Morgen zal het al zeventig jaar geleden zijn dat in the Royal Opera House in Londen, “Billy Budd” in première ging, een opera van Benjamin Britten, naar het werk van Herman Melville.
In ‘Middle England’ (2018) (Klein Engeland; De Bezige Bij, 2019) ontmoeten we de personages die Jonathan Coe reeds ten tonele bracht in zijn romans ‘The Rotters’ Club’ (2001) en ‘The Closed Circle’ (2004). Nu bevindt de familie Trotter met vooral Benjamin en Lois in middelbare leeftijd als hoofdpersonen, zich in een woelige politieke periode. Dit is waar deze roman over gaat: de politieke gebeurtenissen in Engeland van april 2010 tot september 2018. Dat betekent: de aanloop naar wat zal eindigen in de brexit.
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (33)”
“Ik heb veel te veel materiaal voor dit tweede deel van mijn autobiografie. Niets is saaier dan ellenlange memoires” schrijft Doris Lessing op de tweede pagina van ‘Walking in the Shade. Volume Two of my Autobiography 1949-1962’ (1997) (Ned. vert. ‘In de schaduw’, Bert Bakker, 1997).
Lees verder “De schatkamer van Johan de Belie (16)”
Mijn eerste bezoek aan Londen was in 1971. Daarover vertel ik hier. Dat was op mijn eentje en was een onverwacht verlengstuk van mijn vakantie in Hastings. Twee jaar later ben ik met Sonia eveneens naar Hastings en Londen gegaan. Over Hastings valt nog wel ’t een en ’t ander te vertellen (zie aldaar), maar van Londen herinner ik me alleen dat we naar het fameuze spektakel “Oh! Calcutta!” (zie hierboven) gingen kijken, maar dat we er bij de pauze reeds de brui aan gaven. Het enige wat ik me nog herinner is een naakt meisje dat “To his mistress going to bed” van John Donne voordroeg. Nu hadden wij dit gedicht uitvoerig besproken in de Germaanse en het zou best leuk geweest zijn, mocht ze dit in de les zo hebben komen voordragen, maar om daarvoor speciaal een ticket te kopen is toch een beetje veel gevraagd…
Lees verder “45 jaar geleden: naar “Oh! Calcutta!””
Aangezien mijn moeder zo’n tennisfan is, dring ik er bij Tony op aan om, vooraleer te vertrekken op woensdag 18 juni, toch eens naar de terreinen van Wimbledon af te zakken. Dit is de enige tegenvaller. Er is haast niks te zien en zelfs het nemen van een onnozele foto bij het hek bezorgt me problemen. Dat is namelijk verboden. Dan maar een foto via Wikipedia van Ozziebackpacker.
Lees verder “Vijftien jaar geleden: Wimbledon”
Vooraleer terug te keren moeten we op dinsdag toch eens gaan zonnebaden in Hyde Park. Daar zijn we uiteraard niet alleen. Een beetje moeilijk om aan spijs en drank te geraken, dat wel, maar voor de rest is ook hier de stemming weer opperbest. Dit is werkelijk een droomvakantie.
Lees verder “Vijftien jaar geleden: snikheet in Hyde Park”
Natuurlijk willen we eens een tochtje maken in “The London Eye” (foto Khamtran), ook al heeft Gaby hoogtevrees en ikzelf claustrofobie. Toch zal het nogal meevallen omdat we opzettelijk een kalmere dag (maandag 16 juni) hebben uitgekozen, zodat we ruimte zat hebben in onze “gondel”. Ook het vele glas (voor het uitzicht uiteraard, want daar is het ‘m precies om te doen) doet wonderen. En vooral: gelukkig zullen we pas enkele uren voor ons vertrek, dus nà ons eigen tochtje, kunnen vaststellen dat dit reuzerad inderdààd kan komen vast te zitten. (Ik moet toegeven dat er geen paniek uitbrak bij de inzittenden, ook al werden ze er slechts met mondjesmaat – gondel per gondel – uit gelaten.)
Lees verder “Vijftien jaar geleden: The London Eye”
Op zondagnamiddag proberen we een voorstelling in Covent Garden mee te pikken, maar dat lukt uiteraard niet. En ook Sarastro is weer volzet. Toch is het geen maat voor niets. Er is vanalles te doen op de pleinen rond de opera en het weer is zoals gezegd weer fantastisch (foto Diliff).
Lees verder “Vijftien jaar geleden: Covent Garden”
Een bezoekje aan het Globe Theatre mag natuurlijk ook niet ontbreken tijdens ons reisje naar Londen.
Lees verder “Vijftien jaar geleden: The Globe Theatre”
’s Anderendaags gaat onze eerste “zelfstandige” uitstap in Londen uiteraard richting Notting Hill en Portobello Road.
Lees verder “Vijftien jaar geleden: Portobello Road en Notting Hill”
dagelijks iets degelijks 