Categorie: nederlands toneel gent

Vijftig jaar geleden: “Nora of een poppenhuis” door Hendrik Ibsen in het NTG

Vijftig jaar geleden: “Nora of een poppenhuis” door Hendrik Ibsen in het NTG

Toen het NTG een halve eeuw geleden een versie opvoerde van “Nora of een poppenhuis” door Hendrik Ibsen gaf regisseur Walter Eysselinck als verklaring van de titel: “Nora is als een poppenmoedertje voor haar kinderen, die afgeschermd leeft van de buitenwereld. Dit schijngelukswereldje is uiteraard gebouwd op leugens en kan niet standhouden. Het is niet enkel het gevecht van een vrouw tegen de conventionele moraal, maar van de hele mensheid. Wel is het thema, en dat van Ibsens belangrijke werken, de behoefte van het individu om te ontdekken wie of wat hij is, en om te trachten dat individu te worden. Wat nodig is, en Ibsen heeft dat zelf verklaard, is een revolutie in de menselijke geest. Het publiek was natuurlijk wel in 1879 meer gechoqueerd door de deur die aan the eind van het stuk dichtslaat.”

Lees verder “Vijftig jaar geleden: “Nora of een poppenhuis” door Hendrik Ibsen in het NTG” →

Vijftig jaar geleden: “Het recht van de sterkste” in het NTG

Vijftig jaar geleden: “Het recht van de sterkste” in het NTG

In april 1974 regisseerde Hugo in het NTG “Het recht van de sterkste”, de toneelbewerking door Jan Christiaens van de gelijknamige roman van Cyriel Buysse. Ikzelf heb het stuk op televisie gezien (dergelijke captaties moeten we nu ontberen), maar ik herinner me er niet veel meer van. Niets eigenlijk. Als ik echter op de recensie van Mark Vlaeminck in De Standaard van 16 april 1974 moet afgaan, was het geen groot succes. De titel “vervelende Buysse-smartlap” zegt reeds meer dan voldoende, maar ik geef u toch ook nog zijn slot mee: “Waarom na de dood van Maria de wiedsters opnieuw ten tonele moeten verschijnen en nogmaals alles uitleggen, heb ik niet gesnapt. Tijdens de tweede voorstelling, zondagnamiddag, heeft het publiek geapplaudisseerd na de sterfscène! De mensen dachten (terecht) dat het afgelopen was. Alles was immers gezegd en toen kwam er nog eens een flauwe epiloog met veel verklaringen en goedkope pseudo-filosofie.”

Lees verder “Vijftig jaar geleden: “Het recht van de sterkste” in het NTG” →

Georges Danton (1759-1794)

Georges Danton (1759-1794)

« Voor het laatst vernam men Dantons geweldige stem, toen hij de voorspelling uitstiet: ‘Men offert ons op aan de eerzucht van enige laffe rovers, maar zij zullen niet lang de vruchten hunner misdadige overwinning genieten. Ik trek Robespierre mede… Robespierre volgt mij!’ Deze voorspelling zou bewaarheid worden. De Dantonisten werden de 5e april 1794 naar het schavot gevoerd. Zij stierven moedig en Danton eiste van de beul, dat hij zijn hoofd aan het volk zou vertonen, wat ook geschiedde (*). Zo eindigde Danton, wiens stormachtige werkkracht eens Frankrijk voor de aanval van het buitenland en de reactie van het binnenland gered had, zijn leven. Hij was een man der wilde, woeste opwellingen, maar niet iemand van stelselmatige barbaarsheid. » (De Fransche Revolutie aan het volk verhaald door Wilhelm Blos, 1889).
Robespierre, die twee maand later door dezelfde guillotine zou onthoofd worden, had verklaard : « De volksregering berust in vredestijd op deugd, in tijden van revolutie op deugd en terreur: omdat de deugd anders machteloos is… »

Lees verder “Georges Danton (1759-1794)” →

25 jaar geleden: cultuur in Gent (544)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (544)

Als je de opvoering van “La Strada” in het NTG vergelijkt met de originele film van Federico Fellini, dan valt het verdict nog negatiever uit. En niet zozeer omwille van het feit dat sommige elementen nu eenmaal niet kunnen worden overgenomen, maar vooral op het vlak van de uitdieping van de karakters. En zoals het bij “Clockwork orange” duidelijk was dat Tom van Landuyt nu eenmaal geen Malcolm McDowell is, moeten hier Elise Bundervoet en Marc Peeters het afleggen tegen Giulietta Masina en Anthony Quinn. Dat is op zich geen schande. Frank Vandenbroucke moest ook Pantani laten gaan op de Cipressa en uiteindelijk won Tchmile toch nog. Alleen kan men zich afvragen wat het nut is van dit “naspelen” van films. Gelukkig is het volgende stuk in die reeks (“Dangerous Liaisons”) eigenlijk in oorsprong een echt theaterstuk en kunnen de acteurs van het NTG misschien toch succesvol in het krijtperk treden tegen Glenn Close, John Malkovich en Michelle Pfeiffer. Al zou ikzelf huiveren, alleen al bij het zien van deze namen. (RDS in HLN van 25/3/1999)

165 jaar geleden: “Ze herkende Satan in Mefistofeles”

165 jaar geleden: “Ze herkende Satan in Mefistofeles”

Het is al 165 jaar geleden dat in het Parijse Théâtre Lyrique Gounods “Faust” in première ging. Zelf besteed ik op mijn blog aandacht aan “Faust” bij Goethe en bij Charles Gounod, maar hieronder besteed ik even speciaal aandacht aan de rol van de duivel.

Lees verder “165 jaar geleden: “Ze herkende Satan in Mefistofeles”” →

Mitch Leigh (1928-2014)

Mitch Leigh (1928-2014)

Het is al tien jaar geleden dat Mitch Leigh, de componist van “De man van La Mancha” (dat is dus niét Jacques Brel zoals velen schijnen te denken, Brel speelde – weliswaar schitterend – de hoofdrol in de Franse versie, maar daar blijft het bij), is overleden. Ikzelf heb enerzijds de film van Arthur Hiller uit 1972 gezien, waaruit hieronder het fragment met Peter O’Toole en Sophia Loren, en anderzijds twee Nederlandse versies, één met Marco Bakker in de hoofdrol en een tiental jaren later die met Ramses Shaffy. Twee keren bleef ik op mijn honger zitten…

Lees verder “Mitch Leigh (1928-2014)” →

25 jaar geleden: cultuur in Gent (535)

25 jaar geleden: cultuur in Gent (535)

Er liepen 25 jaar geleden nogal wat freaks rond in Gent. Niet alleen in het NTG, waar de klassieke horrorfilm van Tod Browning werd vertoond, maar ikzelf bijvoorbeeld “slaap met de ogen open en loop door het leven met de oren dicht”, althans volgens Trefpunt. Dat alles omdat ik geen weet heb van de CD “Following the buffalo” van H.T.Roberts. * Maar ik ben nog niet reddeloos verloren: ik kan mijn ziel nog terugkopen als ik naar de voorstelling van zijn nieuwe CD “King of the Rooftops” kom. * En dat geldt dus ook voor al wie in hetzelfde geval verkeert. * Akkoord, H.T.Roberts zegt mij niets, maar één van zijn begeleiders, Tony Boast, wél. Maakt dat nu iets goed of is dat juist een bewijs dat “papa is blijven hangen in de sixties”? * Vele mensen vinden dat ook in Logos allerlei freaks rondlopen. Dat zou ik echter zeker niet durven beweren van Karin De Fleyt (foto Corporeal), die er werk uitvoert voor dwarsfluit en elektronica. Bij de componisten treffen we Karlheinz Stockhausen, Godfried-Willem Raes, Kaija Saariaho en Brian Ferneyhough aan, maar ook werk van Karin De Fleyt zelf. (RDS in HLN van 15/3/1999)