“Foot Tapper” is an instrumental by British guitar group the Shadows, released as a single February 22, 1963. It went to number one in the UK Singles Chart, and was the Shadows’ last UK number-one hit (not including those where they performed as Cliff Richard’s backing group).
Lees verder “Zestig jaar geleden: “Foot Tapper” van The Shadows”
Bruce Welch, de ritmegitaris van The Shadows, viert vandaag zijn tachtigste verjaardag (foto UKphonebook via Wikipedia).
Lees verder “Bruce Welch wordt tachtig…”
Vandaag wordt Hank Marvin van The Shadows tachtig jaar. Hij heeft op een bijzondere manier een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. De eerste maal immers dat ik gewaar werd dat je louter en alleen door de klank van een elektrische gitaar door de knieën kunt gaan, moet zo rond 1962 geweest zijn. Alhoewel er reeds zoiets als een NIR bestond, luisterden wij, bikkelharde jongens van elf, liever naar Radio Luxemburg, waarop wij op zondagmiddag na de “Alles of niets”-kwis van Elnett Satin (met Jef Burm als een blitse voorloper van Ann Robinson) steevast de knop een ferm ruk naar rechts gaven als Cliff Richard uitschreeuwde: “Ready, Teddy, go man go!” Met andere woorden: tijd voor “het wekelijkse halfuurtje voor de teenagers”, zoals dat destijds genoemd werd.
Lees verder “Hank Marvin wordt tachtig!”
“Ja maar, ik ben jonger dan John Lennon, hé!” placht Cliff Richard uit te roepen als hij ten tijde van Beatlemania als “afgeschreven” werd beschouwd. En inderdaad, pas enkele dagen geleden hebben we herdacht dat John Lennon tachtig zou zijn geworden, mocht hij nog geleefd hebben en nu is het Cliff die vandaag zijn tachtigste verjaardag viert. En ik zou niet zeggen dat Cliff nog altijd springlevend is, maar hij is toch zo maar de enige artiest die in zeven decennia hits heeft gehad!
Lees verder “Cliff Richard wordt tachtig…”
Morgen zal het al 25 jaar geleden zijn dat Jerry Lordan is overleden. Wie is Jerry Lordan? Daarvoor moeten we even een ommetje maken bij The Shadows.
Lees verder “Jerry Lordan (1934-1995)”
Vandaag is het precies honderd jaar geleden dat de Britse gitarist Bert Weedon werd geboren. Zonder hem geen Shadows, of althans toch geen Hank Marvin, maar ook Eric Clapton, Brian May, Paul McCartney, George Harrison, John Lennon, Mike Oldfield, Mark Knopfler, Dave Davies, Keith Richards, Pete Townshend en Jimmy Page hebben op een of ander onbewaakt moment wel toegegeven dat ze door hem zijn beïnvloed. Net zoals bij ons Nonkel Bob had hij een eenvoudig gitaarhandboek uitgegeven (Play in a Day in 1957) en al deze gitaargoden hebben daarmee hun eerste stapjes leren zetten. In onze contreien is de man echter zo goed als onbekend, vandaar dat er zelfs geen lemma aan hem werd besteed in de Nederlandstalige Wikipedia.
Lees verder “Bert Weedon (1920-2012)”
Het is vandaag zestig jaar geleden dat “Living doll” van Cliff Richard op nummer één stond in Engeland. Volgens On This Day (en ook volgens Wikipedia) was dat zijn eerste nummer één-hit, wat dus zou betekenen dat zijn debuutsingel “Move it” nooit zo hoog is geraakt.
Richard nam het lied van Lionel Bart samen op met zijn toenmalige begeleidingsband The Drifters (pas later omgedoopt tot The Shadows) in de Abbey Road Studios op 28 april 1959 met Hank Marvin (sologitaar), Bruce Welch (ritmegitaar), Jet Harris (basgitaar) en Tony Meehan (drums). “Living doll” werd en wordt in sommige kringen als “vrouw-vijandig” bestempeld. Daar staat echter tegenover dat ook een meisjesgroep, The Honeys, die uitdrukking gebruikt en dan wel degelijk voor een jongen: “He’s not very tall but he’s not too small, he’s just the right size: awoo, he’s a doll, he’s a doll, he’s a living doll”. Merk trouwens ook de dubbelzinnigheid op als men het over “size” heeft… Ook Cliff Richard en The Drifters hadden eerder een plaatje uitgebracht onder de titel Livin’ lovin’ doll.
Living Doll is niet afkomstig van een album, maar Lionel Bart (later de componist van “Oliver”) schreef het voor de film Serious Charge van Terence Young, waarin Richard een rol had. Richard zou in eerste instantie het lied niet zingen. Het werd geschreven met Duffy Power als beoogd zanger, maar uiteindelijk werd het dus gezongen door Cliff, net als “Mad about you” en “No turning back”. Ene Robert Connor vat de film op de Internet Movie Database goed samen: “An unmarried vicar in a new parish (Anthony Quayle) accuses a local 19 year old (Andrew Ray) of being partially responsible for the death of a teenage girl. In defiance, the young man claims the vicar molested him. Out of spite, his story is backed up by a local woman (Sarah Churchill) still furious that the vicar rejected her advances. Unfortunately for the vicar, the woman is a highly respected member of the community – her father is the previous clergyman.”
“Given that this film was released in 1959,” gaat Connor verder, “its subject matter is pretty ground-breaking, especially for a British film. Yes, the depiction of disaffected youth hanging around coffee bars, breaking into swimming pools and grooving to Cliff Richard’s Livin’ Doll is a little clumsy (Richard is asked to do little in a secondary role other than sulk or croon), but in an era when folks weren’t supposed to know about homosexuality (at least in the movies), this is quite a daring story, and occasionally quite subversive. We the audience are ever so slightly encouraged to wonder about Quayle’s sexuality as he spurns the advances of a good churchy woman, seems oblivious to his sexy young French maid (Liliane Brousse) and looks up to his strident mother (a wonderfully knowing performance by Irene Browne). Judith Furse’s probation officer is also deliciously ambiguous… So quite a grown up film then – a shame that these days it’s probably only known for being Cliff’s debut film.”
Nog datzelfde jaar mag Cliff in “Expresso Bongo” van Val Guest wél een hoofdrol vertolken en alweer is het een taboe-doorbrekende film (omdat er een striptease in voorkomt, Cliff speelt namelijk een rol die merkwaardig goed overeenkomt met wat The Beatles op datzelfde moment echt aan het beleven zijn in Hamburg). Deze keer is het ene H.Siegel uit British Columbia die de honeurs waarneemt op de IMDb: “Ignore anything or anybody that denigrates Expresso Bongo. It is loaded with period detail and attitude, is singularly risqué for its time and sports great music and one of the best scripts about England’s Tin Pan Alley, wisecracking and inside, besides an unprecedented performance by Laurence Harvey as you’ve never seen him, a hustler who recalls Sidney Falco in The Sweet Smell of Success. Maier Tzelnicker is tremendous as the record company executive who calls it ‘rock dreck’. Yolanda Donlan, Val Guest’s wife, plays a ‘Sweet Bird of Youth’ like aging diva Alexandra Del Lago who seduces Cliff Richard. See the opening strip number when the girls perform a burlesque version of the Bonnie, Bonnie Banks of Loch Lomond. It sets the tone for an overlooked gem.”
Striptease is er ook de oorzaak van dat een jaar later “Beat girl” van de Fransman Edmond T.Greville wordt gecensureerd. In deze film is Jennifer (Gillian Hills) een schijnbaar onschuldig meisje tot ze er achterkomt dat haar moeder (Noelle Adam) nog als stripteaseuse heeft opgetreden voor de nightclub van Kelly (Christopher Lee). Maar “gelukkig” is er Paul (David Farrar) om haar van verder “kwaad” te behoeden.
In de Verenigde Staten haalde “Living Doll” de 30ste plaats in de Billboard Hot 100; het was daar zijn eerste notering. Cliff heeft nooit erg aangeslagen in de VS, dus het zou kunnen dat dit één van zijn hoogste noteringen ooit is. Van Nederland en België zijn geen noteringen bekend; ze hadden nog geen echte hitparades, maar volgens ultratop.be zou het in Vlaanderen de zestiende plaats hebben behaald. Misschien baseert men zich hier op de hitparade van blaadjes als Jukebox, waar ik destijds althans de hitparade volgde. Het werd de best verkochte single van het jaar in Engeland en uiteindelijk zouden er meer dan twee miljoen exemplaren verkocht worden.
In 1986 kwam een nieuwe versie uit. De acteurs van de toenmalige comedy-serie The Young Ones vroegen Richard of hij samen met hen het lied opnieuw wilde inzingen. Enige kanttekeningen bij die versie:
De gitaarpartij van deze versie, die opgenomen werd voor Comic Relief, een liefdadigheidsprogramma voor zieke kinderen, werd opnieuw verzorgd door Hank Marvin. Richard en Marvin hadden toen niet meer samen gespeeld sinds 1975.
Ook deze komische versie haalde de hitparades. In Engeland stond het nummer elf weken in de UK Singles Chart, waarvan drie weken op nummer 1. In Nederland was het elf weken genoteerd in de Nationale Hitparade, waarvan vier weken op nummer 1 (in de Nederlandse Top 40 10 weken met 4 weken nummer 1). In Vlaanderen stond het 12 weken genoteerd met ook vier weken op de hoogste positie. Ook in Australië en Nieuw-Zeeland haalde het de eerste plaats. (Wikipedia)
Reeds zovele jaren fan en toch leer ik nog elke dag bij. Zo verneem ik pas nu dat “Cry for a shadow”, het instrumentale nummer dat The Beatles opnamen in Duitsland, drie jaar later (in volle Beatlemania) op nummer één is geraakt in Australië!
Lees verder “55 jaar geleden: “Cry for a shadow” op nr.1 in Australië”
Zestig jaar geleden mochten Cliff Richard en zijn begeleidingsgroep The Shadows (die toen nog The Drifters heetten) een eerste elpee opnemen in de EMI-studio’s in Londen. Het werd een live-elpee die in twee dagen (9 en 10 februari 1959) werd opgenomen. Ach, ik weet het, ’t is niets wereldschokkends, maar ik ben gewoon gefrustreerd omdat ik op 29 augustus jl. vergeten vermelden ben dat toen de single “Move it” van Cliff en the Drifters uitkwam en dat was wél een historische gebeurtenis!
dagelijks iets degelijks 