Morgen zal het al tien jaar geleden zijn dat Estelle Bennett is overleden. Samen met haar zus Veronica (Ronnie) en hun nichtje Nedra Talley vormde ze The Ronettes, die in het begin van de jaren zestig door producer Phil Spector naar de top van de hitparade werd gepiloteerd. (Op de foto v.l.n.r. Nedra Talley, Estelle Bennett, Phil Spector and Ronnie Bennett.)

Hun eerste singletje “I Want A Boy/What’s So Sweet About Sweet Sixteen” werd door Colpix Records uitgebracht in augustus 1961, gevolgd door “I’m Gonna Quit While I’m Ahead/My Guiding Light” door zusterbedrijf May in januari 1962, beide onder de (terechte) naam “Ronnie and the Relatives”. Deze laatste single bracht Colpix in juni 1962 opnieuw uit als B-kant van “I’m on the Wagon” en bovendien onder een nieuwe bandnaam: “the Ronettes”. Hierna was het een vol jaar helemaal stil rondom the Ronettes en Colpix zou de band daarom vrijwel zeker hebben afgeschreven.
Terwijl hun contract bij Colpix nog gewoon doorliep zochten de dames echter wel contact met Phil Spector, die interesse in hen had. Ze lieten Colpix weten de showbusiness maar onbevredigend te vinden en dat ze uit de muziekindustrie wilden stappen. Het was dus een kwestie van tijd totdat hun contract daar afliep, wat hen in maart 1963 hoogstwaarschijnlijk wel in staat heeft gesteld via Phil Spector nog een single bij Atco uit te brengen onder de naam “the Heartbreakers”. In augustus 1963 tekenden zij openlijk bij Spector hun contract en namen zij “Be My Baby” op.
Toen “Be My Baby” in het najaar van 1963 nummer 1 werd, bracht Colpix de single “Good Girls/The Memory” uit onder hun May label. Phil Spector van zijn kant produceerde daarna “Baby I Love You” (november 1963), “(The Best Part of) Breakin’ Up” (23 mei 1964), “Do I Love You” (1 augustus 1964) en “Walking in the Rain” (12 december 1964), waarna Colpix in januari 1965 een LP uitbracht met alle songs van de Ronettes die ze hadden, inclusief het nog niet uitgebrachte “He Did It” en “Recipe for Love”.
Toch was het succes van The Ronettes op dat moment al voorbij. Op 29 oktober 1966 zouden ze weliswaar nog “I can hear music” uitbrengen, maar het zou duren tot The Beach Boys hiervan een cover opnamen vooraleer dit nummer enig succes kende. Nochtans zouden uiteenlopende artiesten (van the Beatles over The Walker Brothers tot Amy Winehouse) hun inbreng naar waarde schatten.
Met The Ronettes had Phil Spector zich zowaar als protagonist van de vrijgevochten vrouwen naar voren gewerkt, maar daar staat tegenover dat zijn andere meisjesgroep The Crystals zelfs slaafs onderworpen aan de man werden opgevoerd. Als men hiervoor de termen “dominant” en “onderdanig” uit het SM-jargon zou hanteren of gewoon “actief” en “passief”, dan waren The Ronettes de dominante component en The Crystals (met Darlene Love, Barbara Alston en leadzangeres Lala Brooks) de onderdanige. Dit bleek o.a. uit hun eerste “hit” (zeg dat wel): “He hit me (and it felt like a kiss)” dat zelfs uit de handel diende te worden genomen. Nu gaat dat wel over een jongen die ten onrechte vermoedt dat zijn meisje “vreemd gaat”, maar als dit plaatje dan wordt opgevolgd met één dat “Please hurt me” heet, dan gaat een mens zich toch vragen stellen. Zeker wanneer men weet dat beide nummers werden geschreven door het toenmalige echtpaar Carole King en Gerry Goffin, die voor een andere groep (The Cookies) toch ook al “Chains, my baby’s got me locked up in chains” hadden gepleegd.
Dat The Ronettes “dominant” zouden zijn geweest, is bovendien ook enkel een “rollenspel”, in de realiteit was er maar één dominant en dat was Spector zelf. En wat voor één. Hij huwde met de leadzangeres van The Ronettes, Veronica Bennett, doopte haar om tot Ronnie Spector en hield haar voor de komende twintig jaar gevangen. Eerst haast letterlijk binnen de ommuurde grenzen van hun woning (The Ronettes gingen op tournee – o.a. met The Beatles – met een vervangster), later – toen ze van hem gescheiden was – hield hij haar nog zeven jaar uit de platenproductie weg door allerlei vernuftige regeltjes in haar contract. Zo schreef Brian Wilson het toepasselijke “Don’t worry baby” voor haar, maar zij kon dat – wegens de tirannieke houding van Phil Spector – pas veel later opnemen. Toen hadden The Beach Boys het overigens zelf reeds opgenomen.
Na het uiteenvallen van de Ronettes in 1966, nam Bennett nog een plaatje op bij Laurie Records, “The Year 2000/The Naked Boy”. Nadien verdween zij uit de schijnwerpers. In her decades away from the public eye she struggled with anorexia and schizophrenia, and at times she had also been homeless, said her daughter, Toyin Hunter. Haar zus Ronnie huwde Phil Spector officieel pas in 1968 (en zou er in 1974 alweer van scheiden). In die periode richtte ze (tevergeefs overigens) The Ronettes opnieuw op, maar ze deed opvallend geen beroep op haar zus en nicht. Als oudste was Estelle, die een tijdje voor mode-ontwerpster had gestudeerd, nochtans verantwoordelijk geweest voor de sexy look van de groep en had zij dus zeker een aandeel in het succes. Enfin, als men dus weet dat Diana Ross kwaad was omwille van de film “Dreamgirls”, waarin zij zichzelf en het lot van Florence Ballard herkende, dan hadden de producers net zo goed kunnen repliceren dat niet The Supremes maar The Ronettes model hadden gestaan…
In 1988 the Ronettes sued Phil Spector for back royalties, and the suit dragged on for 14 years. Part of the case was dismissed, but the three women won the right to some royalties. They received “in excess of $1 million.” After lawyers’ fees, however, each woman took home about… $100,000!
Twee jaar vóór de dood van Estelle werden The Ronettes opgenomen in “The Hall of Fame”. Omdat men vreesde dat Estelle het optreden om zeep zou helpen, mocht ze enkel op het podium komen voor een kort dankwoord. Bij het optreden zelf werd haar plaats ingenomen door iemand uit de “tweede” Ronettes-formatie.