Elia Viviani (foto Erik Westerlinck) viert vandaag zijn dertigste verjaardag.

Elia Viviani (Isola della Scala, 7 februari 1989) deed in 2005 mee aan de Olympische Jeugdspelen en won bij de junioren het onderdeel criterium op de weg en de reguliere wegwedstrijd bij de nieuwelingen. Dit vóór respectievelijk de Duitser John Degenkolb en Adam Blythe uit Groot-Brittannië. Later dat jaar werd hij tweede op het Italiaanse kampioenschap op de weg, achter Alfredo Balloni.
In 2006 kwam Viviani uit voor de junioren. Samen met Fabrizio Braggion won hij de ploegkoers en daarbovenop de scratch op het Europese kampioenschap baanwielrennen. Op het wereldkampioenschap in Gent werd hij derde op de ploegkoers bij de junioren, wederom met Braggion als teamgenoot. Dit achter Travis en Cameron Meyer, en het duo Pim Ligthart en Jeff Vermeulen.
In 2007 won hij op de Italiaanse kampioenschappen de ploegenachtervolging voor junioren, samen met Filippo Fortin, Mario Sgrinzato en Mirko Tedeschi, en de ploegsprint met Andrea Guardini en Stefano Melegaro. Op het Europese kampioenschap voor junioren won hij de puntenkoers en werd hij samen met Tomas Alberio derde in de ploegkoers. Samen met Giacomo Nizzolo, Paolo Locatelli en Luca Pirini werd Viviani derde op het wereldkampioenschap ploegenachtervolging voor junioren in Aguascalientes.
In 2008 deed Viviani mee met de beloften. Op het Europees kampioenschap werd hij derde bij de ploegenachtervolging, samen met Omar Bertazzo, Davide Cimolai en Marco Coledan. Hij won individueel de scratch, voor de Nederlander Pim Ligthart. Viviani mocht meedoen met de elite op de discipline Omnium. Hierin werd hij derde, achter gevestigde waarden Robert Bartko en Wim Stroetinga. De ploegkoers deed hij wel mee met de beloften, wederom met Tomas Alberio, en werd hierin Europees kampioen.
Vanaf 2009 begon Viviani zich meer te concentreren op de weg; zo werd hij vierde in de ZLM Tour.
Vanaf 2010 reed de Italiaan bij Liquigas-Doimo (het latere Cannondale) in de UCI ProTour. Zijn eerste wedstrijd voor het team was de Ronde van Turkije van 2010. Hij blonk er onmiddellijk uit door de zevende etappe te winnen. Later dat seizoen zou hij ook nog de Memorial Marco Pantani en de Memorial Frank Vandenbroucke winnen.
2011 werd voor Viviani het jaar van de doorbraak. Het seizoen begon goed met twee zeges op de weg: de Grote Prijs van de Etruskische Kust en de Ronde van Mumbay. Op het WK Baanwielrennen nam hij deel aan het omnium, ploegkoers en de scratch. In de eerste twee onderdelen eindigde hij als respectievelijk zevende en zesde, in de scratch pakte hij het zilver. Het was de voorbode van een goed seizoen waarin hij nog zesmaal zou winnen. De vierde etappe in de Ronde van Peking was tevens zijn eerste zege in de World Tour. In 2011 reed hij ook nog het EK baanwielrennen bij de beloften, waar hij de puntenkoers won en samen met Davide Cimolai vice-kampioen ploegkoers werd.
Het seizoen 2012 stond voor Viviani volledig in het teken van de Olympische Spelen, waar hij in het omnium hoopte deel te nemen. Zijn voorbereiding liep perfect, zo won hij etappes in de Ronde van San Luis, de Ronde van Reggio Calabria en de Internationale Wielerweek. In die tweede won hij tevens het eindklassement. Hij was dus klaar om te schitteren op het olympisch omnium. In alle onderdelen eindigde hij in de sub-top, in de afvalling werd hij tweede. Hij zou uiteindelijk stranden op een zesde plek met 34 punten. Hierna reed hij voor het eerst een grote ronde, de Ronde van Spanje, en won hij wederom een etappe in de Ronde van Peking. Het hoogtepunt van zijn winterseizoen was het winnen van de puntenkoers op het EK baan.
2013 begon moeilijk voor Viviani. Hij behaalde weliswaar ereplaatsen in Parijs-Nice, de Driedaagse van De Panne-Koksijde en de Ronde van Italië. Het was wachten tot de tweede etappe van het Critérium du Dauphiné voor zijn eerste zege van het seizoen. Hierna won hij nog wel vijf keer, maar vooral zijn winter was van hoog niveau. Zo won hij op het EK op de piste de derny-race en de puntenkoers met grote overmacht. Samen met Liam Bertazzo won hij ook nog de ploegkoers.
In 2014 was de Ronde van Italië zijn eerste grote doel. Als voorbereiding won hij etappes in de Internationale Wielerweek en de Ronde van Turkije. In de Ronde van Italië kwam hij niet verder dan een derde plek in de derde rit, waar hij Ben Swift en Marcel Kittel voor zich moest dulden. Hierna verscheen hij verrassend ook aan de start van de Ronde van Frankrijk, maar kon daar echter geen potten breken. Met het oog op de Olympische Spelen van 2016 reed Viviani een intensief baanseizoen. Op het Europees kampioenschap won hij het omnium voor de Brit Jonathan Dibben en de Spaanse vertegenwoordiger Unai Elorriaga.
