Het zal morgen ook al vijftien jaar geleden zijn dat de Poolse cineast Walerian Borowczyk is overleden. Deze Poolse regisseur heeft vooral in Parijs een zekere cult-following op gang gebracht met tekenfilms als “Renaissance” en “Le théâtre de Monsieur et Madame Kabal” (1967), een tekenfilm voor volwassenen. Deze surrealistische prent, waarin de vrouw zich als een echte duivelin laat kennen, is de voorbode van een groot talent dat zich aankondigt in speelfilms als “Goto, l’île d’amour” en “Blanche” (1971) met Michel Simon als een oude Franse graaf uit de 13de eeuw, die in een afgelegen kasteel woont met zijn jonge echtgenote Blanche (Ligia Branice) en zijn zoon uit een eerste huwelijk (Georges Wilson). Deze is stiekem verliefd op z’n mooie stiefmoeder. Omwille van dit thema en ook omwille van latere films van Borowczyk gaat men er wel eens van uit dat dit een “erotische” film is. Buiten een badscène in het begin valt er op dat vlak echter helemaal niets te beleven. Met “Les contes immoraux” (1973) begeeft hij zich echter zeer doelbewust op het vlak van het voyeurisme.