Vandaag is het vier jaar geleden dat de in Duitsland wonende Nederlandse zanger Johannes Heesters is gestorven. Ik dacht eerst dat Magere Hein hem vergeten was en dat hij gewoonweg zou blijven leven. Op 16 februari 2008 heeft de toen 104-jarige Johannes Heesters immers nog een concert gegeven in zijn geboortedorp Amersfoort. Enfin, een concert gegeven, ik vond het al een hele prestatie dat hij daar gewoonweg levend gerààkt is. Maar daar gaat het niet over. Waar het wél over gaat is dat aan dit bezoek een hele heisa is voorafgegaan. Zo te zien waren er namelijk mensen die de zanger, die reeds met méér dan één been in het graf stond, deze laatste wens wilden ontzeggen. Hoe harteloos kan men zijn!
Wel… nee! Het probleem met mensen die tijdens de oorlog “fout” zijn geweest, is dat het hanteren van de spons, meteen ook een aanleiding vormt om dergelijke collaboratie te vergoelijken. Er zou niets op tegen zijn om – zeker na al die jaren – het verleden met de mantel der liefde te bedekken, indien de collaborateurs tegelijk ook hun spijt zouden uitspreken over hun daden en bijvoorbeeld Hitler en het fascisme veroordelen. Maar heeft Heesters dat ooit gedaan? “Ik denk het niet, hé!” zoals Wim Helsen dan op zo’n kenmerkende wijze kan zeggen. Daarom, niet om wraakzuchtig te zijn tot in de kist, maar omdat de waarheid haar rechten heeft: een artikel over muziek onder het fascisme.
Lees verder “Johannes Heesters (1903-2011)” →