Op 1 januari 2015 stapte Viviani over naar het Britse team Sky ProCycling. Zijn eerste doel was het WK op de baan. Als voorbereiding reed hij de Ronde van Dubai, waar hij de tweede etappe won. Op het WK reed hij een sterk omnium, Fernando Gaviria was echter te sterk. In de afsluitende puntenkoers wipte Glenn O’Shea ook nog over hem. Samen met Liam Bertazzo won hij wel nog zilver in de ploegkoers. Hierna wilde Viviani schitteren in de klassiekers. In Kuurne-Brussel-Kuurne wist hij in de groepssprint derde te worden, in de overige klassiekers speelde hij echter geen rol van betekenis. In de daaropvolgende Ronde van Italië schreef hij voor het eerst een etappe op zijn naam. Hij won de tweede etappe door in de sprint Moreno Hofland te verslaan. Ook zijn najaar was succesvol. Na etappewinst in de openingsrit van de Eneco Tour wist Viviani later in september drie etappes in de Ronde van Groot-Brittannië te winnen. Tijdens het EK baanwielrennen bevestigde Viviani zijn status als wereldtopper in het omnium: hij won er voor regerend olympisch kampioen Lasse Norman Hansen.
In 2016 boekte Viviani op de weg slechts twee zeges: een etappe in de Ronde van Dubai en eentje in de Driedaagse de Panne Koksijde. In de Ronde van Italië werd hij na de achtste etappe uit de koers gehaald nadat hij de tijdslimiet had overschreden. Op de Olympische Zomerspelen in Rio werd Viviani olympisch kampioen in het omnium, waar hij te sterk was voor Mark Cavendish.
Sinds 2018 komt Viviani uit voor het Belgische Quick-Step Floors. Hij won onder meer de Ronde van Dubai en werd tweede in Gent-Wevelgem (achter Peter Sagan). Tevens boekte hij maar liefst vier etappezeges in de Ronde van Italië, alle vier in een massasprint. Vanaf de tweede etappe had hij bovendien onafgebroken de leiding in het puntenklassement, waardoor hij vrijwel heel de ronde in de paarse trui reed. In juni werd hij voor het eerst in zijn carrière Italiaans kampioen op de weg. Op het Europees kampioenschap in Glasgow won hij de ploegenachtervolging en nog dezelfde dag nam hij deel aan het omnium en eindigde daarin tweede achter de lokale vedette Ethan Hayter!
Daarna heeft hij de zogenaamde Cyclassic in Hamburg gewonnen. Je weet toch waarom deze wedstrijd “Cyclassic” heet? Omdat het de saaiste klassieker is die er bestaat. Enfin, dat belet niet dat Viviani aan een schitterend seizoen bezig is en een terechte winnaar van deze wedstrijd.
Na de derde en de tiende etappe in de Ronde van Spanje heeft hij daarna ook het afsluitende criterium in Madrid op zijn naam geschreven. Voor Viviani was het al zijn achttiende zege van het seizoen. Elia Viviani leek even kansloos voor de ritzege in Madrid toen hij de aansluiting met zijn lead-out verloor in de slotfase. “Dit was de laatste sprint in de derde week van een heel erg zware Vuelta a España, dat maakte het verschil. Ik heb krachten verloren ten opzichte van het eerste deel van de koers”, verklaarde Viviani achteraf op televisie. “Ik verloor de aansluiting met mijn lead-out op de rotonde. Echter, ik had er vertrouwen in dat ik nog kon terugkeren, nadat ik via de oortjes had gezegd dat ik niet in het wiel zat. Vanaf dat moment wisten ze dat ze niet plankgas moesten gaan. Immers, als ze het peloton op een lint zouden trekken, was ik wellicht te ver weg geweest. Van onze fouten leren we echter, en vandaag stopten ze toen ze wisten dat ik daar niet was. Uiteindelijk kwam ik van achteruit nog terug. Ik ben erg trots zijn op onze ploeg, niet alleen omwille van die drie ritzeges, maar ook omwille van de tweede plaats in de eindklassering van de jonge Enric Mas. Hij is een kandidaat voor een latere eindoverwinning, zoals Contador al wist toen hij hem als zijn opvolger aanduidde. Kortom, het was echt een prachtige Vuelta.” In november heeft Viviani aan de zijde van Iljo Keisse de 78ste Gentse Zesdaagse gewonnen. Het duo van Deceuninck-Quick.Step trok aan het langste eind na een spannende ploegkoers. De Ketele/Ghys en De Buyst/Van der Sande werden respectievelijk tweede en derde. Enkele jaren geleden had Viviani reeds deelgenomen in het Kuipke, maar toen kwam hij onvoldoende voorbereid aan de start, wat wel wat irritatie opwekte bij Keisse, die toen ook zijn ploegmaat was. Maar als olympisch kampioen heeft Elia dit nu op een schitterende wijze rechtgezet. Bij het begin van het nieuwe wielerseizoen heeft Viviani in de Tour Down Under voor overwinning nummer één van Deceuninck-Quickstep gezorgd. En zoals ploegleider Rik Van Slijcke zei: “De eerste overwinning van het nieuwe jaar is altijd de belangrijkste. En wel helemaal als je zoals Viviani een zegerecord te verdedigen hebt.” (Wikipedia)