The Buddha of Suburbia (1990) is een semi-autobiografische coming-of-age roman over Karim Amir, een Britse jongen met een Pakistaanse vader en een Engelse moeder. Hij groeit op in de Londense voorsteden in de jaren zeventig en probeert zijn plaats te vinden tussen twee culturen, twee sociale klassen en twee werelden: de suburb en de bruisende stad.
Lees verder ““The Buddha of Suburbia” van Hanif Kureishi”
Het Glastonbury Festival ontstond in 1970 nadat oprichter en organisator Michael Eavis een bluesfestival met onder andere Led Zeppelin bijgewoond had. Hij wilde een soortgelijk evenement organiseren en deed dit in het dorpje Pilton, nabij Glastonbury. Het eerste festival vond plaats op de dag na Jimi Hendrix’ dood. Tegenwoordig wordt het festival nog steeds door Eavis georganiseerd, wat het hoofdpodium betreft. Andere podia worden door andere partijen, waaronder Greenpeace geregeld. Op technici en beveiligingsmedewerkers na, zijn alle medewerkers van het festival vrijwilligers. Zij worden ‘betaald’ door middel van een gratis toegangskaart en transport van en naar het festival. De winst die het festival maakt, wordt aan goede doelen geschonken.
Lees verder “55 jaar geleden: het eerste Glastonbury Festival”
Het is vandaag al vijf jaar geleden dat de Engelse gitarist Alan Parker is overleden.
Lees verder “Alan Parker (1944-2020)”
Het is al vijf jaar geleden dat Raymond Thielens me verwittigde dat de Amerikaanse rocker Moon Martin was overleden. Of zoals het in “Le Parisien” stond: “L’auteur de Bad News, titre rock incontournable de l’émission Les Enfants du Rock et des boums de 1980, est décédé ce mercredi à l’âge de 69 ans à Los Angeles. C’est son ami guitariste Rick Vito qui a annoncé sa disparition sur les réseaux sociaux. Il aurait été retrouvé mort de « cause naturelle » chez lui, près de sa guitare. Il n’avait pas sorti d’albums depuis vingt ans.”
Lees verder “Moon Martin (1950-2020)”
De Engelse gitaargod Peter Frampton viert vandaag ook al zijn 75ste verjaardag. Hij is het best (zo niet uitsluitend) bekend voor het inderdaad meeslepende nummertje “Show me the way”, een uittreksel uit zijn dubbelelpee “Frampton comes alive” uit 1976. Ondertussen heeft Frampton zijn blonde krullenbol ingeruild voor een haast kale knikker en is hij het voorwerp van spot o.a. in de animatieserie The Simpsons maar toch zal ik die elpee nooit verloochenen, aangezien ik er veel luisterplezier heb uitgehaald.
Lees verder “Peter Frampton wordt 75…”
Vandaag is het 135 jaar geleden dat Joseph Merrick, beter gekend als “The Elephant Man”, is gestorven.
Lees verder “Joseph Merrick (1862-1890)”
Vandaag wordt Sally Carr, de zangeres van de Schotse groep “Middle of the Road”, tachtig jaar. De stijl van de band kan men beschouwen als de jaren zeventig variant van de bubblegum.
Lees verder “Sally Carr wordt tachtig…”
Ik had het nooit gedacht, maar rechtse konservatieven in merg en been zoals de leden van de Amerikaanse Imaginative Conservative vinden moreel soelaas in het helse leven en naargeestige dood van David Bowie (1947-2016). Die geestelijke pirouette vond ik in een wonderlijk stuk dat Joseph Pearce schreef op 15 januari (nee, het gaat niet om onze Joseph Pearce, maar om de direkteur van het Center for Faith and Culture aan de Thomas van Aquino Hogeschool in Nashville die uitblinkt door boeken over katolieke bekeerlingen als G.K. Chesterton of Hilaire Belloc, zijn redaktie van de nog katoliekere St. Austin Review, en traktaten tegen het kommunisme – Solzjenitsin ! – en tegen homoseksualiteit; niet voor niets beroept de man zich op rabiate republikeinse traditionalisten als Russell Kirk en op Edmond Burke). Het heet wervend “Fate, Fashion, & Fascism: The Many Masks of David Bowie”.
Lees verder “Het Evangelie volgens de Lukas (32): Bowie the knife”
25 jaar geleden gaf Philip Glass in het kader van het Festival van Vlaanderen een groot concert op het Gentse Sint-Pietersplein. Ik meen me te herinneren dat het een werk was met koor en orkest, maar wat Glass zelf deed – dirigeren? – dat herinner ik me niet meer. Het sprak in die tijd vanzelf dat ik daarbij was, want sinds het begin van de jaren negentig was ik een grote fan van het minimalisme. Ondertussen moet ik toegeven dat ik er een beetje op uitgekeken ben, maar sommige stukken (zijn vioolconcerto b.v.) kan ik toch nog altijd appreciëren.
Lees verder “25 jaar geleden: Philip Glass op het Sint-Pietersplein”
Ter gelegenheid van Open Monumentendag (morgen) neemt Opa Adhemar ons mee naar de mooiste musea van ons land.
Lees verder “Vijf jaar geleden: het hoekje van Opa Adhemar (24)”
dagelijks iets degelijks 