De kans om het even over Helmut Lotti te hebben in mijn rubriekje laat ik me niet ontglippen (foto Artaria via Wikimedia). 25 jaar geleden werd hem immers de Toni Fakkel Award uitgereikt in het prestigieuze operagebouw. Dit met symboliek beladen gebaar zal in culturele middens, waar sympathieke Helmut de incarnatie is van alles wat verwerpelijk is, weer weerzin opwekken. Aangezien ik het daarmee helemaal niet eens ben, ga ik daarover graag met mijn confraters in de clinch. Akkoord dat ik Helmut meer apprecieer als rocker dan als pseudo-klassiek zanger, de échte reden voor mijn sympathie is echter dat ik bij de wielertoeristen nog met de kleine Lotigiers heb gereden. Wellicht heb ik hem zelfs z’n eerste interview afgenomen, maar dat ging dan over zijn te grote fiets (hij zat te “boteren”), want dat hij het als zanger nog zo ver zou schoppen daar hadden op dat moment noch hijzelf noch ik enig vermoeden van. Maar als ik hem nu hoor, zie ik nog altijd dat baasje voor mij en vandaar. En wie vindt dat dit geen cultuur is: ter ere van Lotti trad ook Boogie Boy op en die is zelfs cultureel ambassadeur! (RDS in HLN van 13/5/1998)