Het zal morgen ook alweer tien jaar geleden dat de Amerikaanse filmregisseur Blake Edwards is overleden. Met hem ging volgens mij de minst “Hollywoodiaanse” van alle Hollywood-regisseurs heen. Ik zeg dit niet omdat Edwards vaak overhoop heeft gelegen met de grote studio’s (want misschien was-ie wel een moeilijk man, dat weet ik eigenlijk niet), maar omdat hij zich specialiseerde in komedies, die vaak een “Brits” karakter hebben. Soms gesofistikeerd (zoals in “Breakfast at Tiffany’s”), soms misschien omwille van zijn keuze van het hoofdpersonage (vaak Peter Sellers) en soms gewoon omdat het geestige (witty) prenten zijn, die je nu eenmaal eerder in Groot-Brittannië dan in God’s Own Country pleegt aan te treffen. Blake Edwards zelf beweert dat hij eens het aanbod kreeg om het leven van Billie Holiday te verfilmen met in de hoofdrol een blanke zangeres. “Aan wie had je gedacht?” vroeg Edwards spottend, “aan Doris Day?” “Toen bleek dat de bonzen mijn voorstel ernstig namen, ben ik wat afstand beginnen te bewaren van Hollywood,” zegt Edwards.