Ik was niet wild van “Loslopend wild” op één, echter zonder daar nu meteen grote theorieën aan te koppelen over “vrouwen en humor”. Nee, ik vond de diverse scenariootjes gewoon niet goed (genoeg) geschreven. Zoals August Vermeylen destijds om “more brains” stond te roepen, zo roep ik al jaren om “more writers” en vooral “better writers” (de roep om “more writers” heeft enkel maar zin omdat je meer kansen hebt dat er in een groter geheel toch enkelen bovenuit springen). Maar ik heb meer en meer de indruk dat ik een roepende ben in de woestijn. Dat gemis aan goede scenaristen blijkt volgens mij trouwens nog altijd veel meer uit het gelijktijdig geprogrammeerde “Tegen de sterren op” op VTM. Men zegt dat de imitaties daar van uitstekende kwaliteit zijn (ik heb daar zo mijn bedenkingen bij, maar goed), maar dat volstààt natuurlijk niet. Je moet die imitaties neerzetten in een geestig scenario. En daar loopt het nog altijd mank. Dat is trouwens al een oud zeer. Zelfs Chris Van den Durpel (volgens mij nog altijd de imitator par excéllence) kan daarover meespreken. “Sketch à gogo” van Stany Crets en Peter Van den Begin is veruit het beste programma op het vlak van scenario schrijven. Een absurde grap als die over een indiaan en zijn paard is inderdaad te zwak, zelfs voor het moppenwinkeltje van Franske, maar door ze te verwerken in de rest van de uitzending kan men zelfs zeggen dat deze die bewuste aflevering drààgt. Maar goed, om niet al te negatief te zijn: een voorbeeld van hoe het moet, is het zogenaamde “Klagerfestival”. Dààraan is gewerkt. Dàt zijn goede teksten. Proficiat.
Lees verder ““Loslopend wild” en “Tegen de sterren op”” →