Vandaag wordt de opera-diva Renata Scotto (foto Mario De Biasi via Wikipedia) 85 jaar. Ze is misschien niet zo bekend als Maria Callas of Renata Tebaldi, maar ze heeft (ondertussen natuurlijk “had”) zeker evenveel in haar mars.

Renata Scotto begon op heel jonge leeftijd heel spectaculair als “La Traviata”. Drie jaar later geraakt ze echter in moeilijkheden, ook vocaal, zodat ze haar loopbaan moest onderbreken om opnieuw aan haar techniek te gaan werken. Financieel gaat het haar niet voor de wind en de Scala stelt haar in 1957 voor op tournee te gaan door Schotland met “Sonnambula”, samen met Maria Callas als Amina. “Mij boden ze een kleinere rol aan van Lisa. Ik heb geweigerd, zelfs in die behoeftige omstandigheden, omdat ik enkel de prima donna wil zijn. Ik zei dus: als je echter een doublure moet hebben voor Callas, dan is het o.k.! En ze stemden ermee in. ’t Strafste was echter dat ik de rol eigenlijk niet kende. Daarom beschouwde ik dat als het ‘magische moment’ om terug te keren. Maestro Antonino Votto heeft me daarbij erg goed geholpen, maar vooral mijn determinatie was van doorslaggevend belang. En ik ben geslaagd. Ik heb wel met Callas gezongen in ‘Medea’. Eén van de mooiste momenten uit mijn carrière. Bij mijn debuut in de Scala in 1953 heb ik ook met Renata Tebaldi en met Mario del Monaco gewerkt in ‘La Wally’ bij Giulini, overigens de enige travestierol (Walter) die ik ooit in mijn carrière heb gezongen. Soms luisterde ik met zoveel aandacht naar haar dat ik bijna vergat in te vallen.”
Herbert von Karajan heeft van Scotto gezegd: “Ze verenigt het beste van die twee opera-diva’s: de mooie stem van Tebaldi en de dramatische expressie van Callas.” “Dat doet me uiteraard veel plezier. Misschien komt dat omdat ik altijd eerst rond het verhaal werk, dan de tekst en pas als laatste de muziek. Met Von Karajan heb ik het Requiem van Verdi opgenomen in Venetië en bij het a-capella gezongen ‘Libera me’ heeft hij het dirigeerstokje neergelegd om beter te kunnen luisteren. Dat heeft me toen reeds erg ontroerd. Ik heb met hem overigens ook het Requiem van Mozart gedaan.”
Welke opnames wil ze van zichzelf voor de eeuwigheid behouden: “Mijn favoriete componisten zijn Verdi, Bellini en Puccini. Dus de twee Traviata’s om te beginnen. In de tweede versie, vijftien jaar later, was ik immers veel rijper, maar de eerste versie was dan weer veel spontaner. Dan het ‘Trittico’ van Puccini. Op scène heb ik ze alle drie gezongen, maar op plaat enkel ‘Suor Angelica’ en ‘Il Tabarro’. Het is vooral ‘Angelica’ met maestro Maazel dat ik mijn beste opname vind, omdat ze met zo weinig mogelijk coupures is opgenomen. Dat schaadt anders aan de dramatiek, aan de emotie. ‘Butterfly’ met Barbirolli ook, die ik beter vind dan die met Maazel. En dan van Bellini ‘Norma’. En van andere componisten is er ‘Adriana Lecouvreur’, als voorbeeld van belcanto in verismo. Het komt er dus op aan mooi te zingen, maar toch de tekst te respecteren.”