De liefde voor de film heb ik niet met de moedermelk ingezogen, evenmin binnen gelurkt via de fles noch opgeslurpt met de paplepel. Het zat er nooit echt in. Toen ik de jaren des puberteits bereikte had ik vermoedelijk nog maar twee films genoten die naam waardig – ik laat hier enkele Dikke en de Dunne-capriolen en consoorten buiten beschouwing, hors concours – en die hoogtepunten hadden zich afgespeeld op vrij prille leeftijd. Sneeuwwitje en The Bridge over the River Kwai. Terwijl onze verder weinig cultuurgevoelige provinciestad toch over drie bioscopen beschikte. Het is duidelijk, mijn ouders waren geen filmfanaten, het witte doek lokte hen niet.

Lees verder “Vijf jaar geleden: het hoekje van Opa Adhemar (47)” →