen No Viva Senza Te”) ook in een vreemde taal wordt uitgevoerd. Zelfs The Yardbirds zouden op die manier ooit eens aan het festival deelnemen en bekend is ook de tragische liefdeshistorie die er gegroeid is tussen Dalida en Luigi Tenco.
In 1967 nam Springfield The Look Of Love op voor de James Bond-parodie Casino Royale, maar het was vooral het in Memphis opgenomen album Dusty in Memphis uit maart 1969 dat hoge ogen gooide zowel bij de recensenten als bij het grote publiek. Son Of A Preacher Man werd een hit. In 2004 plaatste het muziekblad Rolling Stone het album op de 89ste plaats in een lijst van de vijfhonderd beste albums.
In de jaren zeventig ging het bergafwaarts met de carrière van Springfield. Haar beide ouders stierven en op relationeel gebied was haar leven een puinhoop. Lange tijd woonde ze samen met zangeres Norma Tanega in september 1970 verklaarde ze aan Ray Connolly van the Evening Standard: “Many other people say I’m bent, and I’ve heard it so many times that I’ve almost learned to accept it … I know I’m perfectly as capable of being swayed by a girl as by a boy. More and more people feel that way and I don’t see why I shouldn’t.”
By the standards of 1970, that was a very bold statement. Maar haar verhouding liep op de klippen en de albums A Brand New Me (From Dusty… With Love) en Cameo leverden ondanks lovende kritieken geen succes op, zodat ze vluchtte in drank, drugs en zelfs soms zelfverminking. Ook haar (lesbische) relaties volgden elkaar in sneltreinvaart op en vaak was er ook sprake van huiselijk geweld (de Californische actrice Teda Bracci, waarmee ze twee jaar officieus gehuwd was, sloeg haar op een bepaald moment met een koekenpan in het gezicht, zodat ze verscheidene tanden verloor en er plastische chirurgie aan te pas kwam). Haar nieuwe plaat (Longing) die gepland stond voor najaar 1974 werd dan ook nooit afgemaakt. Pas in 2001 verschenen de opnamen op de verzamelaar Beautiful Soul.
In januari 1974 werd het tien jaar oude Summer Is Over een bescheiden hit doordat Radio Veronica hem gebruikte bij acties voor het behoud van deze zeezender. Springfield was inmiddels ondergedoken in Los Angeles (ver weg van de Britse roddelpers) waar ze veertien jaar bleef wonen. Haar enige wapenfeiten in het midden van de jaren 70 waren gastbijdragen aan albums van Elton John en Anne Murray onder het pseudoniem Gladys Thong.
Pas in 1978 kwam er weer nieuw materiaal; It Begins Again was opgenomen met de van Queen bekende producer Roy Thomas Baker en werd in Engeland een top 50-notering. Opvolger Living Without Your Love uit 1979 deed het weer minder. Pas in 1987 had Springfield eindelijk weer een hit, What Have I Done To Deserve This ?, een duet met de Pet Shop Boys.
Begin 1994, tijdens de opnamen van haar laatste album (A Very Fine Love) in Nashville, werd Springfield ziek en vloog ze terug naar Engeland. Ze bleek borstkanker te hebben en er zou een langzame doodstrijd volgen tot ze in 1999 zou overlijden.
Springfields muziek was ook na haar overlijden nog van grote invloed op blanke soulzangeressen, zoals Duffy en wijlen Amy Winehouse.

Lees verder “Dusty Springfield (1939-1999)” →