Philip Roth liet zijn alter ego, de joodse auteur Nathan Zuckerman het levenslicht zien in zijn roman ‘My life as a man’ (1974) als de creatie van de schrijver Peter Tarnopol waar hij hem reeds een volledige identiteit meegaf. Die zou dan toch afwijken van de definitieve versie zoals die aan bod zou komen in negen romans! Een ‘autobiografie’, geschreven tussen 1979 en 2009, om u tegen te zeggen…
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (50)”
Vandaag is het dertig jaar geleden dat Bruce Springsteen twee CD’s tegelijk uitbracht: “Lucky town” en “Human touch”. Commercieel bleek dit een enorme flater te zijn, maar voor Bruce zelf was het “een manier om opnieuw met zijn voeten op de grond terecht te komen”.
Lees verder “Dertig jaar geleden: Bruce Springsteen brengt twee CD’s tegelijk uit”
Het was gisteren al vijf jaar geleden dat de Amerikaanse rock’n’roll-legende Chuck Berry op negentigjarige leeftijd in St. Charles (Missouri) is overleden. Het Laatste Nieuws meldde dat na een noodoproep hulpverleners ter plaatse kwamen die Berry probeerden te reanimeren, maar helaas kon geen hulp meer baten. De peetvader van de rock’n’roll overleed omstreeks half twee lokale tijd in zijn eigen huis.
Lees verder “Chuck Berry (1926-2017)”
Het zal morgen al 35 jaar geleden zijn dat de Duits-Amerikaanse filmregisseur Douglas Sirk is overleden… Publicity photo from the set of the 1955 film All That Heaven Allows. From left to right: actor Rock Hudson, actress Jane Wyman, director Douglas Sirk, and actress Agnes Moorehead.
Lees verder “Douglas Sirk (1897-1987)”
Morgen zal het al 45 jaar geleden zijn dat “Night moves”, het negende studio-album van Bob Seger, is uitgekomen. In de Verenigde Staten mag de man dan nog redelijk bekend zijn, bij ons is hij helaas nooit doorgebroken, een occasionele hit (“We’ve got tonight”) niet te na gesproken. Ik mag er niet aan denken dat sommige mensen op basis daarvan tot een one hit wonder zouden herleiden!
Lees verder “45 jaar geleden: “Night moves” van Bob Seger”
35 jaar geleden vond ik het nodig mijn nek eens uit te steken in De Rode Vaan. Paul Simon bracht toen zijn album “Graceland” uit dat hij was gaan opnemen in Zuid-Afrika en daarmee had hij de culturele boycot tegen dat land doorbroken. Hij was echter wel met zwarte artiesten gaan opnemen, hé! Ik vond het dus een belachelijke discussie. Maar goed, die mening was niet politiek correct op dat moment. Gelukkig gaf het ANC een paar dagen na het verschijnen van De Rode Vaan in kwestie een persconferentie waarin het ook zijn zegen gaf aan Paul Simons project. Toen Jef Turf nadien zijn wekelijkse rondgang maakte op de redactie, waarbij hij met iedereen een praatje maakte over het voorbije nummer en dat in voorbereiding, bracht ik dit voorval ter sprake (ook al omdat, eerlijk gezegd, het voor mij altijd een wat onbehaaglijk moment was; mijn politieke inbreng in De Rode Vaan was immers quasi nihil). Waarop Jef nogal verrassend repliceerde: “En hebben ze dat standpunt bepaald op basis van De Rode Vaan?” Nou, dat dacht ik niét, eerlijk gezegd, dat zou toch een beetje teveel eer geweest zijn…
Lees verder “35 jaar geleden: release van “Graceland””
Het zal morgen al tien jaar geleden zijn dat de Amerikaanse saxofonist Clarence Clemons is overleden. Hij was het meest kleurrijke lid (letterlijk en figuurlijk) van Bruce Springsteen’s E-Street Band. Op de video “Glory days” vertelt Bruce over de grappige manier waarop hij met hem kennismaakte: “Op een avond zijn we in een kleine club aan het spelen en plotseling vliegt de deur open. Een boom van een kerel heeft ze met hengsels en al eruit gerukt. ‘Mag ik meespelen?’ vraagt hij ons. Nou, wie zou er tegen zo een kleerkast ‘neen’ durven zeggen? Achteraf bleek wel dat het eigenlijk door een stormwind was dat de deur was afgebroken, maar ondertussen was Clarence al lid van de groep en wilden we hem voor geen geld meer missen.”
Lees verder “Clarence Clemons (1942-2011)”
dagelijks iets degelijks 