In 1987 werd het twintigste Vlaams Theaterjaarboek voorgesteld. Op een moment dat het seizoen ’86-’87 zelf reeds naar zijn eind loopt, betreft het hier echter nog een terugblik op de producties van ’85-’86, iets wat de samenstellers (de vzw De Scène) zelf betreuren en waarvoor ze zich van alle schuld vrij pleiten. Zetten we de feiten even op een rijtje…
Lees verder “35 jaar geleden: omkijken met vertraging”
Dit is het fameuze laatste interview dat ik heb gedaan voor De Voorpost, maar dat ikzelf niet heb uitgeschreven. Dat is dan gebeurd door mijn opvolger, wiens naam ik helaas niet meer ken, maar blijkbaar begint zijn naam met “Sa” en “Je”, want de vondst “JaSe en SaJe” waarmee hij ondertekent is helemaal van hem (nog even eraan herinneren dat ik voor De Voorpost onder de naam Jan Segers schreef, vandaar dus JaSe). Het interview met Luc Vermeulen vormde een tweeluik met dat met Lukas De Bruyker en ging onder de overkoepelende titel: “Ken je ze nog? De mannen van Papadock’s?”
Lees verder “Luc Vermeulen wordt 75…”
De Brusselse acteur Josse De Pauw viert morgen zijn zeventigste verjaardag.
Lees verder “Josse De Pauw wordt zeventig…”
Het stuk “Regent en regentes” van Erik De Volder vormde voor Tania Desmet een aanleiding om een project van mail art te starten (foto Johan Martens).
Lees verder “Twintig jaar geleden: brieven over liefde en oorlog”
Met “Diep in het bos” brengt auteur Erik De Volder een reflectie op de affaire Dutroux (foto Johan Martens)
Lees verder “Twintig jaar geleden: vrolijke liedjes over de zaak Dutroux”
Het begon met Eva is de titel van een Amerikaanse film waarin beschreven wordt hoe een meisje-uit-de-massa erin slaagt in de gunst te komen staan van haar idool en hoe ze langzamerhand de Vedette naar de achtergrond dringt en zelf in de spotlights treedt. Wat sympathiek begon, eindigt nogal navrant.
Volgens ongeveer hetzelfde scenario verloopt de geschiedenis van de beste rockgroep die het Waasland ooit heeft gehad, nl. Papadock’s BRC, maar die paradoxaal genoeg nooit verder is geraakt — als groep — dan de Gentse Feesten. Behalve de drummer dan. Die is nu een internationale attractie. Als drummer? Neen: Als zanger misschien? Nauwelijks. Als « attractie »? Juist! Wat sympathiek begon, eindigt ook hier dus nogal navrant.
Twee afleveringen van “Ken je ze nog, de mannen van Papadock’s?” of wat een succes-story had kunnen zijn…
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Het begon met Roza””
Het is alweer meer dan 45 jaar geleden dat de democratisch verkozen socialistische president van Chili, Salvador Allende, door een militaire putsch onder leiding van generaal Augusto Pinochet werd aan de dijk gezet. Daarbij kwam Salvador Allende om het leven (bovenstaande foto). Volgens de putschisten had hij zelfmoord gepleegd, maar sympathisanten van het regime hebben altijd beweerd dat hij werd vermoord. Op Wikipedia wordt nu beweerd dat op 19 juli 2011 door zijn dochter Isabel Allende Bussi (niet te verwarren met de drie jaar oudere gelijknamige schrijfster) werd bekendgemaakt dat het inderdaad om zelfmoord ging. Maar uit de rest van de tekst van Wikipedia blijkt dat de schrijver ook op voorhand al de versie van de putschisten genegen is, zodat ik mijn twijfels blijf hebben. Hoe dan ook, in die tijd stond heel progressief Vlaanderen op z’n kop en wilden wij op diverse manieren de Chileense vluchtelingen ter hulp komen. Wij van Jongerengroep De Veldstraat deden dit met een benefietavond. Maar die draaide op iets heel anders uit…
Lees verder “45 jaar geleden: de putsch van Pinochet”
Frank Jacobs was in “De Rode Vaan” wel erg enthousiast over de voorstelling van “De Kikeri-kisten” (ook over de kinderliedjes die Raymond voor deze voorstelling schreef), maar Raymond zelf zal daar wel een andere mening over hebben, want dit vind je nooit terug in één of andere biografie. Dat in tegenstelling tot “Verschrikkelijk verstandig” dat hij in 1978 in de Beursschouwburg heeft gespeeld. Naast Raymond speelt hier ook trouwe miljonair Mich Verbelen mee. Zelf heb ik dan toch nog een soort van première meegemaakt. Marleen Merckx had immers haar voet gebroken, zodat Katia De Leeuw na amper twee repetities dit stuk van Marc Didden naar de Franse absurdist Roger Vitrac (“Victor ou les enfants au pouvoir”) opnieuw lanceerde. Het mirakel is echter niet gebeurd. Hoezeer we Katia’s inspanning ook waarderen, het was duidelijk dat ze nog niet “ingespeeld” was.
Lees verder “Verschrikkelijk verstandig”
dagelijks iets degelijks 