In 1986 recenseerde Lode De Pooter de film “Flagrant désir” van Claude Faraldo in De Rode Vaan. Opvallend was daarbij de uitgebreide aandacht die hij besteedt aan het camerawerk van de Belg Willy Kurant. Dat gebeurt zo nadrukkelijk dat ik er bijna zeker van ben dat Lode Willy persoonlijk heeft gekend. Helaas heb ik daar destijds niet bij stilgestaan, of ik ben het ondertussen gewoon vergeten, dat kan ook natuurlijk…

De film « Flagrant désir » van Claude Faraldo boeit misschien niet zozeer door zijn onderwerp. Maar zijn fotografie, die mag er zijn. « Onze » Willy Kurant, de man die destijds nog werkte voor mensen als Welles, Varda, Gainsbourg, Delvaux e.a. groten van de zevende filmkunst en die ook een aantal opvallende publicitaire spots op zijn naam plaatste, laat zich hier echt van zijn beste zijde kennen als beeldvormgever.
« Flagrant désir » handelt over het onderzoek in een verdrinkingszaak van een jonge vrouw uit een rijke wijnbouwersfamilie uit de streek van de Médoc. Ongeval of misdaad ? De inspecteur van dienst zal al de draden van de zaak opnemen, hen ontwarren en… misschien terug in mekaar verstrengelen. Het heeft ons alles niet zozeer geboeid zoals wij hoger reeds zegden. Maar met des te meer fascinatie zijn wij blijven kijken naar de natuurtaferelen die bij dit verhaal meer dan een achtergrond zijn geworden, naar de vele stillevens die erin verwerkt zitten, naar de speling met licht en schaduw, naar de tinteling in de wijnglazen die natuurlijk niet ontbreken bij zulk een gegeven.
Het rood in al zijn varianten speelt een zeer grote rol in deze film. Willy Kurant mengde het met veel groen en met wat geel en maakte er een heerlijke cocktail van hoe weinig dit woord ook past bij een wijnfilm. Wij hebben er echter met plezier van genipt en zijn het eigenlijke onderwerp van de prent bijna helemaal vergeten. Bijgebleven is een indruk Van beeldschoonheid, weze het dan ook met een reclametintje. Maar dat merkt men eerst achteraf…
Zoals Lode zelf zegt: we zijn het eigenlijke onderwerp van de prent bijna helemaal vergeten. En inderdaad, wat ik vooral onthou, is de sensualiteit die van het scherm spatte. Vreemd genoeg moet ik mij daarvoor dan ook wenden naar… het katholieke “Film en Televisie”, waarin Karin Seberechts toch aan de keizer geeft wat de keizer toekomt…
De seksuele obsessie van de adolescente dochter van begoede wijnbouwers uit de Médoc, zet in Claude Faraldo’s Flagrant désir een raderwerk van feiten en gebeurtenissen, van oorzaken en al dan niet te voorziene gevolgen in werking. Een van die gevolgen is de dood van de inwonende schoonzus van de wijnbouwer. Politieman/romancier Sam Waterstop stelt een onderzoek in naar het « ongeval » en krijgt al snel « vermoedens ». Hij laat die echter rijpen zoals de druiven in de omringende wijngaarden. Daartoe legt hij een weg af die vooral, en zeker niet toevallig, langs (mooie) vrouwen gaat. Hij grijpt niet in, maar laat zijn suspecten, of alleszins erg raadselachtige subjecten ophelderend werk doen…
Flagrant désir lijkt daardoor op het eerste gezicht een rustige film die nergens forceert, maar die onderhuids toch heel wat intriges verbergt. Faraldo levert een sfeerrijke, boeiende, suggestieve en soms wel iets gezochte « whodunit » af, die bovendien ook nog stijlvol en charmant oogt, mooi gefotografeerd en gemonteerd is. En meer sensualiteit in pacht heeft dan eroticus Adrian Lyne in zijn hele leven bijeen kan dromen. Zelfs een doorgaans erg « stoffig » iemand zoals Sam Waterston bloeit in deze prent zowaar een beetje open. Een echte « grand cru » kan je dit elegante mysterie niet noemen, maar deze Faraldo is alleszins te mooi om links te laten liggen.