Sinds nieuwjaar speelt de Russisch-Gentse violist Mikhail Bezverkhny (71) voor de poort van de Sint-Annakerk als protest tegen de plannen van de stad Gent om de beschermde kerk om te vormen tot een vestiging van Delhaize. Gisteren kwam zelfs Sigiswald Kuijken zijn actie ondersteunen.

Hij werd winnaar van de Kon.Elisabethwedstrijd voor viool in 1976, waarna men lange tijd niets meer van hem heeft gehoord. Hoewel hij binnen de USSR vele concertreizen en opnames maakte werd het hem vanaf 1978 immers voor lange tijd belet in en uit het westen te reizen. Na de val van het communisme heeft hij in 1990 zich definitief in België gevestigd, waar hij dacht dat men hem nog wel zou kennen. Hij kwam echter van een kale reis thuis tot in Le Soir een artikel verscheen over een winnaar van de Elisabethwedstrijd die straatarm in Brussel woonde. Dat artikel bracht veel op gang. Hij kon les geven, eerst in Antwerpen en vanaf 1993 in het Gentse conservatorium. Daar leerde hij o.a. Mireille Gleizes kennen, met wie hij hedendaagse Russische muziek uitvoerde en opnam.
Hij heeft ook voor een eerste studio-opname van werk van Geisler Wyganowski gezorgd. Het eerste deel bestaat uit een aantal opnames voor één of meestal twee violen (samen met de jonge Belgische violist Jonathan Morton), op het tweede deel is Bezverkhny te horen met zijn toenmalige vrouw Olga op piano. Dit deel is toegankelijker, leunt zelfs tegen de salonmuziek aan. Maar overal hoort men de typisch Oost-Europese czardas-invloeden. Naast de vele opnames die hij onder meer heeft gemaakt voor Melodya en Deutsche Grammophon, heeft Mikhail Bezverkhny ook zijn sporen verdiend als dirigent, acteur en als componist van onder andere filmmuziek. Zo werd zijn Suite Gambrinus bekroond tijdens het internationale filmfestival van Valence (Frankrijk) in 1992. Daarnaast is hij ook actief als kunstschilder.
In 2012 kwam hij plotseling in het nieuws omdat hij aan de Gentse Sint-Baafskathedraal als streetbusker optrad. Per uur krijgt hij gemiddeld 10 tot 15 euro. ‘Voor het geld doe ik het niet’, vertelt hij aan Karel Van Keymeulen. ‘Ik kan anderhalf uur spelen, maar dan is mijn energie op. Mensen op straat geven alleen maar iets als ze het goed vinden. Ik heb veel geld verdiend, maar ik heb ook veel uitgegeven. Ach geld… daar komen veel slechte dingen uit voort. (…) Ik ben zeven keer getrouwd en ik heb vijf kinderen. Ik heb nog een dochtertje van zes en een zoontje van vier, met wie ik een zeer goed contact heb. Met mijn ex-vrouwen heb ik een vriendelijke relatie. Maar ik ben alleen, met mijn hond Mumrik. (…) Ik speel evengoed op straat als in Carnegie Hall. Ik hou van het contact met mensen. (…) Als professor kon ik moeilijk op straat spelen, nu ben ik een vrij man. Ik ga dit doen tot het einde van mijn leven, zelfs in de winter, maar niet elke dag. Ik wil nog elke dag mijn techniek verbeteren. Het plafond bestaat niet.’
Tot slot bezingt hij nog even de schoonheid van Gent. ‘Gent is een van de parels in de wereld. Brugge is veranderd in een museum. Gent is levendig en geen etalage. Ja, in mijn hart ben ik een Gentenaar.’