Ik heb nog niets geschreven over de eerste Elisabethwedstrijd voor cello. Dat is niet toevallig. Ik dacht er immers eerst een grappig stukje over te schrijven met als thema de erotische fantasieën die gepaard gaan met vrouwelijke cellistes (de stof ligt voor het grijpen). Maar dan bedacht ik dat dit in deze politiek correcte tijden niet goed zou worden ontvangen. En kijk, ik heb me dan enkel maar beperkt tot een fotootje in die zin dat ik naar een paar intieme vrienden heb gestuurd en zelfs dat viel al op een koude steen! (Om mij te “straffen” zijn slechts twee van de twaalf finalisten van het vrouwelijke geslacht.) Daarna was de eerste halve finale die ik zag één van het avondconcert met het solo-recital. Dat daar een uittreksel uit de Bach-suites zou zitten, dat had ik wel verwacht, maar al de rest was overwegend hedendaags werk en, eerlijk gezegd, ik vond het vreselijk. Gelukkig heb ik dan gisteren de namiddagsessie gezien en kon ik toch een beetje wegdromen op de concerti van Haydn (weliswaar helaas zonder commentaar). Mede ook door het feit dat het orkest werd geleid door Frank Braley, de winnaar van de Elisabethwedstrijd voor piano in 1991.
Lees verder “De eerste Elisabethwedstrijd voor cello” →