Het is al vijftien jaar geleden dat Arturo Corso is overleden. Ik ben nog altijd op zoek naar zijn geboortedatum, want ook Frans Redant die de legendarische Italiaanse theaterregisseur hieronder herdenkt, moet het antwoord op die vraag schuldig blijven.
Lees verder “Arturo Corso (1937-2010)”
De Amerikaanse bariton David Malis zag ik aan het werk als Figaro in Dario Fo’s enscenering van Rossini’s “Il Barbiere di Siviglia”. In 1985 was hij de eerste Amerikaan die de Cardiff Singer of the World-competitie won (foto BBC).
Lees verder “Veertig jaar geleden: David Malis wint Cardiff Singer of the World”
Wie de film Sacco en Vanzetti heeft gezien, zal zich herinneren dat het openingshot een man is die uit een flatgebouw valt. Dit was een referentie aan Andrea Salsedo, een anarchist die op 3 mei 1920 tijdens een ondervraging door de politie uit het raam van de veertiende verdieping was gesprongen, gevallen of gegooid.
Lees verder “Andrea Salsedo (1881-1920)”
Het Arcatheater was de erfgenaam van de gulle Vlaamse lach…
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (687)”
Dario Fo (foto Gorupdebesanez via Wikipedia): humor is als porno…
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (670)”
25 jaar geleden bracht huisregisseur Christophe Ameye in Arca “Vrij huwelijk” van Dario Fo (foto Gorupdebesanez via Wikipedia) met Rudy Morren en Katrien De Becker. Wie mij heeft zien gieren van ’t lachen zal mij wel hypocriet vinden als ik zeg dat ik het eigenlijk niet goed vond. Maar vergelijk het met porno: zeldzaam zal diegene zijn die dit artistiek waardevol vindt. Maar betekent dat ook dat al diegenen die het afkeuren er niet door opgewonden kunnen raken?
Lees verder “25 jaar geleden: “Vrij huwelijk” van Dario Fo in Arca”
Katrien De Becker (foto YouTube) die later vooral bekend zou worden als Tania uit “Thuis” debuteerde 25 jaar geleden in het Arcatheater…
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (697)”
“Wat is er toch geworden van het geëngageerde theater ? In de jaren zeventig was het bon ton te geloven dat de arbeider tot revolte en zelfverheffing kon worden gebracht door middel van toneelspel. De arbeider zelf dacht daar helaas totaal anders over. Hij bleef gewoon naar het voetbal gaan en wachtte op de komst van VTM. Het geëngageerde toneel stierf dan ook een weinig nobele dood, niet zozeer door gebrek aan publiek, als door gebrek aan het juiste publiek. Er kwamen in hoofdzaak snobs, bourgeois en syndicaal afgevaardigden kijken.”
Lees verder “Dertig jaar geleden: “Hadewych” door de Internationale Nieuwe Scène”
Wennie De Ruyck in De Rode Pomp (foto YouTube)
Lees verder “25 jaar geleden: cultuur in Gent (629)”
Hoe een dubbeltje rollen kan. Destijds splitste de Internationale Nieuwe Scène zich in enerzijds het Collectief, waarvan de leden de volksere Italiaanse Fo-import voorstonden, en anderzijds de Mannen van den Dam, die aan de zogenaamde Brechtiaanse theaterbenadering de voorkeur gaven. Het was een bikkelharde strijd destijds, maar het dubbeltje hotste en botste en uiteindelijk zijn de « Mannen » de « nieuwe esthetiek » gaan aankleven, terwijl het juist het Collectief is dat eerst een Brecht-collage heeft gerealiseerd (« Het ja en het nee van B.B. ») en daarna « Moeder Courage en haar kinderen ». Uit beide producties is nu een muziekselectie gemaakt en op plaat verschenen. Ondertussen wordt nochtans ook de Fo-traditie levendig gehouden met een (voor het Vlaamse landsgedeelte alleen al) derde versie van « Wij betalen niet ! ». Beide producties roepen echter een paar bedenkingen op…
Lees verder “Veertig jaar geleden: de tradities van de Nieuwe Scène”
dagelijks iets degelijks